Tweestrijd

54.

54.

'Heb je het gezegd?' Boos keek Sira Beth aan. 'Nee natuurlijk niet. Jij hebt je voetbalschoenen niet opgeruimd en schoongemaakt dus toen ze thuis kwam zag ze die direct liggen.' Snauwde Beth. 'Zou ze boos zijn op mij?' Vroeg Sira. 'Teleurgesteld. Ga naar haar toe en leg het uit.' Stelde Beth voor. 'Als ik binnen tien minuten niet beneden breng ben ik vermoord.' Waarschuwde Sira. Beth gniffelde. 'Soms kan jij je echt een beetje aanstellen.'

Sira liep de trap op naar boven en stond voor Daniëlle haar kamer stil. De deur zat dicht. Sira twijfelde even, maar klopte toch aan. 'Daan? We moeten praten.' Riep ze nadat er geen reactie kwam. Weer kwam er geen reactie dus besloot Sira de deur open te gooien en naar binnen te lopen. 

Op het bed trof ze Daniëlle met Sammie aan. Daan gooide een balletje tegen de muur en ving hem daarna weer. 'Wat moet je?' Daniëlle keek haar zusje boos aan. 'Met je praten.' Antwoordde Sira. Ze ging naast haar zus op bed zitten. 

'Kwam je mij vertellen dat je weer voetbalt? Wel beetje stom dat ik er op deze manier achter moet komen he.' Snauwde Daniëlle. 'Ik wou je niet teleurstellen als het niks zou worden.' Sira keek naar de grond. 'Waarom zou je mij dan teleurstellen?' 

Sira beet op haar lip. 'Nou gewoon. Voetbal is jou leven. Jij doet letterlijk alles voor voetbal. Ik raak al bijna vijf jaar geen bal meer aan door die stomme blessure. Ik oefen er nu veel mee samen met Beth, maar ik wou niet dat je het wist omdat het toch niks word.' 

'Sira, dat ik veel om voetbal geef hoeft niet te betekenen dat jij daar ook veel om moet geven. Ik vind het belangrijk dat jij iets doet wat je leuk vind.' Zei Daniëlle. Sira was stil. Deze reactie had ze nooit verwacht. 'Sorry Daan. Ik had je gewoon over het voetballen moeten vertellen.' 

'Het maakt niet uit. Hoe heeft Beth je eigenlijk zover gekregen?' Vroeg Daniëlle nieuwsgierig. 'We waren aan het hardlopen en rustte uit in een parkje. Beth vroeg mij daar toen hoe het precies zat en ik heb haar heel het verhaal verteld. Nadat ik dat had verteld wou ze mij graag helpen. Eerst wuifde ik het een beetje weg, maar we hebben uiteindelijk diezelfde dag nog een begin er aangemaakt en eerlijk gezegd begon het een beetje te kriebelen toen ik jullie zag trainen.'

Daniëlle grinnikte. 'Je bent me er eentje. Dus al die zogenaamde hardloop rondes van jullie waren eigenlijk gewoon verzonnen om te voetballen?' Ze keek een beetje teleurgesteld. 'Ja sorry Daan.' Sira keek naar beneden. 'Het maakt niet. Ik vergeef het je op 1 voorwaarde.' Ze keek haar zusje met glunderende ogen aan. 'En dat is?'

'Vanavond ga jij mij laten zien wat je allemaal kan.' Zei Daniëlle. 'Wat? Nee Daan. Ik ben er helemaal niet goed in.' Sputterde Sira tegen. 'Dat maakt toch niet uit? Ik wil gewoon even zien hoe jij en Beth dit allemaal doen en of je er nog wat van bakt.' 

'Oke dan. Maar niet gelijk verwachten dat ik weer op voetbal ga he.' Sira keek haar streng aan. 'Nee tuurlijk niet. Maar o ja volgende keer als je niet wilt dat er iemand achter komt moet je wel je sporen uitwissen. Hoe kom je eigenlijk aan die schoenen?'

'Jemig je stelt veel vragen zeg. Van Beth gekregen.' Antwoordde Sira lachend. 'Beth is een schatje.' Glimlachte Daniëlle. 'Mee eens. Misschien moet ze na haar voetbal carrière maar iets van personal trainer worden.' Bedacht Sira. 'Ik zie haar dat nog best doen hoor.' Knikte Daniëlle.

'Zullen we maar is naar beneden gaan? Ook een beetje ongezellig voor Beth als wij hier blijven zitten met Sam.' Sira keek naar de hond die op de vloer lag te tukken. 'Ja is goed.' Ze stonden op en liepen naar beneden. Beth zat in de woonkamer achter haar mobiel.

'En? Alles goed tussen jullie?' Ze keek de twee vragend aan. 'Ik ben bang dat ik er morgen een tegenstander bij heb.' Glimlachte Sira. 'Nee echt? Gaat Daan morgen mee?' Beth was verrast. Ze had veel verwacht, maar alles behalve dit. 'Jup. Daan mag morgen ook mee.' Zei Sira resoluut. 

'Lief Sier. Ik zal voorzichtig doen.' Beloofde Daniëlle. 'Hoeft niet. Ik haal jou meteen onderuit.' Grijnsde Sira. en Beth schoot in de lach.