Tweestrijd

19.

19.

Het was een dag later en de rust was inmiddels weer terug gekeerd in huis. Sira had gister geen woord meer uitgewisseld met Daniëlle en Beth. 

Vandaag speelde Arsenal een belangrijke wedstrijd tegen Everton. Daniëlle en Beth hadden het er al heel de dag over en heel stiekem werd Sira er wel een beetje gek van. Ze snapte niet waarom ze zoveel stress hadden om een voetbalwedstrijd. Als je zo gestrest was had je der toch helemaal geen plezier meer in? 

''Moet ik echt mee"?'' Zuchtte Sira toen Daniëlle na bijna een uur de badkamer kwam uitgelopen. ''Ja. Is leuk joh. Het is altijd hartstikke gezellig op het tribune en het word een spannende wedstrijd.'' 

''Maar ik heb er geen zin in.'' Zuchtte Sira. ''Dan maak je maar zin. Je gaat gewoon mee dus niet zeuren. Heb je trouwens mama al gebeld vandaag?'' Daniëlle keek haar vragend aan. 

''Ja een uurtje geleden.'' Vertelde Sira. ''Ging alles goed met ze?'' 

''Ja hoor. Papa baalde wel heel erg dat die niet naar de wedstrijd kon komen.'' Zei Sira. ''Ja dat zegt hij ook al heel de week tegen mij. Hopelijk kan die er de volgende wedstrijd wel bij zijn.'' Sprak Daniëlle hoopvol uit. ''Denk het niet.'' Mompelde Sira. ''Lekker positief weer.'' Merkte Daniëlle op. ''Als die komt komt hij me hopelijk terug naar Nederland halen , omdat jij niet goed voor me zorgt.'' Kaatste Sira terug. 

''Heb je het tegen hem gezegd?'' Daniëlle trok wit weg. Als haar vader erachter komt dat zij Sira thuis liet terwijl ze aan het feesten was in de club had ze een heel groot probleem. Ivonne en Chris vertrouwde haar en dat vertrouwen mocht ze echt niet breken. Ze lieten immers hun jongste dochter bij haar achter. 

''Nee , tuurlijk niet. Maar het kan altijd nog.'' Sira glimlachte en keek haar ondeugend aan. ''Sira , waag het om dat te doen. Ik maak je echt af als je het tegen hun zegt.'' Opgelucht keek ze haar zusje aan. ''Alleen als je mij naar Nederland terug stuurt.'' Probeerde Sira te onderhandelen.

''Nee echt niet. Zoiets kan je niet van me vragen.'' Daniëlle werd steeds geïrriteerder om het gedrag van haar zusje. Waarom kon ze niet gewoon normaal doen en is stoppen met uitdagen? 

'''Maar Daan ik mis Nederland zo erg. Jij bent hier nog met een doel. Ik ben hier , omdat mijn ouders van me af wilde.'' Zuchtte Sira. 

''Ah Sier. Dat is niet waar. Pap en mam willen dat je weer de oude Sira word en daarom hebben ze je hier heen gestuurd. Niet omdat ze van je af wouden. Ze houden juist hartstikke veel van je.'' 

''Dat geloof jij? Iedereen haat me. Waarom moet ik anders bij jou en Beth wonen?'' Na het uitspreken van die woorden beet Sira op de lip. 

''Sira..''

Sira luisterde al niet meer en liep langs Daniëlle de badkamer in en ze deed de deur op slot. Ze ging tegen de deur aanzitten en huilde zachtjes.

Altijd als ze verdrietig was sloot ze zich vaak af van mensen. Evi en Daniëlle deden altijd precies hetzelfde. Ze praatte niet graag over hun gevoelens en waren er heel gesloten over. Niemand hoefde te weten hoe ze zich voelde. Sira wist zelf niet eens hoe ze zich voelde en wat er met haar was. Ze was gewoon heel boos en teleurgesteld in haar zelf en niemand begreep dat.

''Sier..'' 

Daniëlle klopte op de deur. ''Fuck off Daan.'' Riep Sira huilend. ''Nee. Ik ga niet weg. Doe eventjes de deur open.'' 

''Nee.'' Huilde Sira. ''Sira , wat is er? Vertel het me alsjeblieft. Ik wil je helpen.'' Smeekte Daniëlle. ''Dat kun je alleen als ik terug mag naar Nederland.'' Riep Sira terug. 

Ze probeerde weer op adem te komen en haalde diep adem in en uit. Ze krabbelde op van de grond en ze keek in de spiegel. Ze zag een meisje met bruine haren en hele rode ogen van het huilen. Haar make-up was uitgelopen en ze staarde moedeloos naar de spiegel.

Daniëlle was gelukkig gestopt met praten en was naar beneden gegaan. Tenminste dat dacht Sira zo te horen. Langzaam haalde ze de badkamerdeur van het slot en zo zachtjes mogelijk sloop ze naar haar kamer. Ze had even geen zin in Daan en Beth. Ze wou gewoon alleen zijn..