Sylvia'nın İsyanı (Snk Fanfic√)

35. bölüm|

Duraksadım. Galiba bütün her şey oturmuştu, O yaşlı moruğun dedikleri.

Vay şerefsiz moruk gerçekmiş ya.

"Rüyamdaki çatlağın saçmaladıkları doğru çıktı lan."

"Ne?"

"ıhm. Hatırladığım kadarıyla 1-2 saatlik uykuda uzun ve gerçekçi bir rüya görmüştüm. Bu dünyaya ait değilmiş gibiydi. Bir tane yaşlı adam vardı. Bir taht'ta oturuyordu sanırım. Bana titan olmayı teklif etti. Baya bir şeyler zırvaladı. O bunağa saldırıyordum ki o rüya sona erdi. Rüyada her şeyi hissedebilmiştim emin olun."

Hepsi boş boş bakınca konuştum. "Bende normal karşılamıyorum.." gözlerimi onlarda gezdirdim.

"Tuhafsın." dedi levi.

"Ben tuhafım kabul ediyorum ama asıl tuhaf şey bana olanlar."

"Hayırrr bunlar harika şeylerrr. Sylvia kız şimdiye kadar nerdeydin." ellerimi tutarak heycanla konuşan hanjiye "Saraydaydım seni bekliyordum romeo."

(Y/n; romeo olarak henrick'i istirem.)

"Ahhh juliet'im benimmm." ellerimi öptü. "Hanji saçmalıyoruz baya."

"Biliyorum, biliyorum." ellerimi bıraktı.

Erwin'e bakışlarımı çevirdim. Sadece kafama esti ve Erwin de bakıyordu zaten.

"Baban çoktan fark etti biliyorsundur."

Gözlerim masaya odaklandı. Yerimde hareketlendim. "Malesef."

Yutkundum. Düşünmek bile tüglerimi diken diken ediyordu. Her an gelip beni boğacak gibi hissediyorum.

Boğuluyor gibi hissediyorum.

"Unutma güçlüsün."

Nefesimi dışarı verdim.

"Babam zayıf noktam olabilir. Bahsedilince bile bedenimi bir korku kaplıyor efendim."

Yaşattığı travmalar ve acılar...

"Sylvia, komutan Liebert kendi sahip olamadıklarını sana sağladı. Kendi elde edemiklerini sen elde ettin."

Doğru.

"Senin onu yenecebileceğini adı gibi biliyor."

Hanji konuştu. "Aşman gereken şeyler travmalar. Hatta duygular Sylvia."

Haklılardı, çok haklılardı. Bunu bende biliyorum, Ama başkalarından duymak emin olmamı sağladı.

Hayır onlar başkaları değildi.

Onlar söylediği için emin oldum.

"Evet, aşmam gereken çok şey var."

içimdeki duygu burukluktu. geride bıraktığım o küçük kıza üzülüyordum.Güçlü durmak zorundaydı o kız. Kimseye benzememek zorundaydı.

Ona baba olacak bir kişi bile yoktu. Ya annesi? O da yoktu. Baştan beri hak ettiği şeyleri yaşayamamıştı.

İçimdeki burukluk ile gözlerimi kapadım.

Yorulmuşcasına onlara baktım. Çok tatlı bir yorgunluktu.

"Sizler ile bir sürü görevde yer almak istiyorum. Tek isteğim sanırım şuanlık bu."

Hanji büyük gülümsemesiyle kolunu omzuma atıp konuştu. "Umarım juliet!" sonra kıkırdadı.

Levi masada hanjiye uzanıp anlına şaplak attı. Ve o hanjinin şapşal hali...