2.4

20.6K 2.3K 62
                                    

Zawgyi

ဒန္နီရယ္ ရဲ႕မ်က္လုံးေတြက ေမွာင္မိုက္ေနၿပီး အသက္မဲ့သလိုျဖစ္ေနကာ ထိုင္ခုံတြင္ထိုင္ေနၿပီး စာ႐ြက္ေတြ တစ္႐ြက္ၿပီး တစ္႐ြက္ လက္မွတ္ထိုးေနသည္။

သူစိတ္ဓာတ္မက်သင့္ဘူးဆိုတာ သိေနေပမဲ့ အဲ့ဒီ့အက်ိဳးဆက္ကေန သူခံစားေနရတုန္းပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဖုန္းကထျမည္လာသည္။ ဖုန္းမကိုင္ခင္ သူ႔ဖုန္းကို သုံးစကၠန႔္ေလာက္ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

“သူေဌး၊ မစၥတာဂ်ဴလီ ေရာက္လာပါၿပီ” ငယ္႐ြယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး အသံကို ၾကားလိုက္သည္။ ဒန္နီရယ္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

“သူ႔ကို ငါ့႐ုံးခန္း ကိုလႊတ္လိုက္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ သူေဌး”

အန္ဒီ မတ္တပ္ရပ္ ေနၿပီး၊ သူ႔အေရွ႕မွ အမ်ိဳးသမီးက ဒန္နီရယ္ ကိုဖုန္းေခၚၿပီး ေျပာေနတာကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ဂုဏ္သိကၡာေတြ က်ဆင္းေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ့ အရင္အတိုင္း ခံစားခ်က္မဲ့ေနတုန္းပင္။ သူ႔ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ ဆမ္ ကလည္း အေတာ္ေလး ေအးစက္ေနၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ခံစားခ်က္ ေသးေသးေလးေတြေတာင္ ျမင္ေနရသည္။

“မစၥတာဂ်ဴလီ၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္မေနာက္လိုက္ခဲ့ေပးပါ”

အမ်ိဳးသမီးက သူ႔တို႔ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္သြားၿပီး ဓာတ္ေလွကားဆီကို သြားလိုက္သည္။ ဆမ္ ကေက်းဇူးတင္စကား နည္းနည္း ေျပာလိုက္တာေတာင္မွ အန္ဒီ ကေတာ့ ဘာစကားမွမေျပာပဲ ရပ္ေနတုန္းပင္။

အတြင္းစိတ္မွာေတာ့ အန္ဒီ ကသူ႔မ်က္ႏွာကို နည္းနည္းေလာက္ လႈပ္ရွားခ်င္သည္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာရရင္ သူ႔မ်က္ႏွာက ဘာအမူအရာမွ မရွိတာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကို အေၾကာေသေနတာလို႔ ေျပာရင္ေတာင္ အံ့ဩမိမွာ မဟုတ္ေပ။ သူကၿပဳံးလည္း မၿပဳံး၊ ေႏြးလဲ မေႏြးေထြးေပ။

ေနာက္ၿပီး သူက စကားနည္းတာေၾကာင့္ သူစကားေျပာတဲ့အခါ သူ႔မ်က္ႏွာက ႂကြက္သားေတြေတာင္ အလုပ္လုပ္စရာမလိုေပ။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားဝိုင္းဖြဲ႕တာကို ႀကိဳက္တဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာ္ျပခဲ့ေပ။

𝑺𝒕𝒆𝒂𝒍 𝑻𝒉𝒆 𝑴𝒂𝒍𝒆 𝑳𝒆𝒂𝒅 (𝑴𝑴 𝑻𝒓𝒂𝒏𝒔𝒍𝒂𝒕𝒊𝒐𝒏)❲✓❳Where stories live. Discover now