Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Buzdan bir krallık bile dayanamaz gözlerinin sıcak ülkesine. Kar taneleri ne yazar ki?❞
"Her ne kadar dünya onların varlığını kabullenemese de; onlar, günahlarının ışığında aydınlanıp geceye tutunmayı başarmışlardı.
Sonuç olarak; çiçekler solmak için açar, yıldızlar kaymak için parlar, insanlar ölmek için yaşardı."
Stigma'nın son cümleleri, tam olarak böyleydi.
Yutkunup dudaklarımı birbirine bastırdım ve derin bir nefes aldım fakat bu soluklanış yanağımda hissettiğim acı suyunu engelleyememişti. Karşımdaki yatakta uyuyan Soo Yeon'u uyandırmamak için elimi dudaklarımın üzerine götürdüm ve hıçkırmamaya çalıştım.
Gözlerimi yavaşça kapayıp ıslanmış kirpiklerimin bende bıraktığı ürpertiyi görmezden geldim ve ensemi geriye attım.
Böyle bir son beklememiştim, düşündüğüm kesinlikle bu değildi.
Bir hafta önce bu kitaba başladığımdan bu yana, yaramdan dolayı evde dinlendiğim sıralarda boş zamanlarımı Stigma'yı okuyarak geçirmiştim. Ve beklediğim son, kesinlikle bu değildi.
Kitap; 2003 yılının sonbaharında, iki oğlan çocuğunun deniz kenarında olan konuşmasıyla başlıyordu. Bu konuşma, hikâyenin esas oğlanının geleceği için bir pusula görevi görüyordu.
Arkadaşı olan çocuk hayatından çıktığında, yılları aşıp babasını ve annesini teker teker yitirdiğinde, yapayalnızlığın hüküm sürdüğü hayatını aydınlatan kadınla tanıştığında... Tüm anılarında, onu yönlendiren şey bu konuşma olmuştu.
Ardındaki geçmişin tüm siyah noktaları tek tek yüreğine yağmalandığında, onu saran karanlığın varlığını hisseder hisstemez kadını hayatından çıkarmak için çabalamış fakat onu her itişinde daha da bağlanmıştı.
Adam kadına mühürlenmişti.
Stigma, tam da burada kendini belli etmişti.
Bir mühür, bulunduğu yerden sıyrılmazdı. Onların arasındaki o büyülü şey, tam olarak buydu.
Adam ve kadın, beraber geçirdikleri tüm zaman dilimlerinde binlerce anı biriktirmiş, içlerinde hiçbir yaşanmamışlık kalmayana dek aralarındaki bağı sıkılaştırmışlardı.
Birbirlerinin gülümsemesi olmuşlardı.
Fakat kötülük, gülümsemelerini gölgelemek için oldukça yoğun, bir o kadar da uygun bir kavramdı.
Adamın geçmişi, onun sonu olmuştu.
Fakat adamın sonu, kendi yaşamının sonlanmasıyla değil, tüm varlığını adadığı kadının nefesine düşürülen gölgeyle ayak uçlarına kapanmıştı.
