UNIT : BLAꓛK | MYG × PJM

43.Bölüm

-
Camdan dışarıya,uzaklara ya da yakınlara ama kesinlikle beni tatmin etmeyen insanların yüzlerine,ağaçlardaki yapraklara ve savrulan saçların havada dalgalanışına bakıyordum.

Yürüyemiyordum, hareket edemiyordum bazen nefes almak bile yakıyordu canımı. Fiziksel acımı umursamıyordum,hiçbir zamanda umursamamıştım ama zihnimdeki çığlıkların senfonisi dudaklarımdan mırıltı olarak düşüyordu.

"Min Yoongi." Diye mırıldanıyordum bazen.

"Kim Taehyung." Diye devam ediyordum ve tüm takım arkadaşlarımı sırayla sayıyordum.

Camdan dışarıya,uzaklara ya da yakınlara ama kesinlikle beni mutlu etmeyen,yaşamak istemediğim bu dünyanın,en güzel manzaralarından birine bakıyordum. İnsanların gülümsemeleri,çocukların sevinçleri,arabaları ve kuşları duyuyordum.

Kimi kandırıyordum?

Hastalanmış  zihnimle ben,buradan çıkar çıkmaz ilk işi Kyungsoo'yu bulup beynini patlattıktan sonra bir kurşunu da kendi beynine sıkacak birisine dönmüştüm.

Umursamak elimde değildi.Sevgilimi ve kardeşimi elimden almışlardı.Sevdiğim herkes bir anda elimden kaymıştı ve doktorlardan duyduğuma göre iyileşmem hızlı ilerliyormuş,çok az zamanda öol fazla iyileşmiş bedenimı iki,üç ay içinde taburcu edilirdim. İyileşmiştim sanırım. Ya da emin değildim,gerçekten iyileşmiş olabilir miydim? Belki de kandırmacaydı bu? İnancımı kaybetmiştim,inanın bana ,ben artık inanamıyordum.

"Günaydın Bay Park."

Güzel gülümsemesi ile gözlerindeki ışıltının eksilmemesini istediğim,işe yeni başlayan hemşire kız her zamanki gibi yanıma elindeki dosya ile geldiğinde başımı çevirmeden camdan dışarıya bakmaya devam ettim.

"Bugün nasıl hissediyorsunuz?"

"İntihara meyilli." Diye yanıtladım onu.

Kız gülümsedi."Dün de böyleydiniz." Dedi ardından ilaçlarımı almam için bana bir bardak su uzatırken.

"Yarın da aynı cevabı vereceğim." Dedim onun elinden suyu alıp ilaçlarımı içerken.

"Bir gün başka bir cevabınızı duyacağım Bay Park,hayat gerçekten yaşamaya değer."

Ve büyükçe,incinmiş gülümsemesini görebildiğim halde,dolu gözlerini silerek söyledi. Acı çektiğinin farkındaydım ve her ne kadar iyileştirmek için çabalasa da insanları,asıl yardıma ihtiyacı olanın kendisi olduğunun da farkındaydı.

"Sen de benim gibisin,kandırmayalım birbirimizi." Dedim, ona ilk defa gülümsedim.

"Sizin daha sağlıklı olmanız için buradayım Bay Park, ben sizin hemşirenizim."

Gözlerimi isimliğinde gezdirdim.Güzel bir ismi vardı,sadece gülümsedim

"Zamanı geldiğinde, sana söyleyeceğim. Seni bulacağım. O zamana kadar beni bekle,hemşirem."

Ve hemşirem odadan çıkarken ben yine gözlerimi camdan dışarıya çevirmiştim.

Kırıklarım ve ameliyat izlerim iyileşsin diye biraz ağır ilaçlar kullanmam gerekiyordu ve yirmi dört saatlik günün on dört saati uyuyordum neredeyse. Patlama seslerinin arasında uyanıyordum ve çığlık atmak için araladığım ağzımı hemencecik kapatıyordum. Önemli değildi ne de olsa benim bu durumda olmam. Ölmüş olsam,nasıl da mutlu olurdum onu hayal ediyordum.