It Had To Be You [CBS#1]

TWENTY SEVEN

Chapter 27: Naiistorbo

Buong gabi kong iniyakan ang nangyari kahapon. Hindi ako sanay na tinatrato ni Ame nang ganun. She used to be so nice to me. She may look snob and cruel to everyone but for me, she is truly a nice girl. Whenever a problem shows up, she is always the one who helps me out. I remember how many times she took my side whenever Eadselle annoyed me. Pinipili niyang ilaglag ang pinsan niya at kumakampi sa akin kahit na hindi niya naman ako kadugo.

Ngayong nag-iba na, mas napapagtanto ko kung ano ang mga nawala sa akin. It isn't just a simple material, but an authentic treasure.

I told to myself that I will accept the results of my decisions but that doesn't mean I won't break down. Alas nueve na ako nagising at napagdesisyunang lumabas ng kuwarto nang ekstaktong alas dyez ng umaga.

I did not want to go out when my eyes were swollen from crying too much last night. Never in my life did ever I imagine myself being so emotional like this. Maybe what I have been through the past years contributed a lot to the sudden changes in my behavior.

"Blaise, samahan mo naman ako mamaya. I will just order some fruits again, naubos na kasi 'yung tinda namin. Hinahanapan na kami ng presko nitong mga suki namin." sabi ni Hope na kalalabas lang sa banyo, tumutulo pa ang tubig mula sa kanyang buhok pababa sa balikat.

"Uh, sige. Kailan naman?" tanong ko nang hindi na tinatanong kung saan sila kumukuha ng supply na mga prutas.

"Mamayang mga ala una. Aalis lang ako saglit, may ipapasa lang sa department head namin. May fresh milk nga pala diyan sa ref, kuha ka na lang."

Tumango ako at kumuha ng slice bread na nasa lamesa. I put some bacon on my plate as I watched her making her way upstairs. Nagsalin ako ng gatas sa aking baso at napagpasyahang i-text si Papa para kumustahin. Kase-send lang ng mensahe ko nang bumaba si Hope, bihis na. She looked so professional on her white three-fourths tucked in her black slacks. Paired with a stylish wedge, I noticed the changes on her once again.

She smiled at me. "Excited na 'kong makatrabaho ka sa school, Blaise! Pero sa ngayon, mag-apply ka na muna sa private. You need to have that experience to add up your points in the ranking. Nagtanong na ko sa mga colleagues ko kung hiring ba yung private school na nasa Acacia, sabi hindi pa raw. Pero may mag-re-resign yata roon next month. Can you wait for it? One month isn't long after all, Blaise."

I nodded immediately. "Mag-a-apply kaagad ako, Hope. Habang wala pa akong trabaho sa ngayon, ako na muna ang magbabantay sa tindahan lalo na kung pare-pareho kayong may pasok nina Auntie."

"O, sige! Basta, sinabi ko na kay Myra na i-text kaagad ako kapag tuluyan na ngang mag-resign 'yung teacher na 'yun."

Mabagal ang pagkain ko ng agahan at mga anong oras na rin akong nagpasyang maligo. Sinigurado ko nga lang na pagdating ni Hope dito, handa na ako. Ang ginawa ko muna ay ang pagbabantay ng tindahan nila.

"Bago ka lang dito?" sabi ng Ale na medyo pamilyar sa akin.

"Uhm, hindi po. Dito po ako nagkolehiyo. Pero umalis din po nung ikatlong taon ko na, kababalik ko lang kahapon." sabi ko habang kumukuha ng sukli sa Ale.

Ang iba sa kanila, hindi na ako mamukhaan. Ang iba naman, gulat na gulat sa akin kapag naalala na ako. Hindi ko tuloy maiwasang matawa. It's not like many things have changed in me. Ah, siguro dahil na rin hindi ako mahilig lumabas ng bahay noon. Bahay at paaralan lang tapos kung minsan naman, inaaya ako ni Ode sa kanila.

I suddenly wondered how he is now. Last video call namin ay isang taon na ang nakalipas. He told me that he is already working in the city. He kept on convincing me to go home. Aayain daw niya akong mamasyal.