Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Herkes benim gökyüzünde süzüldüğümü düşünüyordu, fakat kimse kırılmış kanatlarımla birlikte usulca çöktüğümü farketmiyordu.❞
Kelebeklerin bir yönü, benim için daima imrenilesi olmuştu.
Tek bir güne sığdırdıkları o koca ömür boyunca kusursuz görünmeyi başarabilmeleri...
Eğer kelebeklerin sahip oldukları hayatın yalnızca bir gün ile sınırlı olduğunu bilmeyen biri olsaydı, yanıltıcı kusursuzluklarından dolayı onları en uzun ömre sahip olan canlı sanardı.
"Yaşadıkları tek günlük hayata rağmen en sâdık canlılardan biri olarak bilinir, kelebekler."
Böyle söylerdi,annem.
Ve annem, onların tek günlük ömrünün aksine bu sonsuz sadakâti temsil etmesi için babamın ondaki yeri olan, büyüleyici bir kelebek sembolü ile dekore edilmiş küçük bir kolyeyi boyun girintisinde taşırdı.
Düşünürdüm hep; tıpkı annemin ona beslediği gibi babamın da anneme karşı duyduğu sadakât yüzünden mi, annem gözlerini bir daha açmayana dek kapatınca babam uykuyu hatırlamaz olmuştu? Annemin hiç asılmayan suratına mı inat, gülümsemeyi unutmuştu?
Peki annem, beni bırakıp gitmeden önce, bu kolyeyi boynuma hapsederken benden ne temenni etmişti ki?
Sanırım bu, cevabına erişemeyeceğim tek soruydu.
❅
Arabanın açık farları, gözlerimi kamaştırırken hiç olmadığım kadar ayık hissediyordum.
Bitkin bir şekilde etrafta gözlerimi gezdirip içinde bulunduğum durumu algılamaya çalıştım.
Reşit olmadan arkadaşlarımla içmeye gittiğim için polisten kaçarken, kollarım hiç tanımadığı bir çocuğun boynundayken avukat babama yakalanmıştım.
Gerçekten, hayatımın çok harika bir mizah anlayışı vardı.
Babam olduğu yerde çakılmış ve burun kemerinin hizasında olan gözlük camlarının ardındaki karanlık bakışlarıyla Taehyung'u süzerken, rahatsızca yerimde kıpırdanıp kollarımı onun boynundan indirdim.
"Taehyung, git." diye fısıldadım, sadece onun duyabileceğini umduğum bir biçimde.
Taehyung bakışlarını babamdan çekip gözlerimle buluşturduğu sırada boğazımdaki o acı hissi yok etmeye çalıştım.
Başını olumsuz bir şekilde salladığında huzursuzca gülümsedim.
"Lütfen Taehyung. Sonra konuşalım, olur mu? Git hadi,"
