Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝ Herşeyi öğrendiğinde üzüleceksin, seni üzeceğim. Gözlerinin bana sunduğu o gökyüzünden kayan bir yıldız uğruna canımı veririm. Ben senin gülümsemen olmak istiyorum.❞
Alt kattan gelen sesler gittikçe ilgi çekici bir yüksekliğe çıktığında umursamamak için büyük bir uğraş verdiğimi farketmiştim.
Babamın avukatlığını yaptığı meselektaşı evimizdeydi ve kulaklığımı çıkarıp konuşmalarına dahil olmamak için kendimi sıkıyordum. Bu konu gittikçe ilginçleşiyordu ve sonundan korkmaya başlamıştım.
Bildiğim kadarıyla babamın arkadaşı olan o adam, uzun süredir asılsız olduğunu iddia ettiği bir suç işlemişti. Babam onu savunduğuna göre adam mutlaka suçsuz olmalıydı. Yine de babamın ülke değiştirmesine sebep olacak ve birkaç aydır üstüne bu derece düşülecek bir olaysa, karşı tarafın elinde kanıt olmalıydı ve bu da onun suçsuz olmadığını gösterirdi.
Dinlediğim klasik müziğin sesini biraz daha yükselttim ve önümdeki notları tekrar kontrol ettim.
Yarın sınavım vardı ve babamın, notlarıma bu derece önem verirken alt katta dikkatimi dağıtacak şekilde konuşmasını klasik müzik dinleyerek çalışmamı bilmesine bağlıyordum. Belki de hakkımda fazladan bildiği tek şey bu olabilirdi.
Zaten onun sesini fazla duymuyordum. Daha çok karşısındaki adamın, ''Beni karşına almayı göze alma, bu işi halletmek zorundasın,'' diye bağırışlarını işitiyordum ama uzak durmak en iyisi gibi gözüküyordu.
Bir süre daha yarınki sınav için notlarımı tekrar ettim. Okuldan geldiğimden beri onlarca test çözmüş ve çıkacağından emin olduğum konularda tekrar yapmıştım. Bence bu kadarı yeterliydi.
Derin bir nefes aldım ve hâlâ sesler kesilmediği için farklı bir müzik açtım. Ardından uykumun gelmediğini hissetmemle pencerenin önündeki çalışma masama oturdum. Sınavlardan önce çalışma yapacağım sıralarda yatağımda bağdaş kurarak çalışmayı seviyordum. Sanki altımdaki yumuşak yüzey, beni rahatlatıyordu ve tüm stresimi alıp götürüyordu.
Çalışma masama oturduğumda, hızlı hareketlerle bilgisayarımın kapağını araladım ve açılmasını beklerken çekmeceme koyduğum not kağıdını aldım.
Bilgisayar açıldığında not kağıdını hızla görüş hizama getirdim, aynı anda da e-posta uygulamasına girmiştim.
İçim içime sığmazken heyecanlı hareketlerle yeni bir metin yazmaya başladım.
Ama tek takıldığım ona nasıl hitap etmem gerektiğiydi, Vante'ye.
