Five | NEYMAR

Fourty two

Günaydın bebeklerim,ya da bunu ne zaman okuyorsanız iyi akşamlar,iyi geceler! Sizi çok seviyorum. Destekleriniz beni çok mutlu ediyor. iyiki varsınız,keyifli okumalar

--------

Cansu odasına çıktığında adımlarımı salona yönlendirdim. Karı koca oturuyorlardı. ''Ben geldim Allahın cezaları!'' diye içeriye girdiğimde ikisi de bana döndü. İçi dolu şarap kadehlerine baktım,yanlarında mumlar vardı

. ''Hayatımın amına koymanın şerefine mi içiyorsunuz?'' dedim şarap şişesini elime alırken.

''Kendine gel paris!'' diye bağıran babama kahkaha attım. Elimdeki şişeyi duvara fırlattım,şarap şişesi kırılırken içindeki şarap duvarlara sıçramıştı.

''Beni öldürdünüz!Beni yaşarken öldürdünüz!'' elime ne geçerse duvara fırlatıyodum. Kadın kolumu tuttuğunda onu duvara ittim. ''Bu kaltak için annemi öldürdün! Beni öldürmenin sebebi ne!'' babam şaşkın değildi,bunu bekliyor olmalıydı.

''Sakinleş paris!'' diye bağırsa da asla sakin kalamıyordum,bir anda büyük bir öfke patlaması yaşamıştım ve bu çok iyi hissettirmişti.

''Neden sakin kalayım artık! Neden! Görmüyor musun ölüyorum!'' diye bağırırken bir yandan bir şeyler fırlatmaya devam ediyordum.

''Her şeyi anlatacağım! Her şeyi anlatacağım paris! Sakinleş!'' dediğinde durmuştum. Neyi anlatacaktı? Hayatımın içine nasıl daha fazla sıçılacağına mı? ''Bunun ne gibi bir açıklaması olabilir şerefsiz herif!'' diye bağırdığımda derin bir nefes aldı.

''Ben hastayım paris! Kanserim. Son evrelerindeyim! Son aylarımı seninle yaşamak istediğim için buradasın.'' Dediğinde gülmemek için kendimi zor tutuyordum. Bu adam asla değişmeyecekti,o kadar bencildi ki kendisi öleceği için kızının ölmesini umursamıyordu.

''Sen de dedin ki ben ölürken,kızım neden ölmüyor? Haklısın.'' Diye mırıldandım ve ekledim. ''Umarım kısa zamanda geberip dünyayı bir pislikten kurtarmış olursun.'' Yerde oturup ağlayan kadına tükürdüm ve salondan çıktım.

Odama girecekken cansu'yu hatırladım ve odasının kapısını çaldım. Ses gelmedi. ''Benim cansu.'' Dediğimde kapıyı açtı ve bana sarıldı. Korkmuş olmalıydı. Bu eve geldiğimden beri onu koruyordum bırakıp gitmemden korkmuş olmalıydı.

''Sana bir şey oldu sandım paris.'' Dediğinde gülümsedim. ''Bu zamana kadar olmadıysa bana bundan sonra hiç bir şey olmaz.''

''Ben odama gidiyorum artık,uyumak istiyorum.'' Diye mırıldandığımda cansu'da benimle uyumak istedi. Beraber odama gittik ve birbirimize sarılarak uyumaya çalıştık.

Birbirimizden başka kimsemiz yoktu bu evde,bir zamanlar annem ile ben gibi. Ama tek bir farkla,Bu sefer ben korunmuyordum,koruyordum.