It Had To Be You [CBS#1]

TWENTY NINE

Chapter 29: Priorities

Little by little, the air that I could consume became narrower. The beating of my heart was just too intense. He gripped my waist as he forcefully entered his tongue in my mouth. Hindi ko maiatras ang mukha dahil sa isang kamay niyang nakahawak sa likod ng aking ulo. Itinutulak ko na siya pero sa laki ng pangangatawan, hindi ko man lang siya matinag-tinag. The rustic taste of the blood in my lips creeped on my tongue. I have never experienced being kissed wildly and fervently like this. It's no longer magical. It's more like... a punishment and a painful revenge.

I missed all of him. I miss him each second. I longed to be caged by his warm embrace again. I dreamed about tasting his lips for the second time. Pero hindi ko hiningi ang ganitong klaseng paghalik niya. It is supposed to be magical, yet why do I feel like it is associated with hatred and loathing? Hindi na lang ang labi ko ang sumasakit, kundi pati na ang kaloob-looban ko.

My tears fell like waterfalls in the middle of his harsh kisses. Gripping on his shirt, my sobs suddenly escaped. That triggered him to pull away. Awang ang kanyang labi habang madalim na nakatitig sa akin. Mabibigat ang kanyang hininga habang inaayos ang pagkakaupo ko sa barstool. Ni hindi ko maramdaman ang labi ko, namamanhid iyon. Sa kabila ng sakit, para pa ring hinahalukay ang aking tiyan.

Malutong ang mura niya nang bahagya siyang umatras. He stared at me like I was very much forbidden to touch. I remembered how much eager he was to see me before. It is just completely different now. Dumudugo na yata ang puso ko. Parang pinipigsa hanggang sa manuot sa'kin ang sobrang sakit.

"Your sorry will never fix what has been damaged, Blaise."

Namumungay pa rin ang mata ko sa mga luha habang tahimik na nakatingin sa kanyang dibdib. Hindi ko na siya kayang titigan sa mukha kung para naman akong matutupok sa klase ng titig niya. Pakiramdam ko lahat ng mga pinagdaanan ko na pilit kong itinago ay malalaman niya. I don't want him to think that I am making all those as an excuse.

"So if you are just tricking me again, then, stop playing games with my heart. You... don't have the same effect on me. Not anymore."

Inayos niya ang sarili at padarag na pinasadahan ang buhok. Tumalikod siya sa akin habang nakapamaywang. "Fix yourself. Ipapahatid na kita sa mga tauhan ko." seryuso at malamig niyang utas.

Tumikhim ako at kinalma ang sarili. Sobrang bigat ng pakiramdam ko, dahilan ng pagkakapaos ko pa. "M-May... dala akong sasakyan." halos pabulong kong sinabi.

Lugmok na lugmok ako, ilang araw na simula nung mangyari 'yun. It was frustrating to know that he did not accept my apology because of thinking that I was only playing with him. I wanted to clarify my stand on him but I reprimanded myself from visiting their land again, what happened to us the other day is still so raw.

Kaya naman inabala ko na muna ang sarili sa bahay. When I have time, I would help Ate Leng in doing chores. Minsan naman, ako na ang nagbabantay ng tindahan. Si Hope na lang muna ang pumupunta sa lupain ng mga Sellozzo para kumuha ng supply. Sa una, inakala kong alam na niyang hindi na ako pinahintulutan pang makapasok sa teritoryo ng mga Sellozzo, kaso nagkamali ako nang kumprontahin niya ako pagkagaling doon.

"Bakit hindi mo sinasabi sa'kin? Ame banned you from entering to their land!" salubong kaagad sa'kin ni Hope, sapo ang noo na parang poblemadong-poblemado. Sumalampak siya sa silya at inilapag ang bag sa lamesa.

Tinapos ko ang paghuhugas ng mga pinggan bago siya lingunin. Her hair looks messy, though it is already tied in a pony tail.

Nagkibit ako ng balikat. "She hates me for hurting her cousin, Hope. Intindihin muna natin. 'Tsaka, ginawa ko yun nang hindi nag-iisip. Kahit sino, hindi magugustuhan 'yun. Ginago ko ang pinsan niya na wala namang ginawang masama sa akin. Eadselle did not deserve it."