Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Gözlerinin yankısı, sonumun başlangıcı. Bir parıltı uğruna kendimden geçişimin kanıtı.❞
Kelimeler, birbirine karışmış sesler, bulanık görüntüler ve silik hisler; hepsi zihnimin ayrı köşelerinde dans ediyordu. Belirsiz bir çınlama ve ona kıyasla oldukça net bir acı, bedenimde izinsizce yer edinmişti.
Nefes alabiliyordum, ciğerlerime dolan havayı hissedebiliyordum.
Ben hâlâ, yaşıyordum.
Göz kapaklarımı aralamak için gereğinden fazla bitkin hissediyordum ama bilincimin açık olduğunu ayırt edebiliyordum.
Derin bir nefes aldım ve gözlerimi açamasam da aldığım nefesin, içinde bulunduğum yerin kokusunu bana getirmesini sağladım. Temiz bir koku genizimi yaktığında, oldukça tanıdık olduğum bu yeri hemen farketmiştim. Küçüklüğüm bu kokuyla geçmişti. Bir hastane odasında olmalıydım.
Tüm vücudumun uyuştuğunu hissetsem de, en azından parmaklarımı kıpırdatmaya çalıştım fakat sol bileğimin üzerinde hissettiğim hafif bir baskı duraksamama neden olmuştu.
Tekrar derince soludum ve kendimi sıkarak, yavaş bir şekilde kirpiklerimin birbirine olan baskısını yok edip gözlerimi araladım.
Tam da tahmin ettiğim gibi, bir hastane odasındaydım.
Etraf karanlıktı. Sanırım ben buraya geleli birkaç saat olmuştu. Pencereden gelen ay ışığı ile birlikte sağ tarafımda bulunan komodinin üzerindeki hafif lamba, etrafa loş bir ışık yayıyordu.
Ağrıyan boynumu zorlayarak başımı sol tarafıma çevirdiğimde beni karşılayan görüntü, zihnimdeki tüm karışıklığı yok etmek için yeterliydi.
Buradaydı.
Sol kolumun üzerine yasladığı başını, tenimi huylandıran siyah saç tutamlarını, kapalı göz kapaklarını görebiliyordum. İki eliyle sarmaladığı parmaklarımı da öyle.
Taehyung beni bulmuştu.
Hafifçe gülümseyeceğim sırada karın boşluğuma giren sızıyla istemsizce yüzümü buruşturdum fakat hiçbir ses çıkarmamaya özen göstermiştim.
Birkaç saat öncesi gözlerimin önüne geldiğinde, hissettiğim acı katlanmış ve yayılmaya başlamıştı. Kollarım ve bacaklarım titremenin eşiğindeydi ve terlediğimi hissediyordum. Canım gerçekten de acıyordu.
