Lost Boy || Muke Clemmings ✔️

8.

Nim się obejrzałem powitał mnie weekend. Tydzień minął wyjątkowo szybko przez pracę, którą wkładałem w dobre stopnie. Codziennie czekały na mnie kartkówki, sprawdziany albo dodatkowe zaliczenia. Zawsze przed świętami oraz wiosenną przerwą jest napięto, aby w piątek wieczorem móc odetchnąć ze świadomością, że pierwszy semestr oficjalnie został zakończony. Na dodatek musiałem wziąć w ostre obroty Hemmingsa, ponieważ nie chciałby rozpocząć drugiego semestru kolejną jedynką. W pierwszym nie poszczęściło się nam, ponieważ nauczycielka mimo błagań wystawiła ocenę niedostateczną, jednak zapewniła, że jeśli dalej będziemy ciężko pracować, Luke'owi na pewno uda się zdać do kolejnej klasy. Tymi słowami dodała nam wiele motywacji do dalszych działań. Zostało nam niewiele tematów, które powinniśmy nadrobić, więc podczas wolnego zamierzamy umówić się na kilka spotkań, gdzie zaliczymy zaległości.

Dzisiaj wyjątkowo spotykamy się bez naszej odwiecznej towarzyszki matematyki. Z tego powodu mój brzuch pożera stres. Na dodatek będziemy wyłącznie my. Owszem, czułem się dobrze podczas korepetycji w jego domu, rozmowa się kleiła, ale dzisiejsza sytuacja jest w ogóle inna. Niezręcznej ciszy nie przerwę prośbą przejścia do kolejnego zadania, czy ponownym wytłumaczeniem przykładu.

Spoglądam na zegarek w telefonie, który pokazuję godzinę szesnastą pięćdziesiąt siedem. Zostały mi trzy minuty, aby dojść do wejścia Gypsy Hill Park, gdzie umówiłem się z Hemmingsem. Mam do przejścia kilka metrów. Z każdym krokiem coraz ciężej uspokoić moje roztrojone nerwy oraz przyspieszony rytm serca. Możliwe, że zbytnio się przejmuję, ale chciałbym, żeby nasze krótkie spotkanie nie okazało się totalną klapą. Pragnę spędzić miło czas, ciesząc się kwietniową pogodą oraz rozpoczynającą się wiosenną przerwą.

Czuję się dziwnie z myślą, że spotykamy się z inną osobą bez towarzystwa Caluma. On zawsze towarzyszy mi przy spotkaniach z innymi osobami ze względu na moją nieśmiałość, która utrudnia mi nawiązywanie nowych znajomości. Hood to osoba umiejąca znaleźć temat do rozmowy z każdym człowiekiem. Niezależnie od wieku, płci, zainteresowań zawsze znajdzie coś, z czego wypłynie długa konwersacja. Jestem pełen podziwu za jego umiejętności komunikacyjne, chociaż nieczęsto je wykorzystuje. Owszem, posiada wielu znajomych, ale z niewieloma osobami utrzymuje mocniejsze więzi. Właściwie większość jego relacji polega na kilku rozmowach albo spotkaniach, jednak zawsze lepsze to niż nic.

Nerwowo obracam swój telefon w palcach, rozglądają się za znajomym. Pozostał mi ostatni zakręt do przemierzenia i niebezpiecznie szybko do tego zmierzam. W głowie odtwarzam kilka scenariuszów, aby uporządkować wewnętrzny chaos. Mam porozrzucane myśli oraz emocje. Nie mam pojęcia, czego się spodziewać, ani oczekiwać. Wokół mnie krążą znaki zapytania, na które nie umiem znaleźć odpowiedzi. Przez to moje zdenerwowanie ciągle wzrasta. Nie potrafię znaleźć harmonii, ani równowagi. Nie wróży to nic dobrego.

Nabieram powietrza do płuc przez nos, kiedy zakręcam w stronę parku. Dosłownie trzy metry ode mnie znajduje się Luke. Siedzi on na murku, którym ogrodzony jest skwer. Pochyla się nad komórką, gdzie intensywnie wypisuje wiadomość. Ubrał się w granatowe jeansy oraz czarną koszulkę z nadrukiem na piersi. Wokół jego nóg krąży Lucyfer, który domaga się atencji od swojego właściciela. Unoszę kąciki ust na widok psiaka.

- Hej - witam się, kiedy znajduję się obok chłopaka oraz jego pupila. Zwierze zauważa mnie i zaczyna merdać ogonkiem. Przednie łapki opiera o moją nogę, abym dał mu trochę pieszczot.

- Cześć - odpowiada mi Hemmings, odrywając wzrok od ekranu Smartphone'a. - Lucyfer, nie brudź mu spodni! - krzyczy z przejęciem blondyn, kiedy kucam, żeby pogłaskać czworonoga.

- Spokojnie, nic się nie stało - śmieje się, zaczynając pieścić pieska za uszkiem. On zadowolony wyciąga język poza swoją szczękę i przymyka powieki. - Takiemu słodziakowi jestem w stanie wybaczyć wszystko - twierdzę, rozczulając się nad widokiem przed moimi oczami.