Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝En derin denizlerde boğula boğula becerirsin tek nefesle yaşamayı. Sığındığın tek liman yalnızlık olduğunda anlarsın kalbinin aslında hiç atmadığını.❞
Bazı insanlar vardır; hayatlarını adadıkları kişi uğrunda canını verir, onlar için herşeyi feda edebilirler.
Bazı insanlar ise, onların aksine; etrafında oluşturduğu ve kendi elleriyle inşa ettikleri duvar sayesinde yalnızca kendi seslerini duymaya, yalnızca kendilerini görmeye mecburdur.
Ben farklıyım.
Ben yalnız olmaya mecbur bırakıldım.
Ben diğerlerinin aksine, etrafımdakilerin baskısıyla dört duvarın, akrep ve yelkovanın arasına sıkıştırılmış bir kızım.
Ben yıldızları karalanmış, gökyüzüne bile ulaşamayacak kadar tutsağım.
❅
Yağmur tanecikleri, böylesine bir yeryüzüne düşeceklerinin farkında olmalarına rağmen asil bir rahatlıkla kendilerini bırakıyor, bunu yaparken hayran olunası şekilde kusursuz görünüyorlardı.
Yağmura odaklanmış gözlerimi karşıma diktim bu sefer ve adımlarımı sağa döndürüp merdivenleri çıkmaya başladım.
Seul Amerikan Lisesi. Bu liseye uğrayan adımlarım, beni buraya zincirleyecekti belki ama kaderimi kendim yönetemiyordum.
Bunu söylemek ve kabullenmek... Ne acı, öyle değil mi?
Sessizce ilerleyen adımlarım sonunda sınıfımın karşısında duraksadığında yumruk yaptığım elim ile kapının üst kısmını tıkladım.
Gir komutunu aldığımda kapıyı arladım ve içeriye ilerlemeye başladım.
Elindeki uzun ve ince çubuk ile beraber sınıf tahtasında birşeyler anlatan adam bana tanıdık gelmişti.
Evet, babam bu adamdan bahsetmiş olmalıydı.
''Lalisa Manoban?''
Gözlerimle onu onayladığımda bana olan bakışları fazlasıyla donuk ve hissizdi.
''3 dakika kadar geç kaldın ama yeni öğrenci olduğun için bunu kafaya takmayacağım. Tekrarlanmasın. Evet, sınıf arkadaşlarına kendini tanıt ve sonra da yerine otur.''
Gözlerim beni pür dikkat seyreden sınıfta gezinirken konuşmaya başladım.
''İsmim Lalisa Manoban.''
Ardından hocaya baktım fakat iri gözleri beni korkuttuğundan dolayı hızla yüzümü çevirdim. Başka ne söylenirdi ki?
