The Death of Solace

Chapter 25

NAISANDAL ko ang ulo ko sa ibabaw ng sandalan ng sofa sa sensasyong nararamdaman. The woman whom I didn’t even know the name sucked me deeper. I closed my eyes as I felt her warm mouth moving up and down on my length.

“Aray, puta!” Napadilat ako nang maramdaman ko ang ngipin niya.

“S-Sorry,” she apologized and continued what she was doing.

Sinamaan ko siya ng tingin ngunit nawala rin nang muli kong maramdaman ang sarap ng ginagawa niya. I took a handful of her hair and pushed her head deeper. I moved it at the pace I wanted until I heard my phone ringing.

Inis akong napabaling dito bago inabot sa pagkakapatong sa bedside table na siyang katabi lamang ng one seater sofa na inuupuan ko. Nakita ko ang pangalan ni Martin. Agad ko itong sinagot habang ang babae ay patuloy pa rin sa ginagawa niya sa ‘kin. 

“O?” pagsagot ko sa tawag.

“S-Señorito, may nakita hong sunog na bangkay dito sa Isabela. G-Gusto niyo po bang makita para matingnan kung ito ang nobya—”

Inilayo ko ang mukha ng babae at agad na tumayo. Nagtataka ako nitong tiningnan habang nakaluhod pa rin sa harap ko.

“I’m fucking sure that’s not Solace! Bring it to the morgue and we’ll have it DNA. Doon ako pupunta.”

Ibinaba ko na ang tawag. Mabilis akong nagsuot ng pantalon at isinuot ang t-shirt ko. Tumayo ang babaeng nakilala ko lang sa dinaluhan kong party kanina.

“Where the hell are you going?!” galit niyang tanong.

Kinuha ko ang susi ng kotse ko na nakapatong din sa bedside table.

“I have an emergency. Go look for another man who can fuck you tonight. Sorry.”

“Wait—”

Tumakbo na ako palabas ng hotel room na iyon at agad na dumiretso sa elevator. Pagdating ko sa basement ay sumakay na ako sa kotse at humarurot paalis ng hotel.

Like I said, I immediately have the body tested. I felt relieved when the finger print matched another person. Pang-ilang bangkay na ba itong natagpuan namin? Hindi ko na alam. Basta’t paulit-ulit lang akong nakakahinga nang maluwag kapag napapatunayang hindi si Solace.

But… sometimes… I couldn’t help but to feel tired from all of it. I couldn’t fathom if I was feeling disappointed or just really tired. Ilang taon na kasi. Hanggang ngayon wala.

Hanggang ngayon wala kaming makuhang lead kung saan siya naroon. Alam kong napapagod na rin ang mga tauhan ko at siguro’y naiinis na sa akin dahil hindi ko sila pinahihinto sa paghahanap.

Gusto ko nang sumuko pero hindi ko kaya. Hindi ko siya kayang bitawan.

Searching for her was like a life support machine for me. It felt like it was the only thing that’s still keeping me alive.

*****

Naninigarilyo ako sa may patio nang matanaw ko sa loob ng mansyon ang nagmamadaling si Papa kasama ang iilan pa naming tauhan. Idinukdok ko ang upos ng sigarilyo sa ashtray bago pumasok.

“Where are you going, Pa?”

Madilim ang ekspresyon ng mukha ni Papa habang isinusuot niya ang rifle niya.

“May nakapag-tip sa akin na balak tayong takbuhan ng mga Cruzate at hindi babayaran ang mga drogang nakuha sa atin. I need to kill them all first before they could even run away!”

Tumango lang ako at pinanood ang sandali nilang pagpaplano kung paano lulusubin ang isa na namang kaaway.

“¡Vamos!”