spring was gone | Buenvenidez Series #1 [COMPLETED]

24

"You're turning eighteen next month, do you have plans?" Tanong ni Daddy sa akin isang araw habang nag-aayos ako ng gamit sa aking luggage.

"Is it a good thing to celebrate after this long-due tragedy?" I asked, while folding some of my clothes that I will be bringing home.

Daddy sighed and sitted on my bed, "But it's your birthday. It's your special day for us. Matagal naming hinintay 'to, anak.."

I sighed and shook my head and looked at him, "Daddy, I have no plans.."

Kita ko ang pagtama ng lungkot sa mukha ni Daddy, natahimik lang siya kaya naman nagiwas nalang ako ng tingin at nagpatuloy sa ginagawa. Agad naman ding naagaw ang atensyon ko nang may makita akong anino sa pintuan ng kwarto ko.

"Faith, that's your eighteenth birthday! Debut mo!" Ani ni Richela at walang pakundangang lumapit sa akin. "I would suggest to throw a huge party! Engrande! Isang beses lang 'yon mangyayari sa buhay mo!"

Tumayo ako at zinipper na ang luggage. Nakapameywang akong humarap sa kanya. Bahagya pang natawa si Daddy sa sinabi ni Rich.

"As much as I want a grand entourage and an elegant birthday party, simple one is better and safer.." Sabi ko.

"You're still worried,  aren't you? Matagal nang tapos ang lahat. Hindi din naman papabayaan ni Tito at ni Daddy na mapahamak tayo.." Alu sa akin ni Rich.

Umiling ako, "Matagal nang tapos dito sa US. Eh sa Pilipinas?" I asked.

She pressed her lips. "Mas ligtas sa Pilipinas. We have larger teams, more men to look after us.."

"Naroon din ang mga nagtangka sa buhay natin." Simpleng sagot ko saka kinuha na ang towel sa rack at nagambang papasok na sa CR para makapaligo. "You look like you're not going home. Naka pajama ka bang uuwi sa Pilipinas?"

Umirap sa akin si Richela. "Kung gusto mong nakapajama lang ako, pwede naman, Senyora.." Aniya at nag gesture pa siyang yuyuko. Inirapan ko din siya saka pumasok na sa CR.

Bago pa man maisara ng tuluyan ang pinto, narinig kong nagsalita si Daddy.

"We can't force her with our ideas.. She was hurt and in pain. She already did us a favor and that is going back to Manila, kung pipilitin pa natin baka mamaya hindi na 'yan sumama pauwi.." And I shut the door.

Mabilis ko ding inayos ang sarili ko. I wore a simple sweatpants, tube top and oversized jacket. Comfy clothes for an 18-hour flight. Nang nakuntento sa itsura ay lumabas na. Bahagya pa akong nagulat nang si Mommy naman ang nakita ko sa kwarto ko.

"Are you sure you wanna come home?" She asked me with sincerity. Naiisip kong siguro akala nila ay napipilitan lang akong umuwi.

"Yes, Mom.." I answered.

"I hope you didn't not agreed just because of my career and your daddy's work.." She said.

Umiling ako at lumapit sa kanya. I hugged her tight. I understand my Mom and where she's coming. Iniisip nga nilang napipilitan ako.

"I agreed because I want answers. I agreed because I want all these to stop. Nasa Pilipinas ang sagot, wala po dito. The longer we stay here, the longer this will take to end.." I said and Mommy nodded sadly. Wala din siyang magagawa dahil alam niya kung gaano ko na katagal gustong masagot lahat ng tanong sa isip ko.

Kahit pa gusto nina Mommy at Daddy na sabay sabay kaming umuwi, mas pinili kong hindi. Playing as a bait, Richela and I decided to flew first. Next week naman ang mga magulang namin.

"Hindi ba mas safe kung sabay sabay tayong umuwi lahat? Pati sina Mommy?" Rich asked while we're comfortably sitting on our assigned seat in the plane.