Tweestrijd

02.

02.

De volgende morgen opende Sira langzaam haar ogen. Het was woensdagochtend en over iets meer dan een uurtje werd ze op school verwacht. Sira zuchtte en dacht terug aan gisterenavond. Haar vader was vast nog steeds razend. Hopelijk was hij al naar zijn werk dan hoefde ze hem niet onder ogen te komen. 

Ze stapte uit bed en kleedde zich om. Ze trok een trui aan en een spijkerbroek. Het was eind september en dat betekende dat het steeds kouder werd in Nederland. Nou was Sira van haar zelf ook al wel een koukleum dus bij tien graden had zij het ook al koud.

Nadat ze zich had omgekleed , tanden had geborsteld en haar haren had gedaan liep ze naar beneden. Voorzichtig keek ze door de deuropening wie er in de woonkamer zat en tot haar grote geluk trof ze daar alleen haar moeder en hond Sammie aan. 

Nonchalant liep ze de woonkamer binnen en liep rechtstreeks door naar de keuken. ''Lekker geslapen?'' Vroeg Ivonne zonder op te kijken van haar krant. ''Ja prima.'' Mompelde Sira terwijl ze een boterham met hagelslag voor haar zelf klaarmaakte. 

''Evi vroeg of jij vanmiddag uit school op Amé wil passen en ik heb tegen haar gezegd dat dat goed is.'' Sira kreunde. ''Je weet dat ik daar geen zin in heb.'' 

''Je hebt wat goed te maken met mij en je vader. Wij hebben een ooit een afspraak gemaakt over roken dus je kan kiezen. Of je gaat op Amé passen of je hebt huisarrest.'' Ivonne keek haar streng aan en Sira wist dat ze er niks tegen in kon brengen. ''Best. Ik pas wel op Amé.'' Mompelde ze. 

Amé was het dochtertje van Evi. Aangezien Evi en Sira veertien jaar schilde was Evi inmiddels al dertig jaar oud en had ze samen met haar vriend , Amé twee jaar geleden gekregen. Amé was een hele schattige peuter en Sira was dol op haar nichtje. 

''Ik ga naar school.'' Zei Sira nadat ze had ontbeten. Ivonne knikte. ''Als je vanavond thuis bent na het oppassen gaan jij , je vader en ik nog even praten over gisteren. Sira zuchtte. ''Moet dat?'' Ivonne knikte. ''Ik snap niet hoe jij het in je hoofd haalt om te roken. Evi en Daan deden dat ook niet.'' Zei ze hoofdschuddend. ''Ja maar ik ben geen Evi en Daan en je hoeft me ook niet met hun te vergelijken. Ik ben vanmiddag om half vier bij Evi. Doei.'' 

Boos liep Sira weg en haalde haar fiets uit de schuur. Onbewust vergeleek Ivonne haar wel vaker met haar zussen en ergens begreep ze dat ook wel. Zij schilde zestien/veertien jaar met hun en dus zat er een enorm leeftijdsverschil in de meiden. 

Sira keek ook altijd wel op tegen haar zussen. Evi had een leuke vriend , een schattig dochtertje en een mooi huis waar hun in woonde. Sira droomde ervan om later ook zo'n maatje te hebben waarmee je alles kan delen. Het ideale plaatje hoe zij het later ook zou willen. 

En dan had je nog Daniëlle die profvoetballer was en bij de topclub Arsenal speelde. Daniëlle was geliefd bij alle fans en iedereen wou wat van haar hebben en buiten dat kon ze ook nog eens super goed voetballen. Sira was er best jaloers op. Zij kon zelf ook wel goed voetballen , maar lang niet het niveau dat Daniëlle heeft. 

En doordat al die fans zo gek waren op Daniëlle begonnen ze ook de familie van haar te volgen. Zo had Sira elke week tientallen volgverzoeken van fan accounts die haar wouden volgen. Ze hadden met het gezin twee jaar geleden toen Daan bekend werd afgesproken dat de volgers wel geaccepteerd mochten worden , maar ze zouden geen persoonlijk contact met ze nemen of reageren op verzoeken. 

Sira snapte het wel , want ze werd soms overspoeld met vragen of ze niet een handtekening van haar zus kon regelen. Zelf snapte ze niet wat iedereen zo bijzonder vond aan Daan. Tuurlijk ze kon goed voetballen , maar ze was in haar ogen gewoon de rebelse Daniëlle. 

Ze mistte Daniëlle stiekem best wel erg. Ze zag haar niet vaak en als ze in Nederland was , was het meestal voor het Nederlands elftal. Soms wou ze gewoon dat Daan nog gewoon bij PSV speelde en niet in Engeland woonde. Vroeger speelde ze altijd met Daniëlle. Dan gingen ze Sammie uitlaten of verstoppertje spelen. Ze mistte die tijden. Misschien kon ze vanmiddag Daan wel even bellen samen met Amé bedacht ze zich. 

Sira fietste met tegenzin naar school. Halverwege bij het kruispunt had ze met Hannah afgesproken. Hannah zat nog niet zolang bij haar in de klas en moest haar weg nog een beetje vinden. Sira hielp haar graag en had dus ook voorgesteld om samen naar school te fietsen zodat ze niet elke dag alleen hoefde. 

Toen Sira bij het kruispunt aankwam stond Hannah al te wachten. ''Je bent vijf minuten te laat.'' Merkte ze op toen Sira vlak voor haar neus stopte. ''Sorry! Mijn moeder zat te zeuren.'' Gebruikte ze als excuus. ''Waarover?'' Nieuwsgierig keek Hannah haar aan. ''Oh gewoon niks bijzonders.'' Wuifde Sira weg. 

Hannah schoot in de lach. ''Wat?'' Sira keek haar vragend aan. ''Jij bent echt net je zus.'' Zei ze toen. Sira keek haar verbaasd aan. ''Hoe weet jij wie mijn zus is? Ik bedoel ik heb je dat nooit verteld.'' 

''Kom op zeg. Iedereen in dit dorp weet dat Daniëlle jou zus is. En aangezien jij ook van de Donk van je achternaam heet valt het al helemaal op. Je dacht toch niet dat ik dat als enige niet wist hé? Je lijkt sprekend op je zus en je praat ook nog eens hetzelfde als haar.'' 

Sira keek naar de grond en beet op haar lip.  Het was echt niet leuk om altijd met Daan vergeleken te worden als je wist dat ze zoveel beter was dan dat zij was. Zij was niks vergeleken met Daan..