Tweestrijd

06.

06.

''Siertje , kunnen we even praten?'' Ivonne klopte op de deur van Sira haar kamer. ''Nee , ga weg.'' Riep Sira. De deur ging open en Ivonne liep naar binnen. ''Ik zei toch dat je weg moest gaan.'' Mompelde Sira. ''Sier , we moeten eventjes praten.'' Ivonne ging op de rand van het bed zitten.

''Wat is er allemaal aan de hand?'' Ze keek haar dochter onderzoekend aan. ''Niks.''
''Evi vertelde me dat je vandaag gehuild had en Daan belde en maakte zich ook zorgen over jou.'' Ging Ivonne verder. ''Dat heeft Amé gewoon verzonnen.'' Loog Sira.

''Sira , hou is op met er om heen draaien en vertel me is wat er aan de hand is.'' Sira zuchtte. ''Ik word hier gewoon helemaal gek van alles en iedereen.''

''Waarom dan?''

''Nou gewoon. Iedereen vergelijkt me altijd met Daan en dat ben ik gewoon zat. Ik mag helemaal niets van jullie en ik irriteer me aan alles en iedereen. Daan beloofd altijd dingen en ze maakt ze nooit waar , omdat ze toch alleen maar in het buitenland zit.'' Gooide Sira eruit.

''Ach lieverd toch! Waarom zei je dat niet meteen?'' Vroeg Ivonne bezorgd aan haar. ''Omdat toch niemand er wat aan kan doen.'' Mompelde Sira.

''Zou je Daan niet is willen opzoeken?'' Vroeg Ivonne. ''Waarom zou ik? Ze is toch alleen maar bezig met voetbal.''

''Ik denk dat Daniëlle het juist heel gezellig zou vinden als je eens langskomt.'' Antwoordde Ivonne. ''Nee dat denk ik niet.''

''Ik zal er eens met je vader over praten. De rest van de avond blijf je maar op je kamer. Dat is nog je straf van gisteren.'' Ivonne streelde Sira over haar wang en stond daarna op en liep weg. Sira bleef achter op haar bed en staarde naar het plafond. Ze was teleurgesteld in zichzelf dat ze het gezegd had tegen haar moeder. Niemand had het mogen weten.

Sira opende haar mobiel en zag een inkomend gesprek van Joep. Snel nam ze hem op. ''Hey! Hoe gaat het daar?'' Hoorde ze Joep zijn vrolijke stem door haar speaker komen. ''Mwah kan beter.'' Mompelde Sira. ''Is er thuis wat vervelends gebeurd?'' Sira hoorde een bezorgde toon in zijn stem.

''Uhm ja mijn ouders zijn gewoon vervelend.'' Antwoordde Sira. ''Anders kom je toch naar mij toe?'' Stelde Joep voor. ''Sorry , maar ik heb huisarrest dus dat gaat niet.''

''Kom stiekem. Pak je tas in en kom naar mijn huis.'' Zei Joep. ''Ehm oké. Wacht even mijn tas inpakken.'' Sira stond op van bed en zette haar telefoon op luidspreker zodat ze Joep nog kon horen. Uit haar kledingkast haalde een weekendtas en propte daar wat kleding in. Ook pakte ze haar lievelingskettinkje van haar nachtkastje en deed hem om.

Toen ze alles had ging ze weer op bed zitten. ''Ik heb alles.'' Zei ze tegen Joep. ''Kan je denk je ongezien wegkomen?'' Vroeg Joep. ''Uhm als mijn ouders in de woonkamer blijven zitten en niet ineens de gang op lopen kan ik via de voordeur wegsluipen.''

''Oké , bel me als je buiten staat op het veldje. Dan kom ik je halen.'' Beloofde Joep. ''Ja is goed! Tot zo.'' Sira verbrak de verbinding en pakte haar tas op en liep de kamer uit. Direct kwam Sammie aangerend en sprong tegen haar aan.

''Nee Sammie. Nu niet. Ik ga weg.'' Sira duwde het hondje van haar af en gaf hem een aai over zijn hoofd. ''Ik zie je snel weer.'' Fluisterde ze tegen de hond.

Zachtjes liep ze de trap af naar beneden en trok haar gympen aan. Vlug deed ze haar jas aan en deed toen heel zachtjes de voordeur open. Ze sloop naar buiten en trok hem zachtjes dicht. Snel trok ze een sprintje richting het voetbalveldje. Als haar ouders haar nu zagen was haar plan helemaal klaar.

Ze kwam aan bij het voetbalveldje en ze zag Joep al op zijn fiets zitten. ''Huh ik moest je toch bellen?'' Riep ze verbaasd uit toen ze Joep al zag zitten. ''Ik wou je verassen.'' Grinnikte Joep. ''Lief van je. Zullen we hier weggaan? Ik ben bang dat me vader erachter komt dat ik weg ben thuis.''

''Ja klim maar achterop.'' Zei Joep. Sira ging achter op de bagagedrager zitten en zette haar tas op schoot. ''We kunnen.'' Riep ze. Joep stapte op de fiets en ze fietste naar zijn huis toe.