Ανάβεις Φωτιές

42

Λουκάς

Ένας από τους άντρες γραπώνει με δύναμη το μπράτσο της και πετάει το μοναδικό της όπλο, εκείνο το γελοίο σπρέι, στο πάτωμα. Τους το είχα κάνει ξεκάθαρο ότι πρέπει να βγάλουν το μπλε ματάκι από το λαιμό της, να την ταρακουνήσουν λιγάκι ώστε να τη βρω εγώ έτοιμη και ευάλωτη, να της κάνω ό,τι μαγικό και βασανιστήριο θέλω για να μου πει όσα ξέρει για τον πατέρα της.

Τώρα, όμως, κοντεύω να τρελαθώ καθώς στέκομαι στην άκρη και τους παρακολουθώ να την σπρώχνουν ο ένας πάνω στον άλλον, να γελούν με τις φωνές βοήθειάς της, να την αγγίζουν με τα βρώμικά τους χέρια...

Όχι, αυτό πρέπει να γίνει. Πρέπει να μάθω πώς να σκοτώσω τον Πορφυρό Άγγελο.

Ένας από τους άντρες με πλησιάζει. Κρατάει κάτι μέσα στη χούφτα του, και όταν το πετάει προς το μέρος μου με ένα σατανικό χαμόγελο καταλαβαίνω τι ακριβώς είναι. Το ματάκι της. Επιτέλους.

Όσο βρίσκεται ακόμα στον αέρα, προτού προφτάσει να προσγειωθεί μέσα στο δικό μου χέρι, η μαγεία του Λούσιφερ το μετατρέπει σε στάχτες. Εάν δεν υπήρχε αυτό δεν θα χρειαζόταν να συμβούν όλα αυτά. Δεν θα είχα παιδευτεί τόσο πολύ.

Προσπαθώ να απολαύσω τις φοβισμένες κραυγές της, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο όσο φωνάζει στον τύπο που ήρθε κοντά μου να με αφήσει ήσυχο και να μην με πειράξει.

Πώς μπορεί να νοιάζεται για εμένα ακόμα και τώρα; Όσο εκείνη είναι αυτή που δέχεται όλα τα χτυπήματά τους, που βρίσκεται μέσα στα νύχια τους και αντιμετωπίζει όλα όσα εγώ τους είπα να της κάνουν;

Ο Λούσιφερ πασχίζει να με σταματήσει, να με αναγκάσει να κλείσω το στόμα μου την ίδια στιγμή που το άνοιξα, αλλά δεν τα καταφέρνει. «Φτάνει!» φωνάζω, αρκετά δυνατά ώστε να με ακούσουν όλοι οι θνητοί γύρω μου, ώστε να με υπακούσουν.

Τα μέλη της συμμορίας σταματούν αυτόματα ό,τι κάνουν. Γυρνούν για να με κοιτάξουν, έτοιμοι να υποταχτούν σε κάθε μου απόφαση. «Φύγετε,» διατάζω κοφτά.

Νιώθω παντού μέσα μου πόσο εκνευρισμένος είναι ο Λούσι όταν ξεστομίζω αυτά τα λόγια, αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα μου σπαταλούσαν το χρόνο. Δεν χρειάζεται να μεταχειριστούν εκείνοι το αυγό — μπορώ να το κάνω και μόνος μου.

Ειδικά τώρα, όσο το ματάκι δεν βρίσκεται πλέον πάνω της για να την προφυλάσσει.

Όταν οι θνητοί άντρες απομακρύνονται από κοντά της, μπορώ να διακρίνω τη φιγούρα της πεσμένη κάτω, τρομακρατημένη, αλλά όχι σημαντικά τραυματισμένη. Δεν πρόλαβαν να της κάνουν κακό, και δεν ξέρω αν λυπάμαι ή χαίρομαι γι'αυτό.