Tweestrijd

00.

00.

zomer , 2015

''Waar blijft Daan nou?'' Ongeduldig keek Sira naar de deur waar de oranjeleeuwinnen zo uit zouden komen. ''Ze komt zo echt wel hoor.'' Ivonne sloeg een arm om haar jongste dochter heen.  ''Ik wil Daan gewoon een knuffel geven.'' Zei Sira. ''Dat snap ik lieverd , maar eventjes geduld. Ze moeten hun koffers ook nog ophalen.'' Antwoordde Ivonne. 

''En als ze er eenmaal is moeten ze ook nog de bloemen aannemen en de burgemeester een hand geven.'' Zei Evi. Sira keek naar haar oudste zus die veertien jaar ouder was dan haar.  ''Als Daan er is mag ik haar als eerste een knuffel geven.'' Zei ze geïrriteerd. Evi rolde haar ogen en reageerde niet meer op haar zusje. Soms kon Sira net zo eigenwijs zijn als Daniëlle en dan was er niks met haar te beginnen. 

Na een tijdje kwamen de eerste oranjeleeuwinnen binnengelopen en werd er hard geklapt. Daniëlle was nog niet gezien en hoopvol bleef Sira naar de deur staren. Waarom duurde het nou zolang? Steeds meer meiden en stafleden kwamen naar buiten gelopen , maar nog steeds geen Daniëlle.

''He kijk daar loopt Daan.'' Evi wees naar de deur en Sira haar ogen werden groot. ''Daan!'' Schreeuwde ze blij. Daniëlle keek op waar het geluid vandaan kwam en toen ze haar zusje zag begon ze te zwaaien richting haar familie. 

De oranjeleeuwinnen hadden afgelopen weken het WK gespeeld in Canada. Het was een moeizaam WK geweest en uiteindelijk werden ze in de achtste finale eruit gekegeld door Japan. Omdat de tijden in Canada heel anders waren dan in Nederland mocht Sira af en toe opblijven om s'nachts naar de wedstrijden te kijken. Haar vader Chris en Evi waren wel naar twee wedstrijden geweest , maar Sira mocht niet mee vanwege school.

Veel contact hadden ze niet gehad met Daniëlle tijdens het WK. Daniëlle moest zich natuurlijk focussen op de wedstrijden die ze graag wou winnen. Af en toe kregen ze wel een appje hoe het ging , maar daar bleef het bij. 

''Kom Sier. Dan mag je naar Daan.'' Ivonne pakte haar hand beet en met heel het gezin liepen ze naar Daniëlle die inmiddels een bos bloemen had ontvangen namens de burgemeester van Amsterdam. Het krioelden van de mensen , maar toen ze eindelijk vooraan stonden kon Sira haar zus in de armen vallen. 

''Daantje!'' Sira liet de hand van haar moeder los en rende in Daniëlle haar armen. ''Hey Siertje. Hoe is het?'' Daniëlle knuffelde haar zusje. ''Goed. Ik ben zo trots op je Daan.'' Sira gaf haar zus nog een knuffel en liet haar daarna los zodat Daniëlle haar ouders en Evi ook een knuffel kon geven. 

''Heb je de wedstrijden gekeken?'' Vroeg Daniëlle aan haar zusje. Sira knikte enthousiast. ''Ja! En ik zag Lieke scoren. Alleen ik vond het wel stom dat jij die ene kans mistte.'' Ze keek Daniëlle boos aan waardoor heel het gezin in de lach schoot. ''Volgende keer zal ik hem proberen in te schieten.'' Beloofde Daniëlle. Sira knikte tevreden. 

''Zullen we nu naar de Mac Donalds.'' Ze keek haar vader met puppy ogen aan. ''Nee Sier , we gaan lekker naar huis. Daniëlle is ook moe van de lange reis.'' Antwoordde Chris. Sira zuchtte. ''Daniëlle , jij wil toch ook naar de Mac?'' Ze keek haar zus vragend aan. ''Ander keertje Sier. Ik ben echt kapot. Ik duik liever me bed in.'' Sira keek haar boos aan. Had ze al die tijd voor niks op haar staan wachten. ''Morgen gaan we wel wat halen , oké?'' Daniëlle zag dat haar zusje teleurgesteld was. Sira glimlachte zwakjes. ''Dan moet Evi ook mee.'' En daar was ook Daniëlle het mee eens en zo spraken ze af dat ze morgen naar de Mac zouden gaan.

''Zullen we nu naar huis gaan? Ik ben echt kapot.'' Heel de familie stemde in en liepen naar de auto. Chris zette Daniëlle haar bagage achterin de auto en kroop daarna achter het stuur om richting Valkenswaard te rijden. Voor heel eventjes was de familie van de Donk weer herenigd.