Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Eğer yapmam gereken buysa, her şeyden vazgeçerim. Çünkü sen benim nefesimdin; fakat nefesim, görünmez bir kalemin mürekkebi misali sonsuzluğun oldukça uzağında.❞
Gülme Lalisa, sakın gülme!
Kendimi sıkarak dudaklarımı birbirine bastırdım fakat hiçbir işe yaramayan bu hareketim, bir anda koca bir kahkaha patlatmama engel olamamıştı. Sınıfın çıkışındaki merdivenden bir basamak daha inerken yanımdaki Yoongi'ye kaçamak bir bakış attım fakat o bu durumdan hiç memnun görünmüyordu.
"Komik bir şey mi var?" diyerek beni terslediğinde kendime engel olamayarak gülmeye devam ettim ve güç bir şekilde konuşmaya çalıştım. "Yo, sadece eserime gururla bakıyordum ben."
Yoongi'nin kendini tutmaya çalıştığını farkediyordum, fakat son söylediğim şey merdivenleri indiği sırada onun da gülmesini sağlamıştı. "İnatla yüzüme çalıştın, biliyorsun değil mi?"
Tekrar gülmeye başladığımda onu başımı sallayarak onayladım.
Yoongi derste yalvarmaktan hallice yaptığım şey yüzünden yanında oturmama izin vermişti, ama bunun pek iyi sonuçlandığını söyleyemezdim. Kullandığımız boyalar kafamın üzerindeki ampulleri yakmış olacak ki, ufak bir kız çocuğu gibi onun elini boyamıştım. O da yaptığım bu yaramazlığa sinirlenerek bana aynısını yapmıştı. Derken, bir anda başlattığım bu boya savaşı büyümüş ve baştan aşağı boyaya batırılmış gibi görüneceğimiz bir hâle bürünmemize sebep olmuştu. Eh, pek pişman da değildim gerçi. Benim için kesinlikle eğlenceli bir ders saatiydi.
"Min Ho'nun bizi nasıl kovduğunu gördün değil mi?" diyerek tekrar güldüğümde, Yoongi kolundaki kurumuş sarı renkli boyayı çıkarmaya çalışıyordu. İstemsizce güldüğünü gördüğüm sırada ekledim. "Lalisa ve Yoongi, biraz hava almaya ne dersiniz?"
Çok sevgili öğretmenimizi taklit edişimin hemen ardından Yoongi'nin gülüşünün sesi kulaklarımı doldurduğunda ona bakmaya başladım, benim yanımda gülümsüyordu. Bu çok, hem de çok fazla iyi hissettiriyordu.
"Ses tonuyla bile defolup gidin der gibiydi, gerçekten hâlâ bunu yaptığına inanamıyorum. Genelde hep böyle misindir?" diye inanamaz bir tınuyla konuştuğunda gözlerimi kırpıştırdım. Ben, "Nasıl?" diye sorarken, o ise elini kaldırıp ensesini ovalamıştı.
Gerçekten kelimenin tam anlamıyla rengarenk bir boya kovasının içine batırılmış gibi görünüyordu. Buna rağmen gözlerindeki hayranlık ve bununla karışmış olan alışık olmama hissini sezebilmiştim.
"Bir şeyin sonunu düşünmeden, hayatı dolu dolu yaşayan o klasik film karakterlerinden." diye mırıldandığında, neden bilmiyorum ama, Yoongi'ye gerçekleri söylemeyi çok istemiştim.
