The Death of Solace

Chapter 7

TAHIMIK kong pinakikinggan ang pag-uusap nina Solace at Jerome sa pagitan ng mga libro dito sa library. Nagtago ako sa kabilang hanay kung saan hindi nila ako makikita.

"Jerome, please? Me, befriending Quillon doesn't mean that I'm replacing you already. You're still my best friend."

"Kung best friend mo talaga ako, ako lang dapat. Layuan mo 'yong Quillon na 'yon."

Nagtagis ang bagang ko sa narinig kong isinagot ng nerd na iyon. Kung hindi ko lang pinahahalagahan ang mararamdaman ni Solace, baka matagal ko nang nasuntok ang gagong 'to.

"Bawal na ba akong makipag-friends sa iba? Kung ayaw mo siyang maging friend, then fine. But I still want to be his friend and to remain being your best friend. Ano bang problema doon?"

Right. I couldn't really understand this fucker. Solace didn't need to explain him anything, actually. I think it was just normal for her to have friends aside from him, but why the hell was he acting so possessive? Tss, napaka-arteng lalaki.

"Ang problema, Solace, masama siyang tao! Ang tagal ko nang sinasabi sa 'yo na hindi siya dapat nilalapitan. Hindi mo ba naririnig ang sinasabi ng mga tao? Ang dami nang nakaaway ng Quillon na 'yon! He's also a drug addict!"

Napakamot ako sa aking kilay at sumandal sa book shelves. Hindi ko itatanggi ang sinasabi niya dahil alam ko naman sa sarili kong totoo.

"But he still has kindness within! You're not seeing it because you all focus only on the bad things about him! You are very quick to judge--"

"Bahala ka! Don't say I didn't warn you. Sige at makipaglapit ka sa siraulong 'yon. Kalimutan mo na rin na magkaibigan tayo!"

"Jerome!"

Narinig ko ang mabibigat na mga hakbang sa kabila. Maya-maya nga lang ay nakita ko na ang mabilis na paglalakad palayo ni Jerome. Napasilip din ako sa maliit na pagitan ng mga libro sa aking harap nang makarinig ng tahimik na hikbi.

I saw Solace wiping her tears. Her head was bowed and she looked very down. I heaved a heavy sigh before turning my feet on the other side of the shelves. I slowly walked towards her until she moved her head up to meet my eyes.

Muli akong bumuntong hininga at isinuksok ang magkabilang kamay ko sa dalawang bulsa ng aking pants. Pinagmasdan ko ang malungkot niyang mukha na ayaw na ayaw kong nakikita dahil sanay akong masaya lagi ang kaniyang itsura.

"Why are you crying?" kunyari'y wala akong alam.

She slowly blinked. Tears started to flow on her cheeks again.

"J-Jerome doesn't want to be my friend a-anymore. He wants me to stay away from you if I want our friendship to remain."

My jaw clenched before I looked away. Sandali akong tumitig nang matalim sa kawalan bago ibinalik ang tingin sa kaniya.

"Okay. I know he's important for you. Layuan na lang natin ang isa't-isa." Pakiramdam ko ay may humampas sa dibdib ko nang sabihin ko iyon.

Bakit parang hindi ko naman gusto 'yong sinabi ko? Akala ko ayos lang pero parang hindi.

Nanlaki ang mga mata niya na halatang nagulat nang husto. Wala pa man siyang sinasabi ay kita ko na sa kaniyang ekspresyon ang pag-alma.

"W-What? No! I won't stay away from you. H-Hindi puwede." She shook her head like a little child.

Her soft features reminded me of clouds. Very pure, radiating, and comforting. The tears flowing down her rosy cheeks looked like crystal came from a forbidden cave -- very precious and worthy. Her presence was a living proof of tenderness.