Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Günün birinde benim kıyamadığım ruhuna başkası sahip olsa, bir gün kalp atışlarının ritmini bir başkası hızlandırsa, o gün geldiğinde dahi ben sana ait kalacağım. Bu artık olduğu yerden sıyrılamayan bir mühür. Çift taraflı olmasa da, eğer bir gün benden gitsen bile kalbinde kalan parçam uğruna izini süreceğim.❞
Avuçlarım, sanki içerisinde fazlasıyla kıymetli bir mücevher varmışçasına boşluğu kavramıştı, kollarım ise kendime çektiğim bacaklarıma dolanmıştı. Penceremin önündeki çıkıntıda, kirpiklerimi elmacık kemiklerime değdirmeden, saliselik bir zaman dilimi için de olsa gözümü kırpmadan, gökyüzünü seyrediyordum.
Bence gökyüzü, barındırdığı tüm gök cisimleriyle tonlarca anlam içeriyordu.
Çoğu insan gündüzleri bulutları seyrederek nefes alırdı ve yaşadığını hissederdi, çoğu insan ise geceleri ay ışığından ve yıldızlardan o nefesi medet umardı.
Yıldızlar beni hep çelişkiye düşürmüştü doğrusunu söylemek gerekirse.
Birçok insan, gökyüzündeki yıldızların, ne kadar sürerse sürsün yeryüzünde bulunmuş ve yaşam sürmüş, ancak artık hayatta olmayan insanları temsil ettiğini söylerdi. Fakat bazıları ise, onların aksine, nefes almayı bırakan insanların minik bir anlığına gökyüzünden kayıp giden bir yıldızı simgelediğine inanırdı.
Sanırım ben neye inanacağım konusunda tereddütteydim. Gökyüzündeki yıldızlar mıydı hayatta olmayanlar, yoksa kayıp giden ve karanlığa yol alanlar mı?
İkinci seçenek kulağa fazlasıyla mantıklı geliyordu fakat, artık hayatta olmayan ve senin bağlandığın birini o an için kayıp giden bir yıldızdansa, daima gökyüzünde asılı kalan bir yıldıza benzetmek daha cazipti.
Annemi kısa bir süreliğine göreceğim kayan bir yıldızdansa, penceremden bakınca seyredip tebessüm edeceğim bir parlaklık olarak hayal etmek daha hoştu.
Ama tabiri caizse, gerçekler insanın yüzüne bir tokat gibi çarptığında, o kişinin tıpkı kayan bir yıldız gibi, hevesi kursağında kalmış bir tavırla gittiği ve bir daha gelmeyeceği anlaşılıyordu.
Bu üstesinden gelinemeyecek bir ikilem, bir denklemdi.
Aslında cevap çok basitti, ama insan kendini daima sığınabileceği o seçeneğe inandırmayı seçmişti.
Stella...
Stella, yıldız anlamını taşıyordu. Fakat benim merak ettiğim şey, hangi seçeneğin anlamını adı altında topladığıydı.
