When I was your fan

Chapter 33

The truth

***

Julia's Point of View

As of now, nakatambay kami ni Joy sa hospital. Binabantayan namin si Zel. Tatlong araw na ang lumipas mula nung concert nila Kenji.

"Kailan ba gigising 'to.." bagot kong bulong. Nakaharap ako sakanya ngayon samantala si Joy nakaharap sa TV habang kumakain ng piattos.

'Typical Joy..'

"Gising na ba?"

"Hindi pa."

Magdamag lang kami tatambay dito. Sabay namin siyang binabantayan, wala nang shift-shift dahil wala naman kaming gagawing importante.

May kung minsan dadaanan kami nila Zeredy at nung kapatid niya para bisitahin si Zel. Minsan yung mga kaibigan ni Zel na lalake binibisita rin siya.

Kalagitnaan ng pagbabantay namin ay may kumatok sa pintuan.

"How's my daughter?" Pambungad ni Tita Elle sa'min. Lumapit kami ni Joy para bumeso. Sinilip ko kung kasama niya si tito, pero hindi ko makita. " How are you both? Pagod na ba kayo? If you want, ako muna babantay sa anak ko. Para makapag-pahinga naman kayo.."

"Wag na po!" Pag-tanggi ni Joy at umiling-iling at hinarap ang mga kamay niya kay tita. "Kaya naman po namin bantayan yan, knock out naman ih! Tsaka po, may work po kayo kaya mas maigi na talaga kung kami ang magbabantay ni V.. diba?"

"Agree.." sabi ko at tumango. "I think work comes first. You have a huge responsibility.. and besides, Zel can rely on us."

"Thank you.." she said and sighed with the tone of being pleased. "She's really lucky to have friends like you two.."

"I know right." Pag-sang-ayon ko sa sinabi niya. Tumawa na lamang siya sa sinabi ko at dumiretso sa upuan sa tabi ni Zel. Sumunod kami at umupo sa kabilang side.

"I think she knows.." panimula ni tita.

"Knows about what?" Maang-maangang tanong ni Joy.

"About her condition--" sagot ni tita. Saglit siyang tumigil sa pagsasalita "and her past."

"Oh, that." I said with a hint of annoyance. Alalang-alala ko pa lahat ng 'yon.

"I'll just nod as if I understand the topic." Ani Joy.

'I forgot na hindi niya nga pala alam 'yun..'

Tita shifted her confused gaze at me. "Hindi niya alam?"

"Yeah." I said. "She wasn't there when it happened. I didn't think that I have the right to tell her about that 'past' since I have no one's consent and the worse part, Zel isn't even aware of it."

"Point taken."

"So wala bang magsasabi sa'kin kung ano meron?" Bagot na tanong ni Joy at kumamot ng ulo. "I feel like i'm missing out. Should I be even aware of this 'past'? Like how is this going to affect anyone's current relationship with one another? Don't leave me hanging! Hmp."

"You too can talk about this--" tumayo si tita. "I have an urgent meeting. Ugh, I'm sorry but I need to leave."

Lumapit pa lalo siya kay Zel at hinalikan noo nito. "I'll be back, darling. I love you." At tuluyan na siyang lumabas sa kwarto.

"Hmp." Napalingon ako kay Joy na naka-cross arms ngayon at naka-busangot ang mukha. "Wala ka ba talagang balak mag-kwento sa'kin!?"

"Chill out," sabi ko. Mas lalo siyang ngumuso. "Okay, fine. Eto na, magkekwento nga diba!?"

"It all started because of.."

Eto nanaman sila, mag-aaway nanaman!

"Kiko, punyeta ibalik mo na yan sa'kin!" Sigaw ni Zel habang hinahabol habol si Kiko sa corridor. Kumaripas ng takbo si Kiko nang muntikan na siyang mahabol ni Zel.

"Punyeta ka rin," mura ni Kiko pabalik sakanya. Tinaas taas niya yung hawak niyang susi para mas lalong ma-bwisit si Zel.

"Akin na yan! Pag yan nawala!" Sabi ni Zel at finally naabutan niya si Kiko. Sinipa niya ito sa tuhod para madapa. "Gotcha, maderpaker!"

'Kailan ba sila matatapos? Gusto ko na mag-shopping!'

"Aray ko naman!" Sabi ni Kiko habang hinihimas himas yung tuhod niya. Nakatayo lang ako sa harap ng classroom door namin, nanonood sakanilang dalawa. "Kailangan manakit!?"

"Oo dahil punyeta ka!" Sabi ni Zel at ginrab yung key mula sa sahig. "Ang kulit kasi eh, tsk!"

"Isa lang eh.." sabi ni kiko at umupo sa sahig. Kinamot kamot niya batok niya. "Dali na! Isang beses lang! Ako naman magdadrive eh!"

"Ayoko! Babagyo nga raw  mamaya diba!? Asan utak mo!?" Sabi ni Zel at dinuro si Kiko.

"Sige na!" Pagmamaka-awa ni Kiko. "Promise, pagtapos nito. Hindi na kita kukulitin kahit kailan!"

"Tapos?" Sabi ni Joy nang tumigil ako sa pagkekwento. "Ano nangyari?"

"Kiko did fulfill his promise.."

"Ha?" Naguguluhang tanong niya.

"Because after that, a car crash occured. Zel lost her memories of Kiko."

"Ha!?" Nagulat siya sa sinabi ko. "What the fuck!?"

I sighed. Alalang-alala ko pa ano nangyari sa ospital nung time na 'yon. That was the first time I saw Kiko cry buckets of tears.

Reminiscising memories reminds me of this recent time where we met. Ang galing ni loko mag-acting, kala mo first time ako nakilala. Tsk!

Nagulat ako dahil sa biglang pag-hikbi ni Joy. "Huy, anyare sa'yo?"

"Wala." Sabi niya at pinunas luha niya. "Feeling ko kasi napaka-walang kwenta kong kaibigan kay Zel.. Wala akong ka-alam alam sa pinagdadaanan niya. Wala akong silbi.."

"Hey." Sabi ko at hinawi yung buhok na humaharang sa buhok niya. "You shouldn't feel guilty.. Walang may gustong mangyari 'yon. Kahit ako, hindi ko napigilan yung accident na 'yon dahil hindi ko naman alam na matutuloy sila."

"It was no one's fault. Fate played us all." I said and gave her a bittersweet smile. Maya maya may narinig akong nagkakagulo sa labas.

"Shh! Wag kayo maingay, maririnig nila tayo!"

"Sino ba kasi nanunulak diyan!?"

"Aray ko, my betlog!"

Napatampal ako sa mukha ko. Eto nanaman sila.

Lumapit ako sa pintuan at biglang binuksan ito. Dahilan para bumagsak sa sahig ang grupo ng kalalakihan sa harap ko.

'Oh, boy.'