3 AY SONRA
Fikret İzmir'de yaşayan teyzesinin yanındaydı üç aydır, ondan hiçbir haber alamamıştı, ara sıra intagrama yada whatsapp'a giriyordu ama Egemen'den ses seda yoktu, hayat belirtisi yoktu, her sabah kalkıyor teyzesi ve eniştesiyle yalandan bir kahvaltı yapıyor, ev temizliğinde teyzesine yardım ediyor sonra odasına girip uyuyabildiği kadar uyuyordu, teyzesi dışarı çıkması için teşvik etmiş ancak geçirdiği birkaç ağır ağlama krizi onu bu teşviklerinden alıkoymuştu, sadece teyzesini daha fazla üzmemek adına doktora gitmeyi kabul etmişti, doktorun verdiği ilaçlarda uyumasına, hi bir şeyi düşünmemesine yardımcı oluyordu bir keresinde günlüğüne
"teyzeme beni hastaneye götürdüğü için, ilaçlara da bana o'nu unutturduğu için teşekkür ederim, bütün korkularım, bütün acılarım ancak böyle diniyor" yazmıştı.
Evdeki telaşlı sesle uyandı, gözlerini açamasa da evde bir şeyler olduğunu anladı ama gözlerini bir türlü açamıyordu son bir gayretle yataktan çıktı başı zonkluyordu ağzından bir inilti döküldü. Teyzesi telaşla oradan oraya koşturuyordu
"teyze neyin var ne oldu?"
"bende seni uyandırmaya gelecektim kızım şimdi, gidiyoruz hazırlan anneanneni hastaneye kaldırmışlar"
Fikret salondaki koltuğa gitti bir külçe gibi kendini bıraktı
"ben gelemem teyze"
Teyzesi geldi gözlerinin içine baktı
"ne demek gelemem"
"gelemem işte teyze ben İstanbul'a gelemem kimseyi görmek istemiyorum anlamadın mı?"
"anladım benim güzel kızım ama anneannen seni görmek istiyormuş, seni sayıklıyormuş, hatta sadece seni hatırlıyormuş"
Fikret'in gözleri doldu biraz düşündü
"tamam gelirim ama sadece hastaneye tamam mı? Ben gece orada kalmam"
ERTESİ GÜN
Teyzesi ve eniştesiyle hastaneye vardığında ailesi perişan halde sandalyenin üzerindeydi ilaçların etkisiyle donuktu annesi ve babası teker teker ona sarılsa da o bunların hiçbirine karşılık vermedi, veremedi, elleri güçsüz birer parçaydı işlevini çoktan unutmuş gibiydiler, ağlayamıyordu sadece göğsü sıkışıyor, kalbi acıyordu ilk panik atağını o zaman geçirdi, göğsü sıkıştı, nefes alamadı boğazını tuttu hemen acil servise kaldırıldı, serum, oksijen yardımıyla kendine gelmişti kendini biraz toparladığında anneannesinin yanına girdi
"anneanne ben geldim"
elini avuçladı öptü
"derler ki kızlar annelerinin kaderini yaşar, yok nene biz level atladık, biz birbimizin bundan sonra acı ortağıyız, beni bir hatırlasan sen İbrahim'den, ben Egemen'den bahsetsek olmaz mı nene?"
Durdu buradayım der gibi yeniden elini sıktı ardından kulağına eğildi
"nene,nene bengeldim"
Meryem'in gözleri parladı boğazını temizlemeye çalıştı, hafifçe elini kaldırıp suyu gösterdi Fikret hemen bardağa su koyup Meryem'e içirdi
"seni bekliyordum bende bu can gitti gidecek seni bekledim güzel kızım Fikret'im nerdeydin sen?"
"hiç nenem okuldaydım"
Gerçekleri onu anlatmak istemiyordu, anlatırsa yeniden beyninin karanlığında kaybolur diye korkuyordu.
"seni bekledim çünkü, çünkü"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çirkin Ördek Yavrusu
General FictionBen Fikret Zeynep Doğan adımı hayatını kaybetmiş iki küçük çocuktan aldım, bir adama aşık oldum, tamda kitaplarda, filmlerdeki gibi büyük aşklardan ama onu geçmişin laneti ve ön yargılar yüzünden kaybettim, yıllar sonra tekrar karşılaştığımızda ihan...
