Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Hayallere bağlanmak ve yaşamayı unutmak iyi değildir.❞
Sonbahar mevsimini süsleyen kahverenginin tonlarına bürünmüş her bir yaprak, ömrünün sonuna varmış olduğunun ve insanların kendisinin üzerine acımasızca basıp onu yok edeceğinin bilincindedir.
Bu yaprakları kurtarabilecek ve onların yaşamını biraz olsun uzatabilecek tek birşey vardır: rüzgâr.
Rüzgâr bu masum yaprağı kavrar ve onu saatlerce, belki de günlerce savurur durur. Onu yolundan saptırır, gitmemesi gereken yollara, basmaması geren topraklara götürür.
Yaprağın bundan şikayeti yoktur fakat artık rüzgâr ile ayrılmanın vakti gelmiştir.
Yaprak, ona ihanet eden ve onu bir hiçmişçesine terk eden ağacı hatırlar. Bir zamanlar sığındığı liman olan ve onu köklerine kadar koruyan ağacı...
Rüzgârı bırakmak istemez. Çünkü bir daha terk edilmek ve yalnız başına ölümü beklemek ona ağır gelir. Rüzgâr da istemez onu bırakmayı lâkin yaratılışları böyledir. Yaprak ölüme, rüzgâr ise belirsiz ve sonucu olmayan savruluşlara mahkûmdur.
❅
Hava soğuktu.
Ellerim titreyerek kendini saklayacak yer ararken hızlı bir şekilde motosikletten indim.
Taehyung bana bakıyordu.
Onun bakışlarının üzerimde olduğunu bilmek gerçekten kendimi eğreti hissetmeme sebep oluyordu.
''Ben... Çok teşekkür ederim sana. Sen olmasaydın ne yapardım bilmiyorum.'' diye konuştum zorla.
Bakışlarını sürdürdü. Neden bu şekilde bakıyordu?
Sanki... Gözlerime değen gözleri bir şey anlamaya çalışıyor gibiydi. Belki de benim bile unuttuğum birşeyi.
Hiçbir şey söylemedi. Söylemesini bekledim ama o söylemedi.
Biraz daha bana olan bakışlarını sürdürdükten sonra önüne döndü ve tek kelime etmeden motosikletini çalıştırıp ilerlemeye başladı.
Daha fazla orada beklemedim çünkü farklı bir şeye kafa yorduğum her saniye babama olan korkumu arttırıyordu.
Belki de benim için endişelenmişti, merak etmişti.
Hızlı bir şekilde evin bahçe kapısından girdim ve koşarak ilerlemeye devam ettim. Sonunda kapının önüne vardığımda çantamın dış gözünden çıkardığım anahtar ile kapıyı açtım ve içeriye adımladım.
Yüreğim korkuyla endişenin karışıklığını sindiremezken her yerim titriyordu.
Nefesimi tutmuş bir biçimde salona doğru yürümeye başladım.
