Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Bazı adamlar, incitmeden sevemezdi. Yangınlar bırakırdı arkalarında, kırardı, dökerdi. Bazı adamlarsa tüm geçmişi unutturur, parmak uçlarından öperdi.❞ -Cemal Süreya
Başıma gelen tüm şeyleri, o şey yaşandıktan sonraki bütün zamanlarda tekrar tekrar düşünerek verdiğim tepkilerden pişman olmak gibi kulağa her geçen gün biraz daha sinir bozucu gelen ve tıpkı böyle hissettiren bir huyum vardı.
Sıradanlık böyle bir şey olmalıydı, alışılmışın ve günün programının dışında bir olay yaşamak benim gibi normal bir insan için atlatılamayacak etkiler bırakabiliyordu.
Zihnimin içindeki bilgisizliği o kadar belli ediyordum ve aptallığımı o kadar dışa vuruyordum ki, ister istemez, artık kendimi kötü hissediyordum.
Önceden sadece edebiyat dersinde karşıma çıkan şiirlerde adına rastladığım aşk, şu sıralar kafamı çok meşgul ediyordu. Bazen böyle saçma şeyler yaptığım için kendime çok kızıyordum çünkü önceden bunu yaşamayan tek kişi ben değildim ama yine de ağır basan utancım yüzünden, sırf resim kursuna beni Taehyung bırakmasın diye bindiğim otobüsten inerken, düşünmeden edemiyordum.
Değil dile getirmekle olsun, yalnızca düşüncesiyle bile kirpiklerim titreşirken bunu yaşamanın nasıl bir his olduğunu, düşünmeden edemiyordum.
Hayata alışık değildim, önceden yaşamak benim için babamın gurur kaynağı olmayı amaçlamakken bu ani ritim değişikliklerine hiç ama hiç alışık değildim.
Düşüncelerim bile benim kaçacak yerim olmayı bırakmıştı, zihnimin içindeki minik varlıklar teker teker köşelerine çekilmiş, bana ışık tutmaktansa tüm kararı nasıl alacağım hakkında ip ucu bile bırakmadan havaya karışmışlardı.
Ne yapacağımı bilmiyordum.
"Günaydın." diye sesimi enerjik bir tonda tutmaya çalışarak Yoongi'nin yanına oturduğumda bana garip bir şekilde bakmış ve giydiği lacivert renkli kadife ceketin yakalarını düzeltip sınıftakilerin aksine sadece benim duyabileceğim bir ses tonuyla konuşmuştu. "Bu gün ne yapacaksın diye sorsam kime de diyecek misin? Sesin seri katil gibi çıkıyor. Beni korkutuyorsun."
Resim çantamdaki malzemeleri çıkartırken söyledikleri üzerine yüzümü buruşturdum. Önceden hiç bu kadar uzun cümleler kurmayan Şehzade II. Yoongi Hazretleri'nin konuşacak keyfi karışık olan aklımı yakalarken bukalemun kesiliyordu.
"Dün gece uyku tutmadığı için seri katil de olduğuma göre ben artık hiçbir şey demiyorum." dedim ve yaramaz bir kız çocuğu gibi eşyalarımı sinirli bir şekilde çıkarmaya devam ettim.
