Onların dünyasında hiç yağmur yağmazmış, bulutlar hiç ağlamazmış.
Çünkü yıldız ve gökyüzü, birbirine çok âşıkmış.
Fakat zamanın izleri, alıp götürmüş gülümsemelerini.
Gökyüzündeki tek yıldız kayıp gidince, güneş gelmez, ay parıldamaz olmuş.
Zifiri k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝Ayağının bastığı yeri, onu saran havayı, dokunduğu her şeyi, söylediği her sözü seviyorum. Her hâlini, her davranışını, baştan aşağı her şeyini, her şeyiniseviyorum. -Emily Brontë❞
"Bayanlar, baylar ve Soo Yeon, neden bugün eğlenceli bir şeyler yapmıyoruz?"
Seokjin her zamanki gibi ortaya yaratıcı fikirlerinden birini attığında, gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım. O sırada Jennie bizim yerimize Seokjin'i cevaplamıştı. "Biz fazlasıyla eğleniyoruz zaten Oppa."
Evet, bayağı eğleniyorduk hem de.
Ciddi söylüyorum, örgü treni yapmıştık.
En son bu şeyi kreşte yaptığımı hatırlıyordum. Gerçi ona bile zor ikna edilmiştim ve şuan bu duruma nasıl geldiğim hakkında en ufak bir fikrim yoktu.
Ben Chae Young'ın, Chae Young Jennie'nin, Jennie de Soo Yeon'un saçını örüyordu. Soo Yeon saç örmek için çok üşengeç olduğunu, ben de istemediğimi söylemiştim ve ne olduğunu anlamadığım bir anda kendimi bu pozisyonda bulmuştum.
"Körün göz mü Seokjin? Eğlence yoksunu musun? Rahatsızlık düşkünü müsün? Kıymetlimi yerinden kaldıramam diyorum, neden anlamıyorsun?"
Seokjin Soo Yeon'a dik dik bakmaya başladığında Chae Young'ın saçını örmeyi sürdürerek ikiliyi izliyordum ama Soo Yeon'un bir anda Seokjin'e yanındaki yastığı fırlatmasıyla gözlerimi irileştirdim.
Az önce onlar gözleriyle mi anlaşmıştı?
"Ya niye hemen sinirleniyorsun? Kötü bir şey söylemedim ki," diye mırıldanan Seokjin sırıtarak Soo Yeon'a bakmaya devam ediyordu.
"Gözlerin fıldır fıldır dönüyor gerizekâlı, anlamadım mı sanıyorsun? Acele etme, halledeceğim ben o işi."
Chae Young dayanamayıp, "Soo Yeon Unnie, artık ben de senin tarafındayım. Seokjin Oppa'ya karşı yalnız değilsin yani." dediğinde sesli bir şekilde gülmüştüm.
Bana olan siniri bitince Seokjin'e düşman kesilmişti. Atışmalarını izlemek hem komik oluyordu, hem de değerli hissettiriyordu.
Her şey düzelmişti, 'sonsuza dek sürecek' dediğim rutin bozulmuş, hayatım yoluna girdiğini bana tümüyle hissettirmişti.
Derin bir nefes aldım ve buraya geldiklerini hissetmiş gibi, merdivenlerden inen Taehyung & Jungkook ikilisine döndüm. Bu aralar sık sık ciddi konuşmalara dalıyorlardı, ne hakkında kafa yorduklarını öğrenmek en azından şuan için tercihim değildi.
