Five | NEYMAR

One

•2004 12 ocak•

"Odana git kızım,asla çıkma tamam mı?" Dediğinde annem korkarak başımı salladım. "Anne korkuyorum." Dediğimde annem alnıma öpücük kondurdu. "Korkma kızım,ben buradayım seni bırakmam."

•Günümüz•

Çığlıklar,annemin haykırışları,annemin gözlerimin önünde ölüşü,benim hiçbirşey yapamadan anneme sarılarak ağlamam..

Sadece 5 yaşındaydım,bu tranvayı yaşarken 5 yaşındaydım. Anne sevgisinden yoksun büyümüş yetim çocuktum ben..

Koskoca 14 sene geçmişti o lanet günün üstünden. Babam hapisten çıkmış,beni yanına almak istiyordu.

Bana bu travma yaşatan adam..

Amcam yanıma geldiğinde gözlerimi camdan ayrırdım ve amcama çevirdim. "Güzelim,paris." Dedi yanıma otururken.

Amcam.. beni yanına alan kişi o olmuştu bu yaşadıklarımdan sonra. Sahte bir şekilde gülümsedim. "Evet amca?" Dediğimde amcam sıkıntıyla bir nefes aldı.

"Biliyorsun baban bu gün hapisten çıkıyor,burada olmamalısın." Dediğinde gözlerimi kapattım.  "Bu yüzden seni güvendiğim birinin yanına yerleştiricem."

Gözlerimi açtım. "Amca umrumda değil,ben iyiyim." Dedim.

"Paris,bu en doğrusu. Lütfen beni üzme,sana zarar gelmemesi için herşeyi yapacağıma annene söz verdim." Dediğinde ne annemin üzülmesini nede amcamın üzülmesini istiyordum.

"Tamam amca. Nereye gideceğim? Kimin yanına gideceğim?" Dediğimde amcam gülümsedi. "Barcelona." Dediği an inanmazcasına amcama baktım. "Aşık olduğun şehire."

"Amca şaka yapıyor olmalısın." Diyerek inanmazcasına amcama baktım.

"Hayır güzelim,şaka yapmıyorum." Dediği an amcamın boynuna sarıldım.

Aşık olduğum şehire gidiyordum. Aşık olduğum takımın olduğu şehire..

Gülümsedim. Bu sefer gerçekten gülümsedim.

•
•
•
•
Neymar'a olan aşkımı yine kitaplara döküyorum. Umarım beğenirsiniz. Daha çok giriş bölümü gibi oldu.