Ανάβεις Φωτιές

32

Λουκάς

Δροσερός αλλά αδύναμος αέρας έρχεται απαλά σε επαφή με το δέρμα του προσώπου μου και ανακατεύει ελαφρώς τα μαλλιά μου, καθώς το μπλε, το πορτοκαλί και το βαθύ κόκκινο του ουρανού καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της όρασής μου.

Μετά το απογευματινό κολατσιό των θνητών παιδιών, οι προϊστάμενες είχαν την φαεινή ιδέα εγώ και η κόρη του Πορφυρού Αγγέλου να τα πάμε στην ταράτσα του ιδρύματος για ένα τελευταίο ομαδικό παιχνίδι πριν την ώρα ύπνου.

Δεν μπορώ να πω — η θέα από εδώ πάνω είναι το λιγότερο μαγευτική και το οξυγόνο άπλετο και καθαρό, αλλά το δάπεδο είναι γεμάτο από σκληρά, άβολα πλακάκια στα οποία είμαι αναγκασμένος να κάθομαι εδώ και ένας θεός ξέρει πόση ώρα. Ο πισινός μου έχει αρχίσει να μουδιάζει, όσο μυώδης κι αν είναι.

Βέβαια, δεν είμαι ο μόνος άτυχος που βρίσκεται στο πάτωμα. Όλα τα παιδιά κάθονται οκλαδόν κάτω, έτσι ώστε να σχηματίζουν έναν θεαματικό κύκλο, για να γίνονται τα παιχνίδια πιο 'εύκολα', υποθέτω.

Εγώ εκπλήσσομαι και μόνο που κατάφερα να επιβιώσω μέχρι τώρα. Τα χέρια μου, που είναι μέχρι το ύψος του αγκώνα μου καλυμμένα από πολύχρωμα ίχνη ξεραμένης μπογιάς ( γιατί προηγουμένως ζωγραφίζαμε κάτι βάζα που φτιάξαμε από πηλό ), βρίσκονται εγκλωβισμένα μέσα στο κράτημα των μικρών κοριτσιών που κάθονται αριστερά και δεξιά μου, επειδή, απ'ότι φαίνεται, για αυτό το παιχνίδι πρέπει να κρατιόμαστε όλοι χεράκι-χεράκι. Μισώ τη σωματική επαφή, ειδικά όταν δεν είναι αναγκαία, και αρχίζω να πιστεύω ότι η σημερινή ημέρα ήταν σχεδιασμένη ειδικά για να με βασανίσει.

Ρίχνοντας ένα πλάγιο, αγανακτισμένο βλέμμα στο χαμογελαστό κοριτσάκι που βρίσκεται δίπλα μου και σφίγγει το χέρι μου μέσα στο δικό της ανελέητα, κουνώντας το πέρα-δώθε με ενθουσιασμό που με ζαλίζει και με εκνευρίζει ταυτόχρονα, επιστρέφω τη συγκέντρωσή μου σε αυτό το χαζό παιχνίδι επειδή μάλλον είναι η σειρά μου.

«Τώρα ο Λουκάς!» αναφωνεί χαρούμενα το αυγό, αν και είμαι σίγουρος ότι μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που δέχτηκε να με φέρει μαζί της εδώ. «Ποιό είναι το αγαπημένο σου χρώμα;»

Από το λίγο που πρόσεχα τόση ώρα, πιστεύω ότι εάν απαντήσεις με μία παράξενη λέξη παίρνεις έναν παραπάνω βαθμό — για παράδειγμα, ένα μικρό σπασικλάκι πιο πριν, αντί για κόκκινο, απάντησε πορφυρό, και από τότε η διάθεσή μου έκανε μία ακόμα πιο κατακόρυφη βουτιά, επειδή θυμήθηκα τον Πορφυρό Άγγελο και άρχισα να φορτώνω που με κατάντησε έτσι. Αυτός και η αντιπαθητική η κόρη του...