Ανάβεις Φωτιές

8

Νεφέλη

Θα μπορούσε να είναι και χειρότερο, σκέφτομαι ξεφλουδίζοντας αφηρημένα το μανταρίνι που βρίσκεται μέσα στα χέρια μου ( και κάνει τα δάχτυλά μου να κολλούν και τα τυχαία κοψίματα από χαρτί πάνω τους να τσούζουν ). Κάθομαι στο μικρό τραπέζι που στολίζει τη γωνία του νέου μου διαμερίσματος στην εστία και κοιτάζω γύρω μου σκεπτικά. Ναι, εντάξει, το δωμάτιο είναι αρκετά μικρό, αλλά θα μπορούσε να είναι και χειρότερο.

Ίσως να φταίνε τα γιγαντιαία κουτιά της μετακόμισης που έχω παρατήσει ακόμα ανέγγιχτα και κλειστά παντού πάνω στο πάτωμα, ή η έλλειψη οποιασδήποτε διακόσμησης που κάνει το χώρο να φαίνεται τόσο κρύος και μοναχικός.

Αλλά, δεν πειράζει! Θα μπορούσε να είναι και χειρότερο, επαναλαμβάνω μέσα στο κεφάλι μου μέχρι να το πιστέψω.

Αλλά δεν είμαι και πολύ πειστική, ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μουγκρίζω δυνατά — ένα μουγκρητό που κάθε αξιοπρεπής αγελάδα θα ζήλευε — μπουκώνοντας το στόμα μου με όλα τα κομμάτια μανταρινιού που κρατάω, και σχεδόν πνίγομαι, αλλά δεν με ενδιαφέρει καν αυτή τη στγμή.

Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο!! Δεν είμαι υπερβολική, το μέρος δεν έχει καν κρεβάτι. Κρεβάτι! Με το που έφτασα στην εστία σήμερα το πρωί με ενημέρωσαν ότι 'δυστυχώς το κρεβάτι του συγκεκριμένου δωματίου έσπασε λόγω του προηγούμενου φοιτητή', και το καινούριο δεν θα έρθει μέχρι την επόμενη εβδομάδα! Οπότε, θα πρέπει να κοιμηθώ πάνω σε καμιά κουβέρτα, εκτός κι αν καταφέρω να κατασκευάσω ένα χειροποίητο στρώμα από μπαμπού, όπως έκανε εκείνος ο τύπος στο ριάλιτι επιβίωσης στην άγρια φύση...

Τεντώνω το χέρι μου στο μπολ απέναντί μου για να αρπάξω άλλο ένα από αυτά τα εθιστικά μανταρίνια που έχουν, ευτυχώς, καταφέρει να επισκιάσουν με την έντονη μυρωδιά τους την κλεισούρα που επικρατεί παντού μέσα στο δωμάτιο.

Μασουλώντας δυνατά και εκνευρισμένα, τόσο πολύ που τα μάγουλά μου αρχίζουν να πονούν, γυρνάω το κεφάλι μου για να κοιτάξω το ρολόι τοίχου —βασικά, το μόνο αντικείμενο που πρόλαβα να διακοσμήσω απ'όταν ήρθα — που κρέμεται από πίσω μου.

Δώδεκα και τέταρτο το βράδυ... Άρα, εδώ και ένα ολόκληρο τέταρτο, είμαι και επισήμως δεκαεννιά χρονών.

Αυτή η σκέψη μου φτιάχνει κάπως τη διάθεση. Ξαφνικά, η δυνατή, χορευτική μουσική των φοιτητών νομικής που κάνουν πάρτι στο διπλανό δωμάτιο και έχουν ξεσηκώσει ολόκληρη την πολυκατοικία στο πόδι, δεν με ενοχλεί και τόσο πολύ. Είναι τα γενέθλιά μου! — είναι καλό που έχω εορταστική ατμόσφαιρα γύρω μου.