You're My Tear || Taennie ✓

Last Time

Yazardan

Aradan 2 gün geçmişti.

Taehyung zaman bulduğunda ara sıra Jennie'nin yanına gidiyordu. Jong In yüzünden yanında çok kalamıyordu.

Taehyung her gün düşünüyordu. Düşünmektek artık neredeyse kafayı yiyecekti.

Artık bir karar vermişti. Bu yüzden evden çıktı ve ezbere bildiği eve gitti.

Jennie ise içindeki nedenini bilmediği endişeyi basdırmaya çalışıyordu.

Neden böyle endişeliydi bilmiyordu.

Çok geçmeden kapı çaldı ve ağır adımlarla kapıya ulaştı.

Kapıyı açtığında Taehyung'u görmesiyle yüzünde geniş bir gülümseme beliri verdi.

Kapıyı açar açmaz gülümsemesi Taehyung'un işini daha çok zorlaştırmıştı.

Nasıl yapacaktı nasıl söyleyecekti bilmiyordu.

Üstelik Jennie hamileyken.

Taehyung içeri girer girmez Jennie kollarını Taehyung'un boynuna sardı.

Taehyung ne kadar sarılmak istemesede bunun son sarılışı olduğunu hatırladı ve kollarını Jennie'nin ince beline sardı.

Burnunu Jennie'nin boynuna gömdü ve son kez kokusunu içine çekti.

Ara sıra saçlarına öpücük kondurdu.

Ayrıldıklarında Jennie Taehyung'un dolan gözlerini gördüğünde yüzündeki gülümsemesi soldu.

"Sevgilim. Ne olsu sana? Neden ağlıyorsun?"

"Biraz konuşalım mı?"

"Tamam. Hadi salona geç."

Taehyung ağır adımlarla salona geçti ve nasıl başlayacağını düşünmeye başladı.

"Seni dinliyorum."

"Şey. Jennie bizim ayrılmamız gerek."

Taehyung'un tek nefeste söylediği şeyle Jennie tepkisizce Taehyung'un yüzüne bakmaya devam etti.

"N-nasıl yani?"

"Evet. Ayrılmamız gerek. Ben yapamıyorum."

"Hayır. B-bu olamaz. Sen yapmazsın böyle bir şey. İnanmıyorum."

"Hayır Jen. Ben ciddiyim. Gitmiyor amlıyor musun? Yapamıyorum."

Taehyung her söylediği şeyde kalbi paramparça oluyordu. Jennie kadar onun da kalbi kırılıyordu.

Jennie inanmamakta ısrarcıydı. Ama Taehyung soğuk tavırları inanmasına sebep olmuştu.

"Neden bana bunu yapıyorsun? Neden seni herşeyimle sevmişken kendini gözümde hiç bir şeye çeviriyorsun?"

Jennie'nin hıçkırıklarının arasından sadece bu sözler çıkmıştı.

"Neden böyle yapıyorsun neden? Ne yaptımda sana bunun acısını çıkarıyorsun? Neden her seferinde beni paramparça ediyorsun?"

Jennie'nin yüksek sesi evde yankılanıyordu. Taehyung ise hiç bir şey demeden başını yere eğerek sakin bir şekilde ağlıyordu.

O da böyle olsun istemezdi. Ama mecburdu.

"Bir şey söylesene. Neden susuyorsun? Söyleyecek bir şeyin yok mu? Neden olsun ki? Her zaman yarıyolda bırakan susar. Ve beni de bebeğinide yarı yolda bırakan sensin. Sana onca yılımı harcadığım için çok pişmanım. Ve sen benim bu dünyada tek pişmanlığımsın."

"Bebeğe iyi bak lütfen."

"Bebek mi? Ne bebeğinden bahs ediyorsun? Sence ben bunca şeyden sonra bebeği tutar mıyım. Ben senin için canımı tehlikeye atıp bebeğin kalmasına karar verdim. Sen mutlu ol diye canımı seçmek yerine bebeği seçtim. Sence artık ben senin için ölür müyüm?"

Taehyung olanları bilmiyordu. Ne bebeğe ne de Jennie'ye bir şey olsun istemiyordu.

"Bunu bana neden söylemedin."

"Söylesem ne değişecekti ki? Yine aynı sen olacaktın. Daha seni görmek istemiyorum. Neyin varsa al ve git!"

Jennie'nin dediği şeyle Taehyung kalbine bir bıçağın saplandığını hiss etti.

Yavaşca ayağa kalktı ve son kez Jennie'ye baktı. Son kez yüzüne baktı.

Jennie'ye karşı bir adım attığında Jennie ellerini öne doğru uzattı.

"Sakın yaklaşıyım deme."

Taehyung çaresizce geri adımladı. Gözyaşlarıyla birlikte evin çıkış kapısına doğru yöneldi.

Jennie'nin sesiyle durakladı.

"Bir daha karşıma çıkma Kim Taehyung. Eğer bir daha karşıma çıkarsan bu hayatı sana cehennem ederim. Sen artık benim için hiç bir şeysin ve bir daha seni aff edeceğimi düşünüyorsan boşuna düşünmemeni öneriyorum."

Taehyung hiç bir şey demeden kapını açtı ve evden çıktı.

Sırtını duvara yasladı ve yerde oturup sadece ağladı. Gözleri kan kırmızısına dönene kadar ağladı.

Artık her şey bitmişti. Taehyung için hayat bitmişti, Jennie için ise Taehyung bitmişti.

Göz yaşları hiç bir şeyi düzeltmeyecekti.

Onlar biri-birilerini bitirmişlerdi.

Her ikiside bitmişti.........

Sevgilerle AnGel.