Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Söndürün tüm ışıkları. Yıldızlarımız aydınlatır gecenin bu ölümcül karanlığını.❞
Annemin nefes almak için onlarca seruma ihtiyaç duyduğu sıralarda ben daha ortaokulda okuyan bir kız çocuğuydum.
Küçüktüm.
Annemin benden gizlediği onca şey ile, yüreğine sığdırdığı onlarca şey ile yalnız başına mücadele ettiğini göremeyecek kadar kördüm de.
Elimden gelse ona kendi içime çektiğim tüm nefesleri verebilecekken, bunu yapamadığım için evrendeki tüm günahları üstlenesim geliyordu ama çok geçti.
Bunu söylemek içimi kanatıyordu ama geçti işte.
Uğruna dökeceğim göz yaşları onu geri getirmeyecekti. Annem ise benim ağlamamı hiç istemezdi. Peki ben bunu bilmeme rağmen neden göz yaşlarımı dindiremiyordum?
Üşüyordum.
Olduğum yerde, dakikalar önce saymayı bıraktığım dönüşlerimi tekrarladım ve derin bir nefes verdim. Kollarımda hareket edip üşüyen bedenimi ısıtmasını umduğum elimi yanaklarıma götürdüm ve bir çırpıda o ıslaklığı yok ettim.
Yolun başında elindeki kolyeyle kendini belli eden Taehyung'u görmemle aldığım nefesi vermeye gerek bile duymadan hızla ona doğru adımladım ve yanına geldiğim an bana uzattığı kolyeyi avuçladım.
Onun evinin olduğu bir sokaktaydık. Ve ben o kolyenin içindeki mektubu okumak için yarını bekleyemeyecek kadar geç kalmıştım.
Yorgun bakışlarım Taehyung'u bulduğunda ona baktığımı gördüğü an rahatsız olmamam için arkasını dönmüştü. Bu tavrı dudaklarıma bir tebessüm kondururken sinir bozucu göz yaşları gülümsememi yok etmişti.
Daha fazla beklemedim ve Taehyung'un bahsettiği gibi kolyenin kenarındaki bir çıkıntıya parmağımla baskı uyguladım. Ardından açılan kapağın içindeki katlanmış minik kağıdı elime aldım.
Yıllarca onu bulmamı beklerken yıpranmış olan kağıt dişlerimi sıkmama sebebiyet verirken katılaşan çeneme aldırmadan katlanmış kağıdı usulca araladım ve siyah mürekkeple yazılmış olan mektubun satırlarını okumaya başladım.
