UNIT : BLAꓛK | MYG × PJM

11.Bölüm.

-

Karanlığın içinde zihnim, dalgaların arasında gezen bir balık gibiydi. Suyun altında, bir okyanusun içinde, herkesten uzak ama bir o kadar da dipdibeydi. Uğulduyor, kıvranıyor, sarsılıyor ve nefes nefese kalıyordum ama emin değildim, nefes alabildiğimden. 

Kulaklarıma ismim çalınıyordu, titreyen sesler, titreyen bedenler ve beni sarsan elleri hissediyordum, yoğuşmuş,yoğrulmuş ve yok olmuşluktan bir adım uzakta duran zihnim, algım ve beynimle.

İsmim, beni titreten sesten, titreyen kalbime ve çırpınan zihnime değdi. 

"Jimin!" dedi Min Yoongi'ydi bana seslenen.

"Kara Keçi gözlerini aç!" Kirpiklerime kadar battığım bataklıkta nefes almaya çalışıyormuş gibi hissediyordum. Dudaklarıma değen ıslak,sıcak ve bir o kadar da tatlı olan et parçaları, ardından vücuduma yapılan baskıyı hissediyordum.

"Jimin!" dedi yine Min Yoongi, diğerlerinden daha bitik,daha güçlü ama daha yorgun bir sesle. 

"Kaybetmeyeceğim seni!"

Kulaklarımın uğultusu o an kesildi ve ben bataklığın içinde araladım  kirpiklerimi,gözlerimi.

Yandı. Her yerim, her bir hücrem yandı ve kendimi hızla sola savurdum. Bedenim devrilirken ve ben tüm gücüm ile öksürürken, rahat bir nefes ile geriye yığıldı Min Yoongi.

"Tanrım," dediğini işittim. "Tanrım,teşekkür ederim."

Ciğerlerim felaket derece de yanıyordu ve vücuduma kramplar giriyordu. Ağzımda ki tuzlu tat genzimde, kirpiklerimde, kemiklerimdeydi. Ciğerlerim yanmayı bırakmıyordu ve boğazım öksürmekten çoktan acımaya başlamıştı bile. Kendime biraz gelir gibi olduk ve o an boğazımdan yukarı yükselen sabah kahvaltımı fark ettim. Yattığım yerde iyice sola dönerken  şiddetli bir şekilde istifra ettim içimde ki her şeyi yere.

"Olamaz." 

"Yaşıyor değil mi?"

"Kunpimook?!"

"Kalp atışını duyamıyorum!"

"Kunpimook!"

"Nefes al hadi!"

"Tanrım lütfen ölmesine izin verme!"

"Kunpi!"

Çevremde ki konuşmalar keskin birer oktu mideme saplanan. Nefesim kesilip, kendime gelene kadar yerde  yattım bir süre, ardından toparlanıp, bulanık görüşüme rağmen bir kaç saniye de ayağa kalkıp diğerlerinin yanına gitmeyi denedim , başarısızdım. 

Ayaklarımda beni taşıyacak güç yoktu ve ben öylesine yere çakılmıştım.

Takım arkadaşım bir kaç metre ilerimde belki de can veriyordu ve diğerlerinin sesleri dışında hiçbir şey duyamıyordum, felçli gibiydim.

"Kunpi!" diye bağırdım nefesim hırıltılı bir şekilde çıkmış, göz yaşlarım damlamaya başlamıştı çenemden yüzeye.

"Kunpi, sakın öleyim deme!"

Tekrar ayağa kalkmaya yeltendiğimde Min Yoongi'nin kesif sesini duydum.