It Had To Be You [CBS#1]

Epilogue

🌹

"I am inviting both of you to spend the rest of your day in our farm. I swear that you'd really have fun!" a girl with red cheeks and a fair skin.

Hope introduced her to me right after my parents transferred me here. Nasa ikaanim na baitang ako nang tumira ako sa bahay nina Auntie. I can say that it took me three weeks before I finally adjusted with the new environment. Nagmumukmok ako sa bahay at hindi lumalabas kahit todo kumbinsi sa'kin si Hope na mamasyal kami.

I was so broken and it seemed like I was ruthlessly exiled from our abode in Colorado. I felt so bad for my parents' decision. Biglaan ang pagpapalipat nila sa'kin dito nang hindi man lang tinatanong kung gusto ko ba o hindi! Nalaman ko na lang nang inaayos na pala nila Mama ang mga papeles ko.

Nagmimistula akong galit sa mundo sa mga panahong 'yun. I never looked for many friends aside from Hope. Sa una nga, medyo mailap pa nga ako kay Ame. Pero nang tumagal, napansin kong may mga pagkakapareho naman kami at pagkakasundo sa ibang bagay kaya natutunan ko rin siyang pakisamahan.

I had never been fascinated with farms because I grew up in a very civilized place. Mas sanay ako sa pamumuhay sa Colorado. I was used to seeing towering and sophisticated buildings. I was used to buying nice clothes in massive malls. I practiced what a city girl usually does. Siguro isa sa mga dahilan kung bakit hindi ko kaagad nagustuhan ang klase ng pamumuhay rito sa El Camarico.

There were plenty of farms in this place. Hindi nakasemento ang mga daraanan ng sasakyan pero hindi naman lubak-lubak ang daan. Hindi ganun kalaki ang mga bahay, maliban na lamang kung likas na mayaman ang isang pamilya rito. Iilang apelyido lang ang nangingibabaw rito pero mas nangunguna ang apelyidong Sellozzo.

They are all prominent in this town. Ang sabi, sila daw ang nagmamay-ari sa pinakamalaking parte ng buong probinsya. They could even label the whole province as theirs.

"Welcome to our land!" masiglang iminuwestra ni Ame ang palad sa kabuuan ng malawak nilang lupain.

Kababa lang namin sa kanilang sasakyan. Talagang sinundo niya pa kami sa amin kahit na kami na naman itong mamasyal dito. Ame and Hope are already too close to each other since then. Classmates sila simula kindergarten at naging guro pa nila si Auntie n'ung grade three. Meanwhile, Ame is very friendly to me. Actually, I expected her to roll her eyes at me because of her aura. She had this bushy brows, almond, blue eyes, and pouty lips. Halata sa kutis na mayaman pati na sa pananamit. Even without their luxurious wheels, she still looked like a princess in a mountain of golds.

"Wow!" wala sa sariling bulalas ko nang makita ang istilo ng mala-palasyo nilang mansyon.

The decorative plants were cut in a perfect and stylish way. The crystal water on the silver fountain caught my eyes. Lumapit ako roon at nakangising dinungaw ang malinaw na tubig. Never in my life did I ever appreciate a farm. Napatanga ako nang makita ang mga taong abala sa pangangabayo. Other men guided some cows to their cage! May mga pato at iba't-ibang klase pang mga hayop.

"Pupunta tayo sa sakahan namin mamaya. There are vineyards, corns, and plant rice. At the Southern part are lemon trees, crops, and different kind of trees!" Ame elaborated proudly.

"May parte rin dito na maraming bulaklak, Blaise. Magaganda, sobra! Parang nasa paraiso lang tayo. 'Di ba, Ame?" ngisi ni Hope sa tabi ko.

"Yup! Lilibutin natin ang lupain namin. Pero maliit na portion lang kasi kapag ubusin natin, tatagal ata tayo ng limang araw!" Ame giggled at me.

Mangha pa rin akong napatango. Their land must be so wide! Limang araw yata o higit pa!

"Kung gusto n'yo mangabayo pa tayo! I will show you our horses later, but first, let's have our snacks inside." dagdag pa ni Ame saka tinanguan ang tauhang bumati sa kanya.