Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Bir kız çocuğunun kalbi, okyanusun derinlerinde baş gösteren sırlara benzer, ömrü boyunca keşfedilmeyi bekler lâkin bulunduğunda asla incitilmemelidir. Kıymeti bilinmelidir.❞
Kayan yıldızların hikayesi, benim için daima güzel bir manzara yerine koca bir hayal kırıklığı olmuştu.
Gökyüzünün sahip olduğu milyonlarca yıldız, onu böbürlenmeye ya da varlıklarından ve daima yanında olacaklarından emin olmaya itmişti belki ama; yıldızlar onu yanıltarak gökyüzünü terketmişti.
Her bir kayan yıldız, gökyüzünün göğsüne bir hançer misali saplanmıştı ama yıldızlar da gökyüzünden daha iyi bir yere uçmamıştı.
Gittikleri yer, gökyünün onları özlemle anacağı ve yıldızların kalbinin bir daha atmayacağı koca bir boşluktu.
Gökyüzünün bile erişemeyeceği bir boşluk.
Gecenin karanlığından koyu, onun aydınlığı kadar uçsuz bucaksız.
Ve ben sadece bir şeyi merak ediyordum.
Yıldızı olduğum gökyüzü beni gerçekten özlemle ancak mıydı, yoksa süzüldüğüm boşlukta sönen ışıklarıma yad ettiği göz yaşları yalnızca benim hayallerimde mi yaşayacaktı?
❅
Elimle kavradığım zincirlere yasladığım başımı kaldırdım ve oturduğum salıncakta kıpırdandım.
Gerçekten, geçirdiğim son birkaç ay beni önceki hayatımdan tamamiyle ayıran bir çizgi oluşturmuş gibiydi.
Birbirinin ardında asla inanamayacağım şeyler yaşıyordum ama bunları neden yaşadığımı bilmiyordum bile.
Örneğin, birkaç gün önce kendime bile açamadığım düşüncelerimi aynı tahtarevalliyi paylaştığım bir yabancıya açmıştım ve bugün artık ismini bildiğim bu yabancıyla birlikte salıncakta sallanıyordum.
Tam hayatımı sorgulamak üzereyken işittiğim sesi beni durdurmuştu.
''Neden geldin buraya?''
Oturduğum salıncaktan çıkan bacaklarımı sert zeminde ileri geri hareket ettirdim ve hafif bir tempoyla sallanmaya başladım.
''Bunu benim sormam gerekmez mi? Sen neden her akşam üzeri bu çocuk parkına geliyorsun?''
Beni hayran bırakan koyu renkli botlarını yerle temas ettirdi ve bana eşlik edip hafifçe sallanmaya başladı.
''Öğrenmek istediğin şeyin bu olduğunu sanmıyorum,'' dedi gülümseyerek. Fakat gülümsemesinin solduğunu bana çevirdiği bakışlarından anlamıştım.
