Ανάβεις Φωτιές

14

Λουκάς

Όταν κατεβαίνω στο ισόγειο της εκκλησίας ( από την εσωτερική σκάλα που έχει προσθέσει το ψώνιο ο Ορφέας ), η γιγαντοοθόνη κινηματογράφου που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του ψηλού τοίχου είναι ανοιχτή και δείχνει κάποιον τυχαίο αγώνα ποδοσφαίρου, ενώ ο ξανθόψειρας έχει χυθεί πάνω σε έναν από τους καναπέδες του και τον παρακολουθεί, με ένα μπολ γεμάτο ποπ-κορν πάνω στα πόδια του.

Ξεροβήχω όταν περπατάω μέσα στην αίθουσα και ο Ορφέας σηκώνεται πάνω απότομα, ρίχνοντας μερικά από τα σνακ του στο χαλί. Χαμογελάει εκνευριστικά πλατιά προς το μέρος μου. «Καλά ξυπνητούρια, ω σατανικότατε αρχηγέ του Σκότους! Πώς κοιμηθήκατε; Βρήκατε το δωμάτιό σας αναπαυτικό;»

«Σκάσε,» λέω προσπερνώντας τον και, ευτυχώς, με υπακούει. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα που βρίσκεται στο βάθος και επιστρέφω αφού πάρω ένα μπουκαλάκι με κρύο — σαν την ψυχή μου — νερό από το γιγαντιαίο ψυγείο.

Τα πάντα εδώ μέσα φαίνονται ακριβά ( υπάρχει ένας ολόκληρος παγωμένος αστακός στο πάνω ράφι της κατάψυξης;; ). Και εγώ τόσο καιρό σχεδόν τον λυπόμουν τον ξανθομπούμπουρα που έπρεπε να το σκάει από το σπίτι του και να κοιμάται εδώ. Πού να ήξερα ότι έχει μετατρέψει μια μισογκρεμισμένη εκκλησία σε πεντάστερο ξενοδοχείο;

Προσγειώνομαι πάνω σε έναν από τους τρεις καναπέδες μπροστά από την οθόνη και πίνω από το νερό μου αφηρημένα, αφήνοντας μια ευχαριστημένη ανάσα στη δροσιά που ρέει μέσα στο λαιμό μου. «Ποιοί παίζουν;» ρωτάω τον Ορφέα, που έχει μπουκωθεί με ποπ-κορν και μοιάζει με σκίουρος που αποθηκεύει βελανίδια στα μάγουλά του.

«Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός,» προσπαθεί να πει με γεμάτο στόμα ( και αποτυχαίνει παταγωδώς ). «Αλλά δεν έχει αγωνία, αφού ξέρουμε όλοι ήδη ποιος θα νικήσει...»

«Ο Παναθηναϊκός.»

«Ο Ολυμπιακός,» λέμε ταυτόχρονα και με κοιτάζει εχθρικά. «Αν χρησιμοποιήσεις μαγεία για να κάνεις την ομάδα σου να νικήσει δεν θα σε συγχωρέσω ποτέ, Λουκά!»

«Πώς τολμάς να με απειλείς; Θα κάνω ότι θέλω, θνητέ,» παίρνω μια χούφτα φουσκωμένου καλαμποκιού από το μπολ του μόνο και μόνο για να του το πετάξω μέσα στα μούτρα.

Μουρμούριζει διάφορες ενοχλημένες ασυναρτησίες αλλά δεν διαμαρτύρεται περαιτέρω. Την επόμενη μισή ώρα βλέπουμε τον αγώνα — και η ομάδα μου φυσικά νικάει, τι σοκ — μέχρι που η κάμερα στρέφεται προς το κοινό και ξεκινούν οι διαφημίσεις του ημιχρόνου.