Ανάβεις Φωτιές

16

Νεφέλη

Περπατάω μισό-κοιμισμένη, κάτω από γκρίζα σύννεφα και χλωμό ουρανό. Δεν θα είναι καλή ημέρα σήμερα, προσπαθεί να πει ο καταθλιπτικός καιρός, αλλά εύχομαι να κάνει λάθος.

Το σακίδιό μου ( που είναι τουλάχιστον τρεις φορές πιο βαρύ από εμένα ) είναι κρεμασμένο πρόχειρα στον ώμο μου και η έντονη μουσική του πρώτου ροκ σταθμού που βρήκα στο ραδιόφωνο ξεχύνεται κατευθείαν μέσα στα αυτιά μου από τα ακουστικά του κινητού μου. Ήλπιζα ότι η δυνατή ηλεκτρική κιθάρα ίσως καταφέρει να με ξυπνήσει λιγάκι, αλλά, απ'ότι φαίνεται, τίποτα δεν μπορεί να ξεριζώσει τη νύστα από τον οργανισμό μου στις έξι το πρωί.

Τα φθαρμένα αθλητικά παπούτσια μου σέρνονται ενάντια στα πλακάκια του πεζοδρομίου, ακολουθώντας από συνήθεια τη γνωστή διαδρομή προς τη στάση του λεωφορείου. Έρχομαι σχεδόν κάθε μέρα εδώ, τώρα πια, οπότε το σώμα μου έχει απομνημονεύσει ακόμα και τις λακούβες του δρόμου, και τις προσπερνάει αντανακλαστικά.

Χασμουριέμαι, φυλάσσοντας τα ακουστικά και το κινητό μου πίσω στην τσάντα μου, και σηκώνω το θολό από τη νύστα βλέμμα μου για να παρατηρήσω ότι σχεδόν έχω φτάσει. Η στάση φαίνεται κάπως διαφορετική αυτή τη φορά, και αυτό καταφέρνει να με ξυπνήσει κάπως. Συνήθως δεν έχει πολύ κόσμο — βασικά, καθόλου κόσμο — εδώ τέτοια ώρα τις καθημερινές, μιας και οι περισσότεροι φοιτητές προτιμούν να παίρνουν το μετρό που βρίσκεται εξίσου κοντά στην εστία. Εγώ, παρόλα αυτά, πάντα επέλεγα το λεωφορείο, επειδή νιώθω πιο άνετα στους ανοιχτούς, επίγειους χώρους.

Σήμερα, ωστόσο, δεν θα περιμένω μόνη μου το λεωφορείο, απ'ότι φαίνεται. Μπορώ να διακρίνω έναν άντρα να στέκεται όρθιος μπροστά από τη στάση. Η πλάτη του είναι γυρισμένη προς το μέρος μου, αλλά, ακόμα κι από μακριά, φαίνεται ψηλός, με καλοδιατηρημένο σώμα ( και αξιοθαύμαστες πλάτες, να προσθέσω ). Προσπαθώ να θυμηθώ μέσα στην ανακατωσούρα του ύπνου που ακόμα τυραννάει το κεφάλι μου, εάν η κορμοστασιά του μου θυμίζει κάποιον φοιτητή από την εστία ή απ'τη σχολή, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω κάτι στα σίγουρα, οπότε απλά παρατάω την προσπάθεια.

Όταν πλησιάζω περισσότερο, παρατηρώ ότι ο τύπος κάνει παράξενες κινήσεις, σαν να χορεύει κάποιον περίεργο χορό που μου φαίνεται πολύ αστείος εκείνη τη στιγμή. Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα, αλλά, τελικά, συνειδητοποιώ ότι απλά προσπαθεί να ξυστεί μέσα από το πουλόβερ του τόση ώρα. Τον καημένο, φαίνεται να τον ενοχλεί πολύ αυτό το άτιμο το πουλόβερ...