Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Bazen bedeninize pay biçilen yaşam çizgisi, 19 yılınıza sığan fakat yüreğinizden taşan yaşanmışlıkları getirebilir size. Dayanmak zor olur, ve nefesiniz aşınıp dökülmeye başlar. Bu bir yok oluşun göstergesidir.❞
'Hayatın size neler getireceğini hiçbir zaman bilemezsiniz.'
Sanırım ben bu cümlenin gösterilmesi gereken ilk örneğiydim. Sıradanlık çoğu kişinin canını sıktığı gibi benim de canımı sıkıyordu. Siyah beyaz bir film şeridinin içinde, dünün aynısı olan bugünleri yaşayıp dururken ufak bir renk kırıntısının hayaliyle yıllarca didinip durmuştum.
Şans, kader, karma, ya da buna benzer herhangi başka bir kelime; şuan olduğum yeri açıklayabilir miydi bilmiyordum. İnsanın tercih etmesi gereken şey mutsuz olduğu bir düzen mi olmalıydı, yoksa mutlu olduğu bir karmaşa mı?
Bu tercihi yapmak için uygun bir zamanda olmadığımı biliyordum. Bulunduğum yere tercihlerimle gelmemiştim ama fikrim sorulmadan üzerine getirildiğim bu nokta, bana pişmanlıktan çok farklı hisler getirmişti. Güzel hisler.
Dediğim gibi, hayatın size neler getireceğini hiçbir zaman bilemezsiniz.
Mesela huzurlu bir uykunun sabahında, gözlerimi ilk açtığımda karşımda gördüğüm koyu renkli gözleri bana getirebileceğini tahmin edemeyecek kadar bilinmezlerle dolu bir hayata sahip değildim eskiden.
Artık, hayatım değişmiş olmalıydı.
"Günaydın," diye hafif bir mırıltı kulaklarımı doldurduğunda kırpıştırdığım gözlerimi kısarak gülümsedim ve derin bir nefes verdim. "Günaydın."
Deliksiz bir uykudan uyanmış olmanın verdiği etki ile mayışık bir şekilde esnedim ve gözlerimi iyice açıp bana, 'bir güne daha ne kadar güzel başlayabilirim ki?' diye sorduran Taehyung'a baktım. "Ne zaman uyandın?" diye sordum ve hemen ardından uzandığım yerde hafifçe kıpraşıp alt kısımda kalan elimi yüzümün yastıkla buluşmasını sağlayan kısma götürdüm. Bir nevî Taehyung'un uzanma şeklini taklit etmiştim.
"Yüzünü tamamen ezberlemeden birkaç dakika kadar önce."
Söylediği şey ile oldukça derin bir iç çektim ve tekrar gülümsedim. Gerçekten inanmakta güçlük çekiyordum, olmuş muydu? Ben, bu kadar mutlu olmayı başarabilmiş miydim? Rüya olduğuna inanamayacağım kadar güzel ve gerçek bakan gözleri korkumu biraz olsun yatıştırabiliyordu ama eğer bu bir rüyaysa ben asla uyanmak istemiyordum.
Taehyung bir şey söyleyemeyeceğimi anlamış olacak ki derin bir nefes verip, "İyi uyuyabildin mi?" diye sormuştu. Kâbus görüp görmediğimden emin olmak istediğini anlar anlamaz başımı iki yana salladım.
"Çok rahat uyudum, hatta bir ara rüyamda Chae Young'ı gördüm. Dünden sonra görmemem mümkün bile değildi gerçi," dedim ve sesli bir şekilde gülümsedim. Dün gece kapıyı açmak için Hoseok'la beraber geldiğinde bizi yüzümüz güller açarken bulduğu için saatlerce kendiyle övünüp durmuştu. Hoseok tam olarak onun kafasında olacak ki, Chae Young soluklanmak için su içeceği sıralarda onun yerine kendisi konuşmuştu.
