Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Unut gitsin, ayaklarım incinse bile yürümeye devam edeceğim.❞
Soğuk hava, sessizce tenime işlerken bakışlarımı gökyüzünü aydınlatmak adına beni selamlayan yıldızlardan kaydırdım ve parmaklarımın kavradığı telefona tekrar çaresizce bakmaya başladım.
Dün, okulda Chae Youngʼdan Taehyungʼun numarasını almıştım.
Ve sanırım dakikalardır numarasıyla bakışıyordum.
Belki de onu aramalıydım?
Ne saçmalıyorum, böyle birşeyi asla yapmamalıydım.
Aslında saat çok geç sayılmazdı, belki arayabilirdim.
Ne konuşacaktım ki ama?
Baş parmağımı onu aramak üzere tuşa götüreceğim sırada hızla geri çektim.
“Cidden, yanımda değilken bile sinir bozucu oluyor.” diye mırıldandım.
Evin geniş terasındaki koltukta oturmuş düşüncelerimle boğuşuyordum.
Babam henüz iş gezisinden gelmemişti ama dönmesine birkaç gün kalmış olmalıydı.
Üstlendiği davanın ilerlediğini, iş gezisine gitmeden önce yaptığı bir telefon konuşmasında duymuştum.
Onun gibi avukat bir meslektaşı olayın içindeymiş ve iş babamın da, benim de sandığımdan çok daha kötü noktalara varmış.
Yine de bu konu için endişelenmiyordum.
Çünkü babamı tanıyordum.
Bana karşı tutumu, onu daha fazla çalışmaya itmişti. Ve beni ihmâl ediyorsa, işinde başarılı olmak zorundaydı.
Böyle düşündüğüne emindim. Ama bunu neden yaptığı hakkında hiçbir fikrim yoktu.
Sanırım buna alışmıştım.
Babam tam şu dakikada çıkıp gelse, kollarını belime dolayıp bana sarılsa, bana kızımdese ve bana hayatım boyunca hiç anlatmadığı ve benim inanmak istediğim o masalları anlatsa...
Bunu hayal etmek benim için zordu.
Onsuzluğa biletim en başından kesilmişti, bunun geri dönüşü yoktu.
Bakışlarımı tekrar telefona indirdiğimde şaşkınlıkla içimden bir küfür savurdum.
Parmağım yanlışlıkla değmiş olmalıydı.
“Hayır, hayır, hayır çık oradan. Arama, hayır,”
Telefon sanki gözüme sokmak istermişçesine çalmaya başladığında tam kapatacağım sırada arama yanıtlandığında dudaklarımı birbirine bastırdım ve suspus oldum.
