Şeytan'ın İni +18

29.BÖLÜM: "KARAR"

Umarım Cehennemde göreceğin tüm eziyetleri, Cennette ayak ayak üstüne atarak izlerim iblis!'

29.BÖLÜM: "KARAR"

Sessizlik o kadar yoğundu ki bana çevrilen gözlerin utanç verici hissi ile nasıl davranacağımı bilmiyordum. Kimseye en ufak bir şekilde açıklama yapmak istemiyor sadece kaldığımız yerden devam etmek istiyordum. Utanç duyduğum tek şey onları kandırmış olmamdı, lakin onlara açıklama yapmak gibi bir zorunluluğum yoktu. Rüzgar'ın bana olan soru dolu bakışları bana Gece demesi üzerine Alkan'ın delici bakışları'nın altında ezilmeyi reddederek derin bir nefes almayı sonunda başarabildim. Yaralarımın sızısı her ne kadar beni halsiz bıraksada buraz daha erteleyebilirdim.

"O kıza güvenmemenizi söylemiştim! Onda fark etmediğiniz bir şeyler var." Esme'nin korkutucu sesi ile yüzümü buruşturarak ona baktım.

Rüzgar'ın belimde yer edinen ellerinden kurtularak bir adım öne doğru attım. Sinirim üstümdeydi ve sinir kat sayım hat safadayken Esme'nin bana karşı olan aşk dolu tutumu ona herhangi bir tepki verme isteğimi arttırıyordu. Bu kızı bugün kim alabilirdi ki elimden.

"Ne dedin sen tekrar et." Diyerek tek kaşımı kaldırdım. Yaralarımın sebebi oyken bu saatten sonra biraz zor kurtulurdu elimden.

"Senin gibi paçavraları ben ezbere bilirim kızım yatma şu masum, kurtarıcı ayaklarına!" Gülerek konuşması ona olan töleransımı da yok etti. Ani bir atakla üzerine atlamamdan dolayı yaramın sızlaması üzerine kısılan gözlerim bile bu öfkenin önüne geçmedi. Bel boşluğumda bulunan yara fazlası ile kanamış olmalıydı ki tenimden akan damlalar beni huyladırıp sızısını belli ediyordu. Kanın bedenimde ki özgürlüğünü kutlayarak firar etmesini acıyla karşılıyordum. Esme'nin saçlarını sağ elime dolayarak kendime doğru çektim sol elim ise Esme'nin yüzünde sanat eseri bir tablo yapıyordu. Bu ona azdı karnına atmış olduğum tekme ile acı ile haykırarak ağlamaya başladı, işte şimdi zevk almaya başlamıştım.

Belimden tutulup çekilmem ile dudaklarımdan acı dolu bir çığlık döküldü. Arkamdaki beden kasılırken ben elini belimden çekmesi için debeleniyordum sonunda ellerini çektiğinde arkamı dönerek beni tutan kişiye hakaret etmeye hazırlanmıştım ki o kişinin Alkan olduğunu görmem ile sinirle gözlerimi yumdum. Yaranın acısı ile dolan gözlerimi etrafata gezdirerek kendimi oyaladım.

"Sen" Alkan'ın beni omzumdan tutması ile dudaklarımdan mırıltı şeklinde dökülen küfür ile kaşları çatıldı. Alkan'a bana dokunmaması için bağıracakken onun kollarına bakıp üslubuma aykırı bir küfürü sesli bir şekilde dile getirmesi ile gözlerimi kaçırdım. Kollarına ve eline bulaşan kan beni tutmasından kaynaklanıyordu.

"Melis sen yaralandın mı?" Kirazın endişeli sesi ile dudağımı ısırdım arkamda olduğuiçin beyaz kazakta boylu boyunca yer edinen kanı görmüyordu tabi. Ordakilerin meraklı bakışlarını umursamadan yatağın üstünde olan ilk yardım eşyalarının olduğunu bildiğim çantayı alarak buraya ilk geldiğimde beni dışlayıp toplantı yaptıkları odaya girmeden önce Rüzgara baktım. "Rüzgar tut." İlk yardım çantasını ona atarken oldukça sinirliydim. Emre'nin arkasında duran çantalar ile oraya yöneldim çantada ki eşyaları boşaltarak içinde ki malzemelerde göz gezdirdim. Çakmak, çakı son olarak bir kaç sivri demir parçasını alarak odaya yöneldim.

Kapıyı kapatarak odada ki masanın üzerine ilk yardım çantasını koyan Rüzgarı izledim. Çantayı sakin bir şekilde koyarken oldukça stresli olduğu belliydi. Üzerimde ki beyaz kazaktan kurtularak yarım atlet ile kaldım. Omzumun içinde olduğunu hissettiğim kurşun ile omzumda çok büyük bir hasar olduğunu biliyordum. "Uzan." Rüzgar duvara yaslanan mavi koltuğu işaret ederken kafamı olumlu anlamda sallayarak onu dinledim. Oksijenli su ile omzumdaki kanları temizleyip yaraya çok sert olmayacak bir şekilde parmağımı bastırdım bu hareketim ile sağ gözümden akan bir damla yaş yanağımdan süzülerek kendi yolunu çizdi. "Lanet olsun Gece bu yaraları nasıl aldın!" Rüzgarın beni azarlamsı şuan istediğim son şeydi, bunu anlamış olacak ki sustu. "İlk ameliyatıma girmek istediğini söylerken bu kadar ciddi olacağını düşünmemiştim." Aklıma gelen anılar ile gülümsedim."Benden kurtulmak çok zordur paşam, ilk ameliyatına ben girmeseydim kendimi affetmezdim." Gülerek konuşmam rahatsız etsede düşüncelerimi acıdan uzaklaştırdım.