Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Eğer sana bir şey olursa pişman olacağım ya da acı çekeceğim bir dünyada bulunmak zorunda olmadığımı farkettiğimden beri, sana inanmadığımı zanettiğin tüm dakikaları yeniden önüne sermeye karar verdim.❞
Zaman geçiyordu.
Yeri gelince öldürüyor, yeri gelince kandırıyor, yeri gelince nüksediyor, yeri gelince geçmek bilmiyordu ama; yine de bir şekilde, zaman geçiyordu.
Silahın namlusu içine sıkışmış olan kurşunu serbest bırakmış, celladının yüzüne gülümseyen bedenler tekerrür eden zaman dilimlerinde tekrar tekrar asılarak nefessiz kalmıştı.
Yüksekte bir yerlerdeydim. İçinde bulunduğum beden, ruhumu içine sıkıştırmıştı fakat bana ait değildi.
Görüş açımda ise ucu bucağı belli olmayan bir deniz vardı.
İçinde bulunduğum beden, derin bir nefes verdi. Kalbi atmıyor gibiydi. Belki de ruhu bedenini terk ettiği için benimkine sahipti. Belki de ruhum içinde bulunduğum bedenin ruhuna mühürlenmişti.
Verdiği nefes havaya karışırken elini dudaklarının üst kısmına götürdü ve nefesinin izini yok ettikten sonra kirpiklerinin elmacık kemikleriyle temas etmesini sağladı.
Bu his, tanıdıktı.
Acı bir yutkunuş boğazını sarmalarken adımları, bulunduğu yüksek yerin uçurumuna ilerledi. Yaklaştı, yaklaştı ve yaklaştı.
Ruhum onu engellemeye yetmiyordu.
İçinde bulunduğum beden, en uca vardığında belki de aldığı son nefesin dudaklarını terk etmesini sağladı. Zihninde en ufak bir tereddüte yer vermeden bedenini o yüksek yerden aşağı bıraktı.
Bir saniye.
Yalnızca bir saniye içinde, karanlık sulardaydı.
Dalgalar bedenini yutuyordu, belki de o yüzme biliyordu ama tercih ettiği seçenek nefesini sulara bırakmaktı. Ölümü kucaklamaktı.
Çırpınmak, kurtulmak ya da kurtarılmak umrunda değildi. Dünya onun için bir hiçmişçesine, hayatta kalmak için fazla sebepsizmişçesine, nefesinin kesilmesini bekliyordu.
O dibe batıyordu ve, ruhum dibe batan bedeninin kapılarını yumrukluyordu. Yaşaması gerekiyordu, fakat o ölüme çekiliyordu.
Ama ölüm, onun aksine çalınan kapıları geri çevirmiyordu.
İstediği oluyordu, nefesi onu terkediyordu.
Dibine battığı dünyadan bihaberdi fakat bilmiyordu, yüzeydeki gökyüzü yok oluyordu, yıldızlar parlamıyordu ve karanlık, onların hikâyesinde galip gelen oluyordu.
