Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Senin yanındayken ilk defa, sonsuzluğun bile ifade edemeyeceği şeyler olduğunu öğrendim.❞
Şaşırtıcı ortamlara girme işini biraz abartmış olmalıydım.
Tamam, belki de birazdan fazla.
Ama bu sefer, olumlu bir şaşırtıcılıktan bahsediyorum, gerçekten. Karşımda oturan ve isminin Seokjin olduğunu öğrendiğim çocuk bana gülümserken, beklentimin aksi bir ortamın içine girmiş olmanın şaşkınlığını üzerimden atamıyordum.
"Sanırım sen de o şanslı kişilerdensin Lili."
Seokjin'in söylediği şey ile bakışlarımı ona çevirdim -zaten pek çektiğim yoktu- ve hafif bir şekilde kaşlarımı çattım.
Jungkook'un evine geldiğimden beri bana karşı takındıkları tavır karşısında küçük dilimi yutmanın eşiğine gelmiştim. Sanki belirsiz ve uzaması olağan bir süreliğine evlerine gelmemişim de burada doğup büyümüşüm gibi samimi davranıyorlardı.
Jungkook'un dediğine göre Seokjin, onun anne tarafından kuzeniydi ve kız kardeşi Jennie ile birlikte, yüzme mülâkatları için bir süreliğine Gwacheon'dan Seoul'e gelmişti.
Geldiğimden beri Seokjin ile birlikte sohbet ediyorduk. Ve bu süre içinde Seokjin'in benim erkek versiyonum olabileceğine karar vermiştim. Özellikle yemek zevkleri konusunda.
"Nasıl yani?" diye sordum gülümseyerek.
Seokjin boğazını temizledi ve bakışlarını Jungkook'un ablası Soo Yeon'a çevirip pis bir şekilde sırıttı. Nedense gıcıklık yapacağını hissetmiştim. "Ne kadar yersen ye kilo almıyorsun. Soo Yeon gibi değilsin yani,"
Dudaklarımı birbirine bastırdım ve ifademi olabildiğince gizlemeye çalıştım. Bana kıyasla karşımda oturan Taehyung ifadesiz, sohbetten uzak ve düşünceli duruyordu. Boş görünen bakışları ve siyaha dönük dalgalı saçlarıyla her zamanki gibiydi işte. Yine de sıkıntılarına bir yenisi eklenmiş gibi hissediyordum ve bunun nedeni olmamayı umuyordum.
Üzerinde olan bakışlarımı hissetmiş gibi gözlerini bana çevirdiğinde bir süre bakışlarına karşılık vermeye çalıştım fakat Soo Yeon'un sesi sayesinde gözlerimi ondan çekmiştim. İçten içe ona minnettardım çünkü Taehyung'un bakışlarına karşılık vermek zordu, o yoğunluğa ayak uydurmak çok zordu.
"Dedi, geçen gün mutfakta iki tabak bulgogi bitirip tartı başında ağlayan çocuk."
Seokjin'in gülmsemesi genişledi, ben ise buna nasıl bir cevap vereceğini merakla bekliyordum. "Tartıya sen indikten sonra binersem olacağı bu işte. O kadar ağırsın ki ekranda senin kilon kalmış. Tartı bile sindireme-" Seokjin'in suratına gelen kırmızı renkli yastık yüzünden sözü yarım kaldığında istemsizce güldüm.
