The Death of Solace

Chapter 6

NAGMAMADALI ako sa pagtakbo para lang maabutan si Solace at iyong mga lalaking sumunod sa kaniya. I didn't care anymore if I get hit by a car. It seemed like my safety wasn't the one at stake here.

Nang matunton ko ang eskinita na nilikuan nila ay naabutan kong hinila ng isa sa mga lalaki ang braso ni Solace na agad namang nagpumiglas.

"S-Sino kayo? Bitawan niyo 'ko!"

I came forward with heavy feet. The rage that was starting to flow in my chest was too much to even control. I didn't know if I could still remain calm.

Bago pa man mahawakan ng isa sa kanila ang kabilang braso ni Solace, nakalapit na ako at nahila ang lalaki at ibinalibag sa sahig. Nagmura ito kasabay ng pagsugod sa akin ng mga kasamahan niya. Nasalag ko ang isang suntok na tatama dapat sa akin. I gave a strong kick to that man instead and elbowed the one on my side.

One of them tried to hit me by a thick wood, but I was able to catch and snatch it. Sa kaniya ko ipinalo ang dos por dos at sa iilan pa sa kanila.

"Quillon, that's enough! They're already bleeding!"

I've been living with danger and all those cruel shits that fights like this was just too normal for me. I learned how to protect myself. I learned how to break bones. I learned how to get out of trouble without any trace of scar.

"Sige, takbo!" gigil kong saad nang sumuko sila at pinili na lamang na tumakbo palayo.

Igting panga ko pa silang pinagmasdan na lumabas ng eskinita bago ko ibinaling ang atensyon ko kay Solace. Puno ng luha ang mga mata niya habang nakatingin sa akin. Kita ko ang takot sa ekspresyon niya, hindi ko nga lang malaman kung para sa akin iyon o roon sa mga tarantadong iyon.

Nalaman ko ang sagot nang tinalon niya ako ng yakap. Hindi agad ako nakagalaw. Nanatili sa pagkakapako ang mga paa ko sa lupa. Hindi ko malaman ang gagawin habang nakapulupot ang mga braso niya sa akin at naririnig ko ang mumunti niyang hikbi.

"Thank God, you came!"

Ngumiwi ako dahil sa pagkakailang na nararamdaman. I never saw a girl cried in front of me before. No one also hugged me with pure innocence until now. I didn't know how to comfort someone because I actually never think that I was capable of.

Hindi ko tuloy alam ang gagawin ko ngayon. Para akong tuod. Hindi ko malaman kung hahayaan ko lang ba siya o itutulak palayo.

"Thank you! You're my savior! A-Akala ko may mangyayari nang masama sa a-akin."

I sighed. Dahan-dahan kong itinaas ang mga kamay ko at inilagay sa magkabilang braso niya. I slightly pushed her away. She looked up on me with tears still on her eyes. I frowned.

"Ano ba kasing ginagawa mo rito?! Bakit ka naglalakad nang mag-isa?!" singhal ko.

Ngumuso siya at pinaglaruan ang mga daliri.

"E-Eh... wala kasi akong masakyan, e. I had no choice but to walk."

I hissed. "Next time, just... just don't walk alone! Lalo na't gabi na."

Ngumiti siya bago sunod-sunod na tumango. Huminga siya nang malalim at mas lalong ngumiti. Nagtaas ako ng kilay sa kawirdohan niya.

"Thank you. Akala ko mapapahamak na ako. I'm glad that you came and saved me--"

"Nagkataon lang 'yon. Napadaan lang ako rito kaya..." Nagkibit balikat ako.

"But your driver already picked you up. Bumaba ka ng sasakyan? Where were you going, then?"

Ang kulit naman nito!

"D-Diyan lang. Magyo-yosi sana," palusot ko pa.

At dahil uto-uto siya ay mabilis niyang pinaniwalaan iyon. Tumango-tango siya.