Zawgyi
Jiyangသည္ သင္ရမည့္စာအုပ္မ်ားကိုယူရင္းအ
တန္းထဲသိူ႔ဝင္လာေလသည္။ အတန္းေ႐ွ႕သို႔ေရာက္
သည့္အခါ
"Good morning...."
"Good morning..teacher..."
အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္
ခ်င္းရဲ႕နာမည္ကို ေခၚရင္းလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဆရာ
ရဲ႕အၾကည့္သည္ Haoxuanဆီေရာက္သြားၿပီး
"ေက်ာင္းသား Haoxuan.. ..နတ္ကတိုင္ကိုျပင္ေပး
ပါ...."
"ကြၽန္ေတာ္မျပင္တတ္ဘူး....ဆရာျပင္ေပးေလ..."
"ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္လုပ္မေနနဲ႔...."
"ကြၽန္ေတာ္တဂယ္ေျပာတာပါ....မလုပ္တတ္ဘူးဗ်"
"မင္းအေ႐ွ႕က ေက်ာင္းသားကို လုပ္ခိုင္းလိုက္..."
Haoxuanရဲ႕ အေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္း
ျဖစ္သူက နက္ကတိုင္ျပင္ေပးရန္ လွည့္လာရာ Haoxuanက
"ဆရာ....သူမျပင္တတ္ဘူးတဲ့.."
"ဟမ္..."
ၾကားျဖတ္ဝင္ေျပာရာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူမွာ ေၾကာင္
ေနလ်က္ပင္
"ငါမျပင္တတ္ဘူးလို႔ မေျပာလိုက္မိပါဘူး..."
"တိတ္ေနစမ္းပါ...မင္းကလည္း.."
ႏွစ္ေယာက္သားတီးတိုးေျပာေနၾကသည္။ ဆရာက
စိတ္မ႐ွည္သည့္အဆံုး
"ဒီကိုလာခဲ့...."
လက္ယွက္ေခၚလိုက္ရာ နားရြက္ေလးေတြေထာင္ၿပီး
အျမႇီးေလးတစ္ႏွံ႔ႏွံ႔ႏွင့္ မ်က္လံုးေလးေတြအေရာက္လက္ကာ အစာရေတာ့မည့္ ခ်စ္စရာေခြးေပါက္ေလး
လ္ုိမ်ိဳး ခ်က္ခ်င္းေျပးသြားေလသည္။ ဆရာေ႐ွ႕သို႔
ေရာက္လာေသာ Haoxuanကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္း
သားမ်ားသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၾကည့္ေနရင္း
"ဘယ္လိုေတြ ခြၽဲေနတာလဲေဟ...."
တီးတိုးေျပာေနၾကသည္။ ဆရာက Haoxuanရဲ႕နက္
ကတိုင္ကိုျပင္ရန္ ကိုင္ခ်ိန္တြင္ Haoxuanရဲ႕ ႏွလံုးခုန္
သံကိုၾကားေနရသည္။ Haoxuanက
"က္ိုကိုက အရမ္းလွတာဘဲေနာ္...အာ့..."
တီးတိုးေလးေျပာလိုက္ရာ ဆရာျဖစ္သူသည္ ႐ုတ္တ
ရက္ နက္တိုင္ကို တင္းတင္းၾကပ္လိုက္ေလသည္။
ဆရာရဲ႕မ်က္ႏွာေလးသည္ ႐ွက္ေနေပမဲ့လည္း စိတ္
ဆိုးေနသည့္ပံုစံျဖင့္ သက္သက္ႀကီးကို နက္ကတိုင္
ၾကပ္လိုက္ရင္း
"တိတ္တိတ္ေနစမ္း....ငါတို႔ေက်ာင္းေရာက္ေနတာ
ေနာ္...."
ေလသံျဖင့္ေျပာၿပီး နက္ကတိုင္ကိုလႊတ္ရင္း
"ၿပီးပါၿပီး....ေနရာသြားထိုင္ေတာ့..စာသင္မယ္.."
"ဟုတ္ကဲ့...ဆရာ..."
Haoxuanသည္ ရြဲ႔ျပံဳးျပံဳးကာ ေနရာျပန္သြားေလ
သည္။ ထို႔ႏွင့္ ေန႔လည္ပိုင္းထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေသာ္
ဆရာမ်ားထမင္းစုစားရင္း ဆရာမတစ္ေယာက္က
Jiyangအား
"ဆရာ jiuang...ဒီရက္ပိုင္းစာသင္ရတာအဆင္ေျပ
ရဲ႕လား႐ွင့္......"
"ဟုတ္...ေျပပါတယ္...ကေလးေတြလည္း စကား
နားေထာင္ပါတယ္..."
"ဟမ္...အဲ့အတန္းက ကေလးေတြက ဆရာ့စကား
နားေထာင္တယ္လား..."
"ဟုတ္ပါတယ္.. ..ဘာလို႔လဲ..."
"အို...ဆရာမသ္ိလို႔ပါ...အဲ့ကေလးေတြကေလ..."
Haoxuanတို႔အေၾကာင္းေျပာရန္ ဟန္ျပင္ေနစဥ္
Jiyangရဲ႕အေနာက္မွ Haoxuanတို႔တစ္အုပ္ေရာက္
လာၿပီး
"ဆရာမက ကြၽန္ေတာ့တို႔အေၾကာင္းဘာမ်ားေျပာစ
ရာ႐ွိလို႔လဲဗ်..."
"ဟမ္....အယ္...ဟို....မင္းတို႔ေက်ာင္းသားေတြက
အရမ္းလည္းစကားနားေထာင္ၿပီး အရမ္းလည္းစာ
ေတာ္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါကြယ္..."
"ေအာ္....ဟုတ္လို႔လားဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထင္တ
ျခားအေၾကာင္းေျပာမယ္ထင္လို႔..."
"ဟဟ...ဒါနဲ႔ ဒီကိုဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ..."
"ဟို...ဆရာJiyangကိုလာ႐ွာတာပါ..."
Jiyangသည္ သူ႔နမည္ၾကားၿပီးေနာက္ ေသာက္ေန
ေသာသီးစံုေဖ်ာ္ရည္သည္ ပါးစပ္ထဲမွ ျပန္ထြက္
သြားေလရာ Jiyangေ႐ွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ ဆရာတစ္
ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက္ိုသြားစင္ေလသည္။ Jiyangက
ျပာယာခက္သြားၿပီး
"ေတာင္း...ေတာင္းပန္ပါ...တယ္ဆရာ...အဆင္ေျပ
ရဲ႕လားဗ်ာ...လာလာ...သန္႔စင္ခန္းသြားရေအာင္..."
သန္႔စင္ခန္းသို႔ တြဲေခၚသြားရန္ လုပ္ေနေသာ Jiyang
အား Haoxuan က အေနာက္သို႔ျပန္ဆြဲလိုက္ရာ
"မင္းဘာလုပ္တာလဲ...ဆရာ့ကို ေဆးေၾကာေပးရ
မယ္ေလ..."
"ရပါတယ္ဗ်...ကြၽန္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းေတြ လိုက္ပို႔
ပါလိမ့္မယ္...ရတယ္ဟုတ္...ဆရာ..."
သန္႔စင္ခံရမည့္ဆရာက Haoxuanမ်က္ႏွာကိုၾကည့္
ၿပီး ေၾကာက္လန္႔ကာ
"ရ...ရ..တာေပါ့...လာ..သြားၾကမယ္..ကေလးတို႔.."
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာႏွင့္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္
Haoxuanသည္ Jiyangလက္ကို ကိုင္ရင္း ပခံုးေပၚ
ေခါင္းမွီကာ
"ဆရာ...ကြၽန္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူး...ကြၽန္ေတာ့ကို
ေဆးခန္းလိုက္ပို႔...."
Jiyangရဲ႕နားအနားသို႔ ကပ္ၿပီးေျပာရာ နားတစ္
ဖက္နီရဲၿပီး
"ကိုယ့္ဘာသာသြား...ဆရာလုပ္စရာ႐ွိေသးတယ္.."
ထိုအခါ Haoxuanသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်
လိုက္ၿပီး
"အား...ကြၽန္ေတာ့ဗိုက္ေအာင့္တယ္....နာတယ္...
ဗိုက္နာတယ္လို႔...အား...ေသမတတ္နာတယ္..."
ဟန္ေဆာင္ၿပီးေအာ္ေန႐ာ jiyangက
"ဟ....မင္းမင္း...ဘာျဖစ္ေနတာလဲ...ဘယ္နားက
နာေနတာလဲ..."
"ဗိုက္....ဗိုက္က ေသမတတ္နာတယ္..."
တျခားဆရာမ်ားက ဟန္ေဆာင္ေနသည္ကိုသိေသာ္
လည္း ရီခ်င္စိတ္ကိုဖံုးဖိကာ
"ဆရာjiyang....လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါ...သူ႔ခမ်ာ
ေတာ္ေတာ္နာက်င္႐ွာတာ..."
"အာ...ဟုတ္..ဟုတ္....Haoxuan..လာ...ထႏိုင္ေသး ရဲ႕လား....လာလာ...ဆရာ့ကိုတြဲ..."
Jiyangသည္ အလြန္စိုးရိမ္ေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္
Haoxuanကို မႏိုင္တႏိုင္ျဖင့္ တြဲရင္း ေဆးခန္းသိူ႔
အလ်င္အျမန္သြားေလသာ္။ ေဆးေပးခန္းသို႔ေရာက္
ေသာအခါ jiyangက
"ဆရာမ...ဆရာမ...ဒီမွာၾကည့္ေပးပါအံုး...အဲ..
တစ္ေယာက္မွမ႐ွိဘူးလား..."
တစ္ေယာက္မွမ႐ွိေသာ ေဆးေပးခန္းထဲသို႔ႏွစ္ေယာက္
သားေရာက္လာကာ Haoxuanသည္ တံခါးကိုမွီဟန္
လုပ္ၿပီး တံခါးေလာ့ကိုမသိမသာခ်လိုက္ေလသည္။
Jiyangကေတာ့ ဘာမွမသိဘဲ ဆရာမကိုလိုက္႐ွာရင္း
"ဆရာမ ဘယ္ေရာက္သြားလို႔လဲ...ဘာလို႔ဘယ္သူမွ
မ႐ွိရတာလဲ..."
"ေန...ေနမေကာင္းလို႔မလာတာျဖစ္မွာေပါ့...အား..
နာတယ္...ဆရာ..."
Haoxuanရဲ႕ နာက်င္စြာေအာ္သံေၾကာင့္ jiyangက
ကူတြဲၿပီး ကုတင္ေပၚသို႔ေျဖးေျဖးခ်င္းလွဲေပးလိုက္
သည္။ ထို႔ေနာက္ Jiyangက ေဆး႐ွာရန္ လွည့္ရန္
လုပ္ရာ Haoxuanသည္ Jiyangကို ဆြဲခ်ႁပီး သူ႔
ရင္ခြင့္ထဲဲ၌ ေပးအိပ္ထားလိုက္သည္။ Jiyangက ႐ုန္း
ေနရာ Haoxuanက
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေပးပါလား...ကိုကို..."
"မင္း...ဘာလုပ္တာလဲ....အခုခ်က္ခ်င္းလႊတ္စမ္း"
"အာ...ကိုကို ၿငိမ္ၿငိမ္မေန႐င္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကိုနမ္း
ေတာ့မွာေနာ္..."
ထိုစကားေၾကာင့္ Jiyangလည္း Haoxuanရဲ႕ ရင္
ခြင္ထဲ၌ ၿငိမ္၍ေနေလသည္။ အမွန္ပင္ ေဆးေပးခန္း
က ဆရာမက ေက်ာင္းမလာတာမဟုတ္ပါဘူး...
Haoxuanရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ က ဆရာမကို ညာ
ေခၚထုတ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ Haoxuanက
"ကိုကိုရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔က အရမ္းေမႊးတာဘဲေနာ္"
"လႊတ္ေတာ့...ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီး ဖက္ထားတာ
..."
"မၾကာေသးပါဘူး...နာရီဝက္ဘဲ႐ွိေသးတာ"
"ဘာ...နာရီဝက္....ေက်ာင္းတတ္ေနၿပီးေပါ့...အ
တန္းဝင္ရမယ္...လႊတ္ေတာ့..."
Jiyangသည္ အတင္း႐ုန္းေနရင္း Haoxuanရဲ႕
ရင္ဘက္ကို ထု႐ိုက္ေလသည္။ Haoxuanက
နာက်င္ေလရာ
"ဗိုက္ကမနာဘဲ ရင္ဘက္ကနာေနၿပီးဗ်..."
"ဘာ...ဒါဆ္ုိ သက္သက္လိမ္တာေပါ့...ငါေတာ္
ေတာ္ထိန္းထားရတာေနာ္..."
"ဘာထိန္းထားတာလဲဟင္..."
"ေဒါသေဟး...ေဒါသ...ငါသြားေတာ့မယ္...ေနာက္
တစ္ မင္းဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး..."
Jiyangက ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားရာ Haoxuan
သည္ Jiyangကို အားႏွင့္ေဆာင့္ဆြဲၿပီး အၾကင္နာ
ေပးလိုက္သည္။ Jiyangက အတင္းတြန္းထုတ္ေသာ္
လည္း Haoxuanရဲ႕အားကိုမယွဥ္ႏိုင္ေခ်။ ထိူအခ်ိနိ
တြင္ ေဆးေပးခန္နားသို႔ လူတစ္ေယာက္ခ်ဥ္းကပ္
လာေလသည္။
.......
VOUS LISEZ
ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္သူဆရာေလး(ကျွန်တော့ချစ်သူဆရာလေး)
Roman d'amourခပ္ဆိုးဆိုးေက်ာင္းသားေလးနဲ႔ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္တဲ့ဆရာေလးတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ခပ်ဆိုးဆိုးကျောင်းသားလေးနဲ့ စည်းကမ်းတင်းကြပ်တဲ့ဆရာလေးတို့ရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်
