Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝ Ben, donmuş gölün üzerine yeniden çöktüm. Sesimi ise senin içine gömdüm.❞
Yalnız başıma kaldığım zamanlarda sürekli omzumu soğuk bir duvara yaslardım ve dizlerimi kendime çekip kollarımla onları sarmalardım.
Koca evimizde kaplayabileceğim en küçük alana sığmaya çalışırdım.
Çünkü biliyordum, saatlerce dolansam ya da koşsam bile sırtımı yasladığım bu duvarlardan fazlasına erişemeyecektim.
Önceden, annem bahçemizdeki salıncağa otururdu ve ben de onun kucağına geçip sırtımı göğsüne dayardım.
İşte o zamanlar; ne bir yere gitmek, ne de saatlerce dolaşmak isterdim.
Çünkü içinde sıkıştığım o minik salıncakta annemin kalp atışlarını duyabiliyordum. Sıcacıktı ve ritimleri huzur veriyordu.
Ama ne yazık ki benim evim bir salıncak değildi ve sırtımı yasladığım duvar soğuktu.
Öyle ki, yağan kar taneleri utanırdı kendinden.
❅
Sırtımı yasladığım soğuk duvarda kafamla tuttuğum ritmi durdurdum ve oturduğum sedyede kıpırdandım.
''Gelmeyecek işte, Taehyung gidelim lütfen, gerek yok. İyiyim ben,''
Karşımdaki koltukta oturmuş ve açtığı bacaklarının üzerinde dirseklerini birleştirip avuçlarını birbirine geçirmiş olan Taehyung derin bir nefes verdi.
Okulun revirindeydik.
Hayatım boyunca unutamayacağım en utanç verici o andan sonra ayaklarının ucuna düşmeme rağmen, adının Jimin olduğunu öğrendiğim güzel botlu çocuk gözlerimin içine bile bakmadan hızlıca orayı terketmişti.
Ben daha bunun şaşkınlığını atlatamadan Taehyung bana önceden o kadar soğuk davranmamış gibi naif bir şekilde beni yerden kaldırmıştı.
Kollarımın altından kavrayıp minik adımlarla beni revire getirmişti çünkü zaten incinmiş olan dizim daha da kötü bir hale gelmişti.
Revire geldiğimizden beri nöbetçi doktor bir türlü gelmemişti ama Taehyung gitmemekte ısrarcıydı.
Cidden sinir bozucu biriydi, ne olduğu belli değildi.
Beni sürükleyip buruya getirmişti ama ne konuşuyor ne de buradan gitmeme izin veriyordu.
Biz beklediğimiz sırada revirde olduğumuzu öğrenen Chae Young koşarak buraya gelmişti ama o bile beklerken sıkıldığı için yan koltukta ağzı açık bir şekilde uyuyakalmıştı.
''Olmaz.''
Net bir şekilde çıkan sesiyle kaşlarımı çatarak yüzüne baktım. O da bana bakıyordu.
