Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Saçlarının hayran olunası kokusu, benim günahlarımdan yalnızca biri. Tıpkı aşkın gibi.❞
Nutkum tutulmuşçasına kapının önünde öylesine kalp atışlarımın sesi eşliğinde dikilirken hareket etmem gerektiği gerçeğini kendime yediremiyordum.
O kolye... Nasıl onda olabilirdi?
Gümüş kanatlı kelebek, sahiden de kanatlanıp tek günlük ömrünü bu genç adamın avuçlarında geçirmeye razı mı gelmişti?
Hayır, o kolye benimdi. Annemindi, ve bizimdi. Bizim kalmalıydı.
Taehyung müzik atölyesinde biten şarkının son notalarını çalarken, bedenimde baş gösteren tuhaf bir aitlik hissiyle bir anda kendimi atölyenin içinde buluvermiştim.
Ne yaptığımı bilinçsizce sorgularken Taehyung çalmayı bırakmış ve bakışlarını atölyenin ortasında eğreti bir şekilde dikilen bana çevirmişti.
Bıkkın bir nefes verdiğinde buraya neden daldığımı kendime hatırlattım.
''Duymaman gereken şeyleri duymak alışkanlık oldu sende. Hoşuna falan mı gidiyor?''
Söylediği şey ile anlamaz bakışlarımı sürdürdüm. O ise baygın gözlerini gözlerimden çekmemişti.
Daha sonra gözlerim tekrar gitarının klavyesine takıldığında bir anda konuşmaya başladım.
''Kolye için gelmiştim, güzelmiş bayağı. Nereden aldın?'' diye sordum sessizce. Nereden bulduğunu bilmem gerekiyordu.
Söylediklerimle bakışlarını kolyeye indirdi. O sırada dudaklarından hafif bir gülümseme sesi sızmıştı kulaklarıma. Ardından tekrar bakışlarını bana çıkardı ve bir şeyleri anlamaya çalışan bakışıyla mırıldandı.
''Gerçekten sormak istediğin şey bu mu?''
Alnına dökülen koyu renkli saçlarının gizlediği kahverengi gözleri, tepkilerimi seyrederken dayanamayıp konuştum.
''O kolye benim, Taehyung.''
Oturduğu beyaz koltukta kucağındaki gitarıyla arkasına yaslandı ve rahat bir şekilde konuşmaya başladı. ''Neden sana inanayım?''
Bir de soruyor muydu cidden?
Kanımda dolaştığını hissettiğim öfkeyle çatılan kaşlarıma aldırmadan sırıtmaya devam ediyordu. Bu cidden sinir bozucuydu.
