Zawgyi
Haoxuanသည္ jiyangရဲ႕ခါးကိုအတင္းဖက္ထား
ၿပီး တြန္းလႊတ္လို႔မရေအာင္ နမ္းေနေလသည္။ ေဆခန္းနားသိူ႔ ခ်ည္းကပ္လာေသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေျခသံ
ၾကားေသာအခါ Jiyangသည္ ၾကံရာမရသည့္အဆံုး
Haoxuanရဲ႕ ေျခေထာက္ကိုနင္းခ်လိုက္ေလသည္။
Haoxuanက နာက်င္ရာ
"Ouch...."
အသံထြက္လာသည့္အတြက္ jiyangသည္ Haoxuanရဲ႕ပါးစပ္ကို ဖုံးအုပ္လိုက္သည္။ jiyangက
တိတ္တိတ္ေနရန္ လက္ဟန္ျပၿပီး တစ္ျဖည္းျဖည္းနီး
လာေသာ ေျခသံကို ဂ႐ုစိုက္နားေထာင္ေလသည္။ ေျခ
သံမွာ နီးသထက္နီးလာၿပီး တံခါးကိုလာဖြင့္ေလသည္။
ေလာ့ခ်ထားေသာေၾကာင့္ ဖြင့္မရဘဲ ျပန္လွည့္သြားခဲ့
သည္။ အမွန္ထိုသူမွာ jiyangကို ေနာက္ေယာင္ခံခိုင္း
ထားေသာ Haoxuanရဲ႕အေဖ လႊတ္ထားေသာသူ
ျဖစ္သည္။ ေဆးခန္းတံခါးဖြင့္မရသည့္အတြက္ ျပန္
လွည့္သြားသည္ႏွင့္ jiyangသည္ အုပ္ထားေသာ
Haoxuanရဲ႕ပါးစပ္ကို ဖြင့္ေပးရင္း
"ဟူး...hsoxuan...ေနာက္ဆို ငါနဲ႔ေဝးေဝးေနေစခ်င္
တယ္..."
"ဘာလို႔လဲ...ကြၽန္ေတာ္အတင္းနမ္းလိုက္လို႔လား.."
"မဟုတ္ဘူး...ဦးေလးလည္း ငါျပန္ေရာက္ေနတယ္
ဆိုတာ သိေနၿပီး...မင္းနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနရင္ ငါဘယ္
ေတာ့မွ ေကာင္းေကာင္းေနရမွာမဟုတ္ဘူး...ငါဘာ
ေျပာခ်င္လဲဆိုတာ သိတယ္ဟုတ္..သြားေတာ့မယ္.."
Jiyangသည္ ျပက္ျပက္သားသားေျပာၿပီးသည္ႏွင့္
ေဆးေပးခန္းထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ jiyangရဲ႕
စိတ္ထဲ၌ နာက်င္ေနသလိုႏွင့္
"ငါ့ရဲ႕တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ...
Haoxuan..."
မ်က္ရည္မ်ားစီးက်ကာ စိတ္ထဲ၌ ေျပာေနေလသည္။
ေဆးေပးခန္းထဲတြင္ Haoxuanတစ္ေယာက္သာ က်န္
ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအခန္းထဲသို႔ ေရာက္လာေသာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
"Haoxuan...ဘယ္လိုလဲ...ဆရာနဲ႔...အဆင္ေျပ
လား..."
"ငါတို႔...ဒီေန႔ဘယ္သူနဲ႔ကစားဖို႔႐ွိလဲ..."
"အမ္...ဟို...ဟိုတစ္ေခါက္က မင္းထိုးလိုက္တဲ့ေကာင္
ေတြက သူတို႔နဲ႔ျပန္ဖိုက္ဖို႔ ေနရာခ်ိန္းလိုက္တယ္...မင္း
ဆရာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔ဘဲ ငါတို႔မေျပာဘဲ ေနေနတာ.."
"ဒါဆို...ဒီေန႔လုပ္လိုက္..."
"ဘာ...႐ုတ္တရက္ႀကီး..."
"ဒီညေန ေက်ာင္းအေနာက္ဖက္မွာ ျပန္ခ်ိန္းလိုက္..."
"ဟုတ္ၿပီး..."
Haoxuanသည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ Jiyangျပင္ထားေပးေသာ နက္ကတိုင္ကိုေျဖေလ်ာ့ၿပီး ေက်ာင္းကုတ္
လက္႐ွည္ကို တံေတာင္ေစ့ထိ ေခါက္တင္ကာ ေဘာင္း
ဘီအိတ္ထဲ လက္ထည့္ရင္း အျပင္သို႔ ထြက္သြားေတာ့
သည္။ က်န္ခဲ့ျပန္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက
"Haoxuan..ဘာျဖစ္သြားတာလဲ...ဆရာနဲ႔အဆင္မ
ေျပဘူးလားမသိ..."
"ထားလိုက္ပါေတာ့...သူ႔အေၾကာင္းေတြ ငါတို႔မွ မသိ
တာ...ငါေတာ့ ဒီညေနအတြက္ ရင္ခုန္တယ္..ကိုယ္
လက္မလႈပ္႐ွားရတာ ၾကာၿပီးေလ..."
"ဟူး...မင္းကေတာ့...သြားမယ္..လာ.."
အတန္းထဲတြင္ စာသင္ေနသည္ကို စိတ္မေရာက္ဘဲ
အျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနေသာ Haoxuanရဲ႕ စိတ္ထဲ၌
Jiyangေျပာသည့္စကားမ်ားကိုသာ ၾကားေယာင္ေန
မိသည္။ Haoxuanသည္
"ကိုကို...ေျပာခ်င္တာက သူ႔ကိုေနာက္ေယာင္ခံထား
တာ သူသိေနတယ္ေပါ့...ဟ....လုပ္ရက္တယ္ေနာ္
....အေဖ...."
စိတ္ထဲ၌ ေတြးေနမိသည္။ ညေနပိုင္းေက်ာင္းဆင္း
ခ်ိန္ ..jiyangသည္ Haoxuanရဲ႕အေဖျဖစ္သူႏွင့္
ခ်ိန္းထားသည့္ေနရာကို ေရာက္သြားေလသည္။ ေကာ္
ဖီဆိုင္ထဲတြင္ ဘယ္သူမွ မ႐ွိဘဲ ဦးေလးတစ္ေယာက္သာ႐ွိ၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ Jiyangသည္ အသက္
ျပင္းျပင္း႐ွဴကာ ဦးေလးေ႐ွ႕သို႔ ရဲရဲႀကီးေလ်ွာက္သြား
ၿပီး
"မဂၤါလာပါ....ဦးေလး..."
"ေအး...မေတြ႔တာၾကာၿပီးေနာ္..."
"ဟုတ္..."
"ထိုင္ပါအံုး.."
Jiyangသည္ ဦးေလးေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္ၿပီးေနာက္
"ျပန္ေရာက္တာ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီးလဲ..."
"တစ္ပတ္ေလာက္႐ွိပါၿပီး..."
"ေအာ္...အခုေရာ ဘယ္မွာေနၿပီး...ဘယ္မွာအလုပ္
လုပ္ေနလဲ..."
"ဦးေလး သိၿပီးသားလို႔ထင္တယ္..."
"ဟားဟားဟားဟား......မင္းက အရင္လိုဘဲ ဉာဏ္
ေကာင္းေနတုန္းဘဲကိုး....မင္းေနာက္ကို လိုက္ေနမွန္း
ဘယ္လိုသိတာလဲ..."
"ဦးေလးက အျမဲတမ္းကြၽန္႔ေတာ့ေနာက္ လူလႊတ္ထားတာဘဲ...ဟိုမွာေနလဲတူတူဘဲေလ..."
"ေအးပါ...ဟုတ္ပါၿပီး....ဒါနဲ႔...Haoxuanက မင္း
အနားျပန္ကပ္ေနတယ္ေနာ္..."
"ဦးေလးစိတ္မပူပါနဲ႔...ဦးေလးစိတ္ပူေနသလို ့ျဖစ္လာ
မွာမဟုတ္ပါဘူး..."
"ငါမင္းကို ယံုၾကည္ပါတယ္....မင္း ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့
ကို သစၥာမေဖာက္ဘူးဆိုတာ...ေ႐ွ႕ေလ်ွာက္လည္း
မင္းကိုယံုေနမယ္ေနာ္..."
"ဟုတ္ကဲ့...ေျပာစရာမ႐ွိရင္ ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့
မယ္..."
"မင္းကလည္း ျပက္သားလိုက္တာ...ေနပါအံုး...
ေနာက္တစ္လၾကာရင္ Haoxuanရဲ႕ေမြးေန႔ပြဲ႐ွိတာ
သိတယ္ဟုတ္..."
"ဟုတ္..."
"ဒီမွာ ဖိတ္စာ...ဒီပြဲကို မင္းတတ္ရမယ္..."
"တတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳစားပါ့မယ္...ဒါဆိုသြားခြင့္ျပဳ
ပါအံုး..."
Jiyangသည္ အားတင္းကာေျပာၿပီး အျပင္ထြက္လာ
ေလသည္။ ေကာ္ဖီဆိုင္အေကြ႔နားသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္
ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးတုန္လႈပ္ေနသည္။
"အခုထိ ငါသူနဲ႔စကားေျပာလိုက္တိုင္း တုန္လႈပ္တာ
မေပ်ာက္သြားေသးဘူးဘဲ...ဟူး..."
Jiyangသည္ နံရံကိုကိုင္၍ အားယူၿပီးထကာ အိမ္သို္
ျပန္ခဲ့ေလသည္။ တစ္ဖက္၌ ေက်ာင္းေနာက္ဖက္တြင္
ရန္ျဖစ္ရန္ စုလာၾကေသာ ေက်ာင္းသားႏွစ္စု.....
အုပ္စုတစ္စုစီတြင္ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ထားေသာ
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စီ႐ွိသည္။ အုပ္စုတစ္စုရဲ႕
ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ Haoxuanျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္
ေက်ာင္းသားက
"မင္းက ေခါင္းေဆာင္လား...ၾကည့္ရတာေတာ့ မင္း
ကမိန္းကေလးလိုဘဲ...အေကာင္ေသးေသးနဲ႔..."
ႏွိမ္၍ေျပာကာ ရယ္ၾကေလသည္။ Haoxuanသည္
Jiyangေျပာေသာစကားေၾကာင့္ စိတ္တိုေနရာ
"ငါမိန္းကေလးဟုတ္လားမဟုတ္လား သိခ်င္ရင္
စမ္းၾကည့္ေလ..."
"ဘယ္လိုစမ္းေစခ်င္လဲ....ငါနဲ႔တစ္ည မိုတယ္သြား
မလား..."
"ဟာ...ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားတဲ့ေကာင္..."
Haoxuanရဲ႕ သည္းခံႏိုင္စြမ္းကုန္ဆံုးသြားရာ အ႐ွိန္
ျဖင့္ေျပးၿပီး အဓ္ိကေနရာကိုေျပးကန္လိုက္ေလသည္။
(ဘယ္ေနရာလဲ သိတယ္ဟုတ္..😁😁) ထိုေနရာကိုထိခိုက္သြားေသာ ထိုေက်ာင္းသားသည္ ေအာက္သို႔
ေပ်ာ့ေခြက်သြားၿပီး ေျမျပင္ေပၚတြင္ လွဲေနရသည္။ ထို
အခါ Haoxuanက ေဆာင့္ေဆာင့္ထိုင္လိုက္ၿပီး
"ငါက မိန္းကေလးနဲ႔တူလား...မင္းကမိန္းကေလးနဲ႔
တူလား...သိၿပီးမဟုတ္..."
"မင္း....ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနတာလဲ..သူ႔ကို
ခ်ၾကေလကြာ..."
ထိုေက်ာင္းသားရဲ႕အမိန္႔နဲ႔ တျခားေက်ာင္းသားမ်ား
Haoxuanတို႔ထံသိူ႔တိုးဝင္ကာ ဖိုက္ၾကေလသည္။
ညဘက္ေရာက္ေသာအခါ Jiyangရဲ႕တိုက္ခန္း၌
ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္ဘာေသာ Jiyangသည္ ေအးေအး
ေဆးေဆးနဲ႔ ေခါင္းသုတ္ေနစဥ္ တစ္ေယာက္ေယာက္
က ဘဲလ္ကိုအဆက္မျပတ္တီးေနသည္။ Jiyangက
"ဘယ္သူက ဘာလို႔အဲ့ေလာက္တီးရတာလဲ..."
ပြစိပြစိေျပာေနရင္း တံခါးသြားဖြင့္လိုက္သည္။ တံခါး
ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ေြင္ ဘယ္သူမွမ႐ွိေခ်။ Jiyangက
ေၾကာင္သြားၿပီး
"အဲ...ဘယ္သူမွလည္းမ႐ွိဘူး..."
အျပင္ကိုထြက္ၿပီး မ်က္စိကစားလိုက္ရာ တံခါးေထာင့္
တြင္လဲေနေသာ Haoxuanကို ေတြ႔ေလသည္။ ေခါင္း
မွာေသြးေတြ စီးက်ေနေသာ Haoxuanကို ေတြ႔ရာ စိုး
ရိမ္တႀကီးနဲ႔ လႈပ္ေမးေလသည္။
"Haoxuan....Haoxuan....ဘာျဖစ္တာလဲ...ေဟ့
....သတိထားအံုးေလ...ေဟ့..."
Haoxuanသည္ Jiyangရဲ႕လႈပ္ႏိႈးတဲ့အ႐ွိန္ေၾကာင့္
ႏိုးလာၿပီး
"ကိုကို....ဟီးဟီး..."
တစ္ခ်က္ႁပံဳးရင္း ေမ့လဲသြားေလသည္။ Jiyangသည္
ပိုၿပီး ျပာယာခက္သြားၿပီး အထဲသ္ုိ႔ တြဲ၍ဆြဲသြင္းေလ
သည္။ Jiyangရဲ႕ အခန္းထဲ႐ွိ ကုတင္ေပၚတြင္ ေပးလွဲ
ခ်ၿပီး ေသြးေတြသုတ္ရန္ ေရေႏြးသြားစပ္ေလသည္။
အခန္းထဲျပန္ေရာက္လာၿပီး ေရေႏြးနဲ႔ေျဖးေျဖးခ်င္
သုတ္ေပးေနေလသည္။ ဒဏ္ရာရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ အဖ်ား
ေျဖးေျဖးခ်င္းတတ္လာၿပီး ေယာင္ေလသည္။
"အေမ....အေမ...ကြၽန္ေတာ့ကို ထားမသြားပါနဲ႔...
အေမ....အေမ..."
Haoxuanသည္ အေမျဖစ္သူကိုတမ္းတေနရာ Jiyangသည္ သနားေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ
Haoxuanရဲ႕ လက္ကိုဆုတ္ကိုင္ေပးရင္း
"စိတ္မပူပါနဲ႔...ကိုယ္႐ွိတယ္....ကိုယ္႐ွိတယ္.."
ေဘးမွ တစ္ဖြဖြေျပာေနေပးရင္း ႏွစ္သိမ့္ေပးေနေတာ့
သည္။
........
YOU ARE READING
ကၽြန္ေတာ့ခ်စ္သူဆရာေလး(ကျွန်တော့ချစ်သူဆရာလေး)
Romanceခပ္ဆိုးဆိုးေက်ာင္းသားေလးနဲ႔ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္တဲ့ဆရာေလးတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ခပ်ဆိုးဆိုးကျောင်းသားလေးနဲ့ စည်းကမ်းတင်းကြပ်တဲ့ဆရာလေးတို့ရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်
