Ανάβεις Φωτιές

19

Λουκάς

Λίγη ώρα μετά, αφού η Κλεονίκη έσβησε τη μνήμη των θνητών γυναικών και έβαλε τον τόσο πιστό και υπάκουο δούλο της να τις γυρίσει όλες στα σπίτια τους και να υποσχεθεί ότι, από εδώ και πέρα, εάν θέλει να μας φέρει φαγητό, θα επιλέγει μόνο αρσενικούς ανθρώπους ( κάτι στο οποίο να σημειωθεί ότι δεν συμφώνησα ποτέ  ), καθόμαστε στο ευρύχωρο σαλόνι της εκκλησίας. Δηλαδή, εγώ και η Κλειώ καθόμαστε, ενώ ο ξανθομπούμπουρας σέρνει την ηλεκτρική σκούπα πέρα-δώθε με κόπο πάνω στο ακριβό χαλί του, γιατί οι 'θαυμάστριές του' τα έκαναν λίμπα εδώ όταν άρχισαν να μεθούν, και το πάτωμα είναι γεμάτο μικρά γυαλιά από σπασμένα μπουκάλια σαμπάνιας και αφρούς από το τζακούζι.

Η Κλεονίκη, μάλιστα, τον ανάγκασε να φορέσει ένα από εκείνα τα μαντίλια των νοικοκυρών στα μαλλιά, για να τον εξευτελίσει ως τιμωρία που έφερε θνητούς σε χώρο δαιμόνων, και τώρα μοιάζει με μία πολύ πιο θλιβερή έκδοση της Σταχτοπούτας. Το γελοίο αυτό θέαμα με αποσπάει συνεχώς καθώς προσπαθώ να εξηγήσω στην Κλειώ πώς πήγε το σχέδιο με την κόρη του Πορφυρού Αγγέλου.

Ανασαίνω ευχαριστημένος όταν τελειώνω την αφήγηση των γεγονότων — φωνάζοντας τόση ώρα για να ακουστώ πάνω από την ενοχλητική βοή της ηλεκτρικής σκούπας.

«Το συμπέρασμα είναι ότι σίγουρα θα με σκέφτεται. Της κέντρισα το ενδιαφέρον,» χαμογελάω αυτάρεσκα, ακουμπώντας αναπαυτικά πίσω στον καναπέ, με τα χέρια μου κάτω από το κεφάλι μου αντί για μαξιλάρι.

Ο Ορφέας κάνει μία παράξενη γκριμάτσα καθώς προσπαθεί να περάσει τη σκούπα κάτω από το τραπεζάκι. «Κοίτα, ότι κέντρισες το ενδιαφέρον κάποιου είναι αλήθεια,» γκαρίζει για να φτάσει η φωνή του σε εμένα, «απλά δεν ξέρω αν είναι της κοπέλας ή της ομάδας δίωξης παιδοφιλίας.»

«Πώς τολμάς να αμφισβητείς την αποτελεσματικότητα της γοητείας μου στις γυναίκες ανθρώπους; Ξέρεις πού θα στη βάλω αυτή τη σκούπα αν ξανασχολιάσεις κάτι τέτοιο, ξανθούλη;» τον κοιτάζω απειλητικά και χαμογελάει ψεύτικα.

«Γιατί δεν τη βάζετε στο κεφάλι σας, ω, Σατανικότατε; Μπας και καθαρίσει η μνήμη σας, γιατί αποκλείεται να άρεσε στη θνητή το ότι την αποκαλέσατε 'ηλίθια' και την ακολουθήσατε σαν διαταραγμένος ψυχάκιας!»

Πιάνω το στήθος μου παρεξηγημένος και γυρνάω προς την Κλεονίκη σε κατάσταση απόλυτου σοκ. «Γιατί μου μιλάει έτσι; Τι του συμβαίνει; Μάλλον δεν τον έχεις δείρει αρκετά τώρα τελευταία και έχει ξεφύγει τελείως,» στρέφομαι στον ξανθομπούμπουρα κουνώντας το κεφάλι μου δραματικά. «Με απογοητεύεις πολύ, Ορφέα. Πάρα πολύ. Δεν σε μεγάλωσα εγώ έτσι.»