Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Binler, belki de milyonlarca canlıyı içinde barındıran okyanuslar; dışarıdan veya yukarıdan bakıldığında sakin, yoğun miktarda huzuru içinde barındırıyor gibi gözükür gözlerimize.
Oysaki içinde fırtınalar kopan, katliamlar yaşanan okyanus; bize gözüktüğü kadar durgun ve hareketsiz değildir.
Güçlü olanların, ruhunda güç barındırmayanları yok ettiği ve onlara hükmettiği bir dünyadır okyanuslar.
Ateşi söndürmesine rağmen bazı canlılar okyanus gibi büyük bir su birikintisinde cehennem hayatı yaşar. Korku, onları kısa sürelik de olsa huzurlu yaşayamadığı bir hayata mahkûm eder.
Ben, babamın bana kendisine olan korkumdan faydalanarak hükmettiği bir okyanusta yaşıyorum. Her gün, belki de her saat onun acısıyla biraz daha boğuluyorum.
Dışarıdan tıpkı bir okyanus gibi durgun, sakin ve huzurlu gözüksem de içimde kopan fırtınaları, ruhumda idam edilen hayal kırıklıklarını bir ben bilirim, bir de benimle aynı acıyı paylaşanlar.
❅
Şaşkınlığımın yansıdığı surat ifadem biraz daha ekşirken gözlerimi kıstım.
Taehyung'un da benden aşağı kalır yanı yoktu.
''Burası bizim kütüphanemiz. Asıl senin ne işin var burada?'' diye sordu değişik ve anlamlandıramadığım bir tınıyla.
Duyduklarım karşısında biraz daha şok olurken dudaklarım şaşkınlıkla aralanmıştı.
Kendimi sakinleştirmeye çalıştım çünkü eğer biraz daha yüz ifadelerimi kontrol edmezsem içimdeki mahalle kızı ortaya çıkacaktı.
Sakin olmaya çalıştım ve boğazımı temizledim.
''Kitap almaya geldim buraya. Sizin kütüphaneniz olduğunu bilmiyordum. Eğer girmem yasaklıysa çıkabilirim.'' diye konuştum sakince.
Önce gözlerini sol elimle kucakladığım altı test kitabında gezdirdi. Sonrasında umursamazca mırıldandı.
''İşime gelir.''
Hızla gözlerimi büyüttüm.
Ne demek istiyordu şimdi?
Tam bu tavrını sorgulayacakken bir anda arkasını dönüp koridorun çıkışına adımlamasıyla yüzümdeki değişik ifadeyle onun peşinden ilerledim.
''Hey! Ne demek istiyorsun?'' diye sessizce bağırdım arkasından.
Evet, sessizce bağırdım.
Arkasını dönmedi, yüzüme bile bakmadı. Üstüne üstlük biraz daha hızlanıp kütüphanenin diğer ucunda yürümeye başladı.
Bu tavrı beni daha da meraklandırırken peşinden ilerlemeye başladım.
